Παρασκευή 21 Αυγούστου 2009

ΑΟΤ

19.08.2009
Α.Ο. Τρίκαλα: Ή στραβός είναι ο γιαλός…

Του Λάζαρου Τσουμένη 



Όλοι όσοι στην πόλη αυτή υποδεχθήκαμε με αισθήματα ικανοποίησης την άνοδο του Α.Ο. Τρίκαλα στη Γ΄ Εθνική Κατηγορία τρέφαμε ελπίδες για μια καλή πορεία στο νέο πρωτάθλημα. Παρακολουθήσαμε τις κινήσεις της διοίκησης για ενίσχυση του έμψυχου δυναμικού, την ανάληψη των καθηκόντων από έναν πολλά υποσχόμενο προπονητή και την επίπονη προετοιμασία για να κτιστεί μια καινούργια ομάδα. Καλά έως εδώ και υποχρέωση του καθενός να ανταποκριθεί ενεργά και στο μέτρο του δυνατού στην οικονομική ενδυνάμωση κατά τη διάθεση των διαρκείας. 
Από του σημείου αυτού όμως έχουν προκύψει ορισμένες αξιοσημείωτες παρατηρήσεις στις οποίες οφείλουμε να εστιάσουμε την προσοχή με δεδομένο ότι η υπόσταση όλων των θεμάτων που αφορούν την κοινωνία, ανεξαρτήτως μορφής και περιεχομένου, έχει ως επιστέγασμα την πολιτική διάσταση. Διότι αν δεν ίσχυε για παράδειγμα το σημερινό καθεστώς της ποδοσφαιρικής αγοράς βασιζόμενο στο νόμο προσφοράς και ζήτησης, η ομάδα των Τρικάλων θα διατηρούσε ένα ζωντανό κύτταρο και δεν θα είχε στις τάξεις της μόλις πέντε Τρικαλινούς στους 25 ποδοσφαιριστές. Όταν ένας Τρικαλινός θα παίζει στην ομάδα ως βασικός (όπως κι ένας Λαρισαίος στην ΑΕΛ) δεν οφείλουν κάποιοι να διερωτηθούν στον τόπο αυτό τι απέγινε το άλλοτε φυτώριο του θεσσαλικού κάμπου, αυτού που έφθασε να αναδείξει ακόμα και πρωταθλήτρια Ελλάδος; 
Είναι δικαίωμα κάθε ποδοσφαιριστή, Έλληνα ή και ξένου, να διεκδικεί μια θέση σε μια ομάδα όπως ο Α.Ο. Τρίκαλα, αλλά τούτο δεν σημαίνει πως τα τρικαλινά παιδιά θα πετάγονται στον Καιάδα, ή θα αγωνίζονται μόνο για τη φανέλα! Θα έπρεπε επίσης να γνωρίζουν οι παράγοντες πως μια ομάδα με λαμπρή ιστορία ποδοσφαιριστών της εποχής που έπαιζαν για την πορτοκαλάδα, νομοτελειακά δεν υποκαθίσταται από κανένα ονοματεπώνυμο όσα κι αν είναι διατεθειμένος να προσφέρει. Πολύ περισσότερο μάλιστα θα είναι δύσκολο να συσπειρώσει τους φιλάθλους όταν αλλάζει το σήμα της ομάδας που καθιερώθηκε στη συγχώνευση της ΑΕΤ και του Αχιλλέα, όταν λειτουργεί εν θερμώ στην κριτική, ή όταν ματαιώνεται τα μεσάνυχτα φιλικός αγώνας με μια ομάδα όπως τα Μετέωρα, η οποία επί δεκαετίες εκπροσωπεί επάξια την Καλαμπάκα στα εθνικά πρωταθλήματα. Εν τέλει ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε. 

Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2009

Το φουμάρισμα
του υπεράνθρωπου


Συγνώμη ζήτησε ο Μαικλ Φελπς, οκτώ φορές Ολυμπιονίκης στο Πεκίνο για την εμφάνιση φωτογραφίας του σε αμερικανική εφημερίδα να φουμάρει από νεροσωλήνα που χρησιμοποιείται από τους χρήστες της ινδικής κάνναβης. Εκ των πραγμάτων αναγκάστηκε να παραδεχθεί την πράξη του επικαλούμενος το νεαρό της ηλικίας του (23 ετών) και υποσχόμενος ότι δεν θα επαναληφθεί ξανά στο μέλλον. Η φωτογραφία τραβήχτηκε στις αρχές Νοεμβρίου στη διάρκεια ενός πάρτι και παρά την κατάθεση συγνώμης αποτελεί αδιάσειστο στοιχείο για τη WADA να κινήσει αυτόματα τις διαδικασίες του κανονισμού. Τούτο σημαίνει πως είναι δυνατό να του επιβληθεί αυτόματα ποινή τετραετούς αποκλεισμού και να μη συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς αγώνες του 2012, είναι πραγματικά μια πρόκληση για τους εμφανιζόμενους ως αδέκαστους ιθύνοντες της Διεθνούς Ομοσπονδίας που έχουν αποδεκατίσει με τα ευρήματα του ντόπινγκ ολόκληρες ολυμπιακές ομάδες.
Είμαστε όλοι περίεργοι να δούμε πως θα διαχειριστούν το πρόβλημα οι Αμερικανοί που έφθασαν στην προηγούμενη Ολυμπιάδα να ζητήσουν από τους Κινέζους συγκεκριμένη ώρα διεξαγωγής των αγωνισμάτων της Κολύμβησης έτσι ώστε να ικανοποιηθούν οι χορηγοί του Φελπς μέσω της τηλεοπτικής μετάδοσης. Φυσικά από ένα λάθος δεν ζητάει κανείς να εξοντωθεί ένας υπεράνθρωπος με συγκομιδή μεταλλίων και ρεκόρ που δεν έχουν προηγούμενο, ούτε απαιτεί να τον μεταχειριστούν ως εξιλαστήριο θύμα σε ένα διεθνές κύκλωμα που εκπέμπει μπόχα και δυσωδία. Η εικόνα του όμως προδιαθέτει πως ο υπεραθλητής που υποστήριζε ότι λαμβάνει έως 10.000 θερμίδες την ημέρα έχει κάπου κλονιστεί και θέλησε να αρπάξει την ευκαιρία να ξεδώσει καπνίζοντας με το «νεροσωλήνα». Ανθρώπινη στιγμή και οι περισσότεροι θα το δουν με κατανόηση. Ερωτηματικό αν ισχύει το ίδιο και με τους Αμερικανούς οι οποίοι εκ συστήματος εμφανίζονται ως αμείλικτοι τιμωροί στις περιπτώσεις ντοπαρίσματος. Μεγαλοψυχία εναντίον μικροψυχίας. Ανεξαρτήτως αυτού η μοίρα των μεγάλων από την κόκα του Μαραντόνα μέχρι τη φούντα του Φελπς κάπου διασταυρώνεται άκρως επικίνδυνα.
Σαπουνόπερα
για αυτοδυναμία

Του Λάζαρου Τσουμένη
Η μεθόδευση της Νέας Δημοκρατίας να ισχύσει ο νέος εκλογικός νόμος από τις επόμενες εκλογές και όχι από τις μεθεπόμενες, προκειμένου να εξασφαλίσει το πρώτο κόμμα το μπόνους των 50 εδρών αποσκοπεί σε μια πλασματική αυτοδυναμία. Επικαλείται μάλιστα η κυβέρνηση με δηλώσεις κορυφαίων στελεχών την ανάγκη να υπάρξει ομαλή και απρόσκοπτη διακυβέρνηση της χώρας μετά τη διεξαγωγή των εκλογών, λαμβάνοντας προφανώς υπό τις παρούσες συνθήκες ως δεδομένη την αδυναμία επίτευξης αυτοδυναμίας εν μέσω όξυνσης της οικονομικής κρίσης.

Από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ η πρόταση απορρίφθηκε ασυζητητί και καλώς έπραξε η αξιωματική αντιπολίτευση σεβόμενη όπως δήλωσε τους θεσμούς, της διενέργειας δηλαδή των προσεχών εκλογών με τον ισχύοντα εκλογικό νόμο, όπως προβλέπεται από την κείμενη νομοθεσία. Επίσπευση ισχύος του νόμου Παυλόπουλου προϋποθέτει τη συμφωνία τουλάχιστον 200 βουλευτών, ήτοι πρέπει να υπάρξει κοινή γραμμή Ν.Δ και ΠΑΣΟΚ. Εύλογο θεωρείται ότι το ΠΑΣΟΚ δεν «τσίμπησε» ευελπιστώντας στην αυτοδυναμία, διαφορετικά θα ήταν υποχρεωμένο να αποδεχθεί μια ανοικτή συνεργασία που θα του στοίχιζε και εκλογικά.

Περισσότερο ενδείκνυται η πρόταση για να οδηγηθούμε σε πολιτικά συμπεράσματα. Πρωταρχικής σημασίας το γεγονός ότι για πρώτη φορά επισήμως η κυβέρνηση αποδέχεται την περίπτωση πρόωρων εκλογών και εξίσου σοβαρό ότι φοβάται την περίπτωση που βγει αποδυναμωμένη η ίδια και το ΠΑΣΟΚ από τις κάλπες, έτσι ώστε να είναι αναπόφευκτη η επιδίωξη μιας μετεκλογικής συνεργασίας. Έχοντας αυτό κατά νου σπεύδει εκ των προτέρων να προλειάνει το έδαφος ώστε να υποκλέψει τις έδρες για το πρώτο κόμμα, είτε είναι η ίδια (όπως εκτιμά), είτε το ΠΑΣΟΚ. Γι αυτό πετάει το δόλωμα μήπως και «τσιμπήσει» η αξιωματική αντιπολίτευση.

Αποδεικνύεται πάντως και μια νοοτροπία διατήρησης του δικομματικού συστήματος εξουσίας, με τεχνητά μέσα και με όποιο τίμημα είναι δυνατό να αποβεί σε βάρος των σχεδιασμών για διεύρυνση των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που έχουν τη δυνατότητα πρόσβασης στην εξουσία. Προφανώς η Νέα Δημοκρατία δεν είναι δυνατό να το αγνοεί. Στην περίπτωση λοιπόν που δεν ισχύσει ο νόμος Παυλόπουλου και δεν επιτευχθεί αυτοδυναμία, τι ακριβώς σχεδιάζει να πράξει η κυβερνώσα παράταξη;

Τι είναι εκείνο που τη φοβίζει, τι θέλει να αποφύγει και αγχώνεται με το στόχο της αυτοδυναμίας παραπέμποντας σε σπαραξικάρδιες σαπουνόπερες; Από την απάντηση στο ερώτημα θα εξαρτηθεί και το πρόγραμμα που έχει κατά νου η κυβέρνηση στο δρόμο για τις κάλπες, όπου οι δημοσκοπήσεις της δίνουν μια σταδιακή ανάκτηση της επιρροής αλλά το ΠΑΣΟΚ είναι εκείνο που θα προσπαθήσει να πείσει με τον «αέρα» του πρώτου νικητή.

Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2009

Η Κυβέρνηση …καταψήφισε
τον προϋπολογισμό Αλογοσκούφη

Το καταφέραμε κι αυτό. Μέσα σε διάστημα κάτι παραπάνω του ενός μήνα προχωρήσαμε σε ριζική αναπροσαρμογή των βασικών στόχων πρόβλεψης του προϋπολογισμού, ως προς το ρυθμό ανάπτυξης, το έλλειμμα, την ανεργία και ουσιαστικά χαράξαμε μια καινούργια φιλοσοφική θεώρηση της οικονομίας την οποία όποιος την πρέσβευε σε τέτοιο βαθμό στα τέλη του προηγούμενου έτους θα κινδύνευε με κλείσιμο σε τρελάδικο! Εμείς όμως το κατορθώσαμε και όσο κι αν φέρει την κύρια ευθύνη η κυβέρνηση, γεγονός είναι ότι το μάρμαρο θα το πληρώσουμε εμείς οι κοινοί θνητοί, οπότε κάθε διάθεση κριτικής ενδείκνυται.

Σημασία έχει ότι πέρα από τα επτά δισ. ευρώ που προέβλεπε ο προϋπολογισμός, θα κληθούμε να πληρώσουμε και το τέλος ακίνητης περιουσίας αλλά παρόλα αυτά το κράτος μας θα είναι στο τέλος του έτους φτωχότερο αφού η ανάπτυξη θα αγγίξει τα όρια της ύφεσης, το έλλειμμα του τρέχοντος προϋπολογισμού θα αυξηθεί σε 3,7%, δηλαδή πάνω από την κόκκινη γραμμή της επιτήρησης και η ανεργία θα καλπάσει στο 8%. Οι νέοι άνεργοι θα προέλθουν κυρίως από τον βιομηχανικό τομέα, τον κατασκευαστικό – οικοδομών, τον τουρισμό και υπολογίζονται να φθάσουν στις 100.000 άτομα με οριακό σημείο κινδύνου τον ερχόμενο Απρίλιο (ήδη τον Ιανουάριο είχαμε 1.548 νέους ανέργους).

Παρά τις δυσοίωνες προοπτικές η κυβέρνηση δεν δείχνει να «μασάει» και είναι έτοιμη να ρισκάρει την επιτήρηση λόγω του αυξημένου κρατικού ελλείμματος, με τις πλάτες άλλων οκτώ χωρών που θα υπερβούν το όριο. Οπότε και να βγούμε από την κρίση σε ορίζοντα διετίας θα έχουμε διαιώνιση της λιτότητας καθώς θα κληθεί ο λαός να «σφίξει το ζωνάρι» μέχρι να ξαναβγούμε από την… επιτήρηση. Ζωή να έχουμε να το διασκεδάζουμε και λίγο γιατί αν τα παίρναμε όλα τοις μετρητοίς θα πιστεύαμε και τους μηδενικούς προϋπολογισμούς που σχεδίαζε ο κ. Αλογοσκούφης για το 2010, αλλά τώρα πήγαν στον… αγύριστο.

Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2009


Στεγνώνουν από ρευστό
οι επιχειρήσεις


Το κλείσιμο της στρόφιγγας του τραπεζικού δανεισμού επιχειρείται να εμφανιστεί από την Τράπεζα της Ελλάδος με τη στατιστική ορολογία ως «περαιτέρω επιβράδυνση του ρυθμού χρηματοδότησης προς το σύνολο των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών». Το γεγονός ότι την ίδια ώρα εκατοντάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν το φάσμα της χρεοκοπίας λόγω της έλλειψης ρευστότητας, η κατανάλωση έχει συρρικνωθεί και τα νοικοκυριά περιορίζονται στις απολύτως απαραίτητες αγορές δεν είναι προφανώς μετρήσιμο στοιχείο για τη στατιστική.

Επιχειρούν κάποιοι και πρωτίστως η κυβέρνηση για την επιβράδυνση της οικονομίας, η οποία σύμφωνα με διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς θα φθάσει στα επίπεδα της ύφεσης, να μεταθέσει τις ευθύνες στη διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση και να αποσείσει τις επιπτώσεις από τους λανθασμένους χειρισμούς της. Μόλις προχθές ο διοικητής της Τράπεζας Ελλάδος κ. Προβόπουλος καλούσε τις ελληνικές τράπεζες να μη μεταφέρουν κονδύλια από την κρατική ενίσχυση στις Βαλκανικές χώρες, όπου αναπτύσσουν θυγατρικές επιχειρήσεις χρηματοπιστωτικού χαρακτήρα. Και ποιος θα τις εμποδίσει να το πράξουν;

Ουσιαστικά η κύρια ευθύνη για ότι συμβεί στην ελληνική οικονομία θα βαραίνει την κυβέρνηση η οποία «έκλεισε τα αυτιά της» στις παραινέσεις παραγόντων της αγοράς για απευθείας ενίσχυση των επιχειρήσεων και των ασθενέστερων τάξεων αντί να χορηγηθεί εξ ολοκλήρου το «πακέτο» των 28 δισ. ευρώ στις Τράπεζες. Μέχρι στιγμής μόνο ορισμένες Τράπεζες (Εθνική, Alpha, Πειραιώς) έχουν συμμετάσχει ενεργά στην ένταση παροχής ρευστότητας προς την αγορά και ο μήνας που έρχεται, ο Φεβρουάριος θα είναι το καθοριστικό τεστ για τη βιωσιμότητα του μέτρου.

Αν και πάλι έχουμε πρόβλημα, αν δεν ενταθεί ο ρυθμός ενίσχυσης της ρευστότητα προς τις Μικρές και Πολύ Μικρές Επιχειρήσεις τότε θα ζήσουμε δράματα σε επίπεδο επιχειρηματιών και εργαζομένων. Ας μη σπεύδει συνεπώς κανένας να αναζητήσει τα όποια θετικά στοιχεία, ιδίως τώρα που η πραγματική οικονομία πορεύεται επί ξυρού ακμής.

Ανοίγουν το κουτί της Πανδώρας

Καλώς τον, κι ας άργησε. Περί του μουσουλμάνου βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Τσετίν Μαντατζή ο λόγος, ο οποίος σε πρόσφατη αναφορά του χαρακτήρισε τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης «τουρκική και αναπόσπαστο κομμάτι του μεγάλου τουρκικού έθνους». Το κόμμα του καταδίκασε τη συγκεκριμένη θέση και άφησε ανοικτό το ενδεχόμενο επιβολής κυρώσεων κατά του βουλευτή ενώ θα του ζητήσει να προβεί σε διορθωτική δήλωση. Αρκεί όμως αυτό; Και για να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά, πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό ή για μια νέα τροπή σε μια διαδικασία που έχει ύποπτη αφετηρία και απρόβλεπτο φινάλε;

Εάν ισχύει το δεύτερο, ούτως ώστε στα πλαίσια των γεωπολιτικών ανακατατάξεων να ανατραπεί περαιτέρω ο συσχετισμός δυνάμεων, τότε διανύουμε μια από τις πιο ανησυχητικές περιόδους της νεότερης ιστορίας τα όρια της οποίας δεν είναι ελεγχόμενα. Η θέση αυτή μπορεί να ενισχυθεί και από το γεγονός ότι οι Μουσουλμάνοι στήνουν στη Θράκη πανεπιστημιακό ίδρυμα η υπόσταση του οποίου δονεί το οποίο δεν αποκλείεται να διαπνέεται από δομές της τουρκικής πολιτικής.

Αποκομίζουμε την εντύπωση πως κάποιοι επιχειρούν χαραμάδα προς χαραμάδα να ανοίξουν το κουτί της Πανδώρας αδιαφορώντας για την ειρηνική συνύπαρξη των λαών και τους κοινούς προσανατολισμούς τους για πρόοδο και ευημερία. Δεν αντιλαμβάνονται πως οι λαοί έχουν αηδιάσει από τους όποιους τεχνητούς διαχωρισμούς. Είναι δυνατό οι χώρες της περιοχής να βιώνουν τη μια τις εντάσεις των γκρίζων ζωνών, την επόμενη τις ανεδαφικές εθνολογικές διεκδικήσεις, την τρίτη να ματώνουν για να φθάσουν σε ένα καλό βιοτικό επίπεδο και την άλλη να βρίσκονται αντιμέτωποι με το φάσμα της ανεργίας και της πείνας;

Είναι προφανές ότι η κρίση της οικονομικής πολιτικής της γειτονικής χώρας, η αδυναμία της να εισέλθει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ο ρόλος μιας ηγέτιδας δύναμης που επιδιώκει εντέχνως για λογαριασμό του μουσουλμανικού κόσμου την ωθούν σε επικίνδυνα παιχνίδια τα οποία δεν αντιμετωπίζονται από ελληνικής πλευράς με τη δέουσα δυναμική. Μια απλή δήλωση καταδίκης των δηλώσεων του βουλευτή όχι μόνο δεν αρκεί αλλά αφήνει ερωτηματικά και για αυτό ακόμα το ελληνικό κοινοβούλιο όπου βρίσκουν φωνή να ακουστούν τα εκκολαπτόμενα «αυγά του φιδιού».

Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2009

Ο αφελληνισμός
του ποδοσφαίρου μας


Του Λάζαρου Τσουμένη


Με το συντριπτικό των σαράντα τεσσάρων ψηφοδελτίων υπέρ επικράτησε στις εκλογές της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας η παράταξη του Σοφοκλή Πιλάβιου, έναντι ένδεκα του συνδυασμού του Βίκτωρα Μητρόπουλου ο οποίος κατήγγειλε νοθεία, δηλώνοντας ότι «πριν αρχίσουν οι εκλογές κάποιοι είχαν τσακίσει τα ψηφοδέλτια για να δουν ποιος ψηφίζει τι». Ουσιαστικός νικητής της εκλογικής διαδικασίας είναι ο απερχόμενος πρόεδρος Βασίλης Γκαγκάτσης για τον οποίο ελπίζουμε να μην επιφυλάσσει για τον εαυτό του τον ρόλο «σκιώδους προέδρου», αλλά να αφήσει τον διάδοχό του να προχωρήσει στις άμεσες προτεραιότητες.
Η κατάσταση στο ελληνικό ποδόσφαιρο κάθε άλλο παρά είναι η καλύτερη αφού οι Ενώσεις αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα, η υποδομή έχει καταστεί απαρχαιωμένη, η βία διασύρει το λαοφιλές άθλημα και η διαιτησία διαπράττει παιδαριώδη σφάλματα. Ουσιαστικά το άθλημα έχει χάσει την αξιοπιστία του και αποτελεί χαρακτηριστική ένδειξη το γεγονός ότι το γκολ που σημείωσε ο Κωνσταντινίδης του Πανσερραϊκού την Κυριακή στη Λάρισα ήταν το μοναδικό που προήλθε από Έλληνα ποδοσφαιριστή σε σύνολο 14 τερμάτων στη Σούπερ λίγκα.
Στη Λάρισα, την πάλαι ποτέ ένδοξη ομάδα του Βουτυρίτσα, του Βαλαώρα, του Καραπιάλη και τόσων άλλων ταλέντων, κανείς δεν επικαλείται πλέον το φυτώριο του θεσσαλικού κάμπου αφού ο μοναδικός βασικός Λαρισαίος είναι ο Κώτσης (ο αδελφός του αγωνιζόταν προ ετών στα «Τρίκαλα») και σποραδικά παίζει και κάποιος δεύτερος. Το ποδόσφαιρο, κάτω από τις υπάρχουσες συνθήκες, στην ελληνική περιφέρεια αργοπεθαίνει, καθώς οι μεγάλοι σύλλογοι με τη στόφα των ανωνύμων εταιρειών αντί για τα ταλέντα η ανάδειξη των οποίων κοστίζει χρόνο και χρήμα, προτιμούν πιο ώριμους παίκτες από τις φθηνότερες ποδοσφαιρικές αγορές.
Λογικά σκεπτόμενοι δεν αναμένουμε ότι με τις εκλογές στην ΕΠΟ και τη νέα διοίκηση θα αλλάξουν σπουδαία πράγματα. Το άρμα της τα τελευταία χρόνια σέρνεται όλο και περισσότερο πίσω από τους οικονομικά ισχυρούς ποδοσφαιρικούς παράγοντες. Τουλάχιστον ας διαιωνίσουν την αίγλη της κατάκτησης του Euro 2004, διασώζοντας τις ρίζες της ελληνικής ποδοσφαιρικής ταυτότητας και τα ταλέντα της.




Πόλεμος νεύρων για να διασπαστούν οι αγρότες


Του Λάζαρου Τσουμένη





Είναι μεγάλη όπως φαίνεται η απόσταση που χωρίζει το Δεκέμβρη των μολότωφ από τον Γενάρη των τρακτέρ. Χάος απίστευτο. Σε πολιτική βάση αναφερόμαστε. Επί ημέρες καιγόταν το κέντρο της Αθήνας, η χώρα βίωνε μια πρωτόγνωρη κατάσταση πανικού και συγκρούσεων που απασχόλησαν τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, βγήκαν πιστόλια και αυτόματα, καταστράφηκαν καταστήματα, μαθητές – φοιτητές και δάσκαλοι διαδήλωναν στους δρόμους με αφορμή την αποτρόπαια πράξη δολοφονίας του 15χρονου Αλέξανδρου από ειδικό φρουρό. Επί μέρες ατέλειωτες τα κεντρικά μέσα ενημέρωσης με το σιγοντάρισμα πολιτικών παραγόντων επέρριπταν την κύρια ευθύνη της αναταραχής στην Αστυνομία η οποία είχε βεβαίως το δικό της μερίδιο αλλά τηρούσε και τις διαταγές της κυβέρνησης για αμυντική στάση.

Στην περίπτωση των αγροτικών διεκδικήσεων το… βιολί άλλαξε άρδην. Όλοι τώρα επείγονται να ταξιδέψουν, να παραλάβουν εμπορεύματα, να κάνουν εξαγωγές και δίκαιο έχουν αφού απαιτούν να αποσυρθούν οι αγρότες από τους κεντρικούς δρόμους. Επιχειρούν όμως κάποιοι στα πλαίσια του πολιτικού παιχνιδιού να επιρρίψουν το αποκλειστικό μερίδιο ευθύνης στους αγρότες όπως βολεύει την κυβέρνηση, την εκάστοτε κυβέρνηση πιο συγκεκριμένα. Εφαρμόστηκε έτσι η πλέον ενδεδειγμένη συνταγή του «διαίρει και βασίλευε» όπου τα τρακτέρ αποκτούν ξαφνικά κομματική ταυτότητα και ορισμένοι ιδιοκτήτες τους αντιλαμβάνονται ότι πριν από αγρότες είναι και… ψηφοφόροι. Άνοιξαν λοιπόν τα Τέμπη, έφυγαν και από τον Ισθμό, λιγόστεψαν τα μπλόκα, κάποιοι άλλοι επιμένουν. Ίσως αντιλαμβάνονται πως τα 500 εκατ. ευρώ θα λιγοστέψουν στο… δρόμο μέχρι το λογαριασμό τους, η πλειοψηφία επίσης γνωρίζει πως πρέπει να επιμείνει σε πιο ουσιαστικές διεκδικήσεις.

Εκείνο που έχει σημασία είναι να δώσουμε βάση στις διεκδικητικές μορφές αγώνα, να αναλύσουμε πως μπορεί να υπάρξει συγκερασμός και αποτελεσματικό μέτωπο διεκδίκησης. Με την πολυδιάσπαση και τις παλινδρομήσεις που μεθοδεύονται από τους κυβερνητικούς κύκλους το αγροτικό κίνημα αφήνει εκτεθειμένα τα νώτα του στην κριτική των αστικών κέντρων ακόμα και εκείνων τα οποία αν δεν επιβιώσουν οι αγρότες ως οικονομική δύναμη είναι καταδικασμένα να αφανιστούν από τον οικονομικό χάρτη, ή να αλλάξουν άρδην τη δομή τους, πράγμα πολύ δύσκολο. Στην πραγματικότητα η κεντρική εξουσία είναι εκείνη που δείχνει να έχει χάσει την ατσαλάκωτη ψυχραιμία της και να ταρακουνιέται ακριβώς επειδή η συμπεριφορά των αγροτικών κινητοποιήσεων φθάνει πια στα όρια της. Είναι κι αυτή μια σημαντική αλλαγή των καιρών που έρχονται…

Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2009



Το Αγροτικό Ζήτημα πάλι στο προσκήνιο

Η πιο οργανωμένη αγροτική κινητοποίηση, από την ένδοξη εποχή της «επιχείρησης Βουλκανιζατέρ» βρισκόταν από χθες στην εξέλιξή της. Η μαζική κάθοδος των τρακτέρ σε όλη την Ελλάδα αποδεικνύει δύο πράγματα: α) ότι η οργάνωση της κινητοποίησης είναι καλύτερη από κάθε άλλη φορά τα τελευταία χρόνια και β) η μαζικότητα αποτελεί απτό δείγμα της έντασης των προβλημάτων στον αγροτικό τομέα. Εκείνο που καταλογίζεται στην κυβέρνηση είναι ότι έχει εγκαταλείψει τη γεωργία και την κτηνοτροφία στην τύχη της, εμφανίζεται ανεπαρκής στην εφαρμογή μιας οργανωμένης και παρεμβατικής πολιτικής που θα αναδιοργανώσει την παραγωγή και θα την καταστήσει ανταγωνιστική και βιώσιμη στο διεθνές περιβάλλον.
Όταν ο καθένας παράγει ένα προϊόν επειδή την προηγούμενη χρονιά είχε καλή τιμή ή επειδή διευκολύνεται από τις συνθήκες της μονοκαλλιέργειας, όταν καθυστερεί η εφαρμογή μιας ευρείας και καλά σχεδιασμένης αναδιάρθρωσης της παραγωγής πάνω σε νέες βάσεις σύμφωνα με τις ανάγκες της αγοράς και του διεθνούς ανταγωνισμού, τότε φυσικό είναι να καταλήγουμε όμηροι στα παιχνίδια των πολυεθνικών εταιρειών που θέλουν να διακυβεύουν τις τύχες της παραγωγής- διάθεσης και κατανάλωσης. Κρυφός τους πόθος στο φάσμα της πείνας που επισκιάζει τον κόσμο του μέλλοντος αποτελεί η ένταξη των μεταλλαγμένων καλλιεργειών και οι ανθεκτικότερες καλλιέργειες. Πώς λοιπόν περιμένουν κάποιοι αφελείς να αποκομίσουν κέρδη από το διεθνές χρηματιστήριο των γεωργικών προϊόντων όταν τα νήματα κινούνται από παγκόσμιους κολοσσούς; Επειδή το καλαμπόκι είχε υψηλή τιμή πέρυσι θα είχε αναγκαστικά και φέτος; Ή επειδή θα περάσουμε στην παραγωγή βιοαιθανόλης σημαίνει πως είναι εξασφαλισμένη η αγορά της πρώτης ύλης όταν οι πολυεθνικές θα προτιμήσουν να εισάγουν από την Ουκρανία σε φθηνότερες τιμές;
Σε κάθε περίπτωση εκείνο που έχει σημασία είναι να εξασφαλίσουμε μέσα από την αγροτική παραγωγή τη διατροφή του ελληνικού λαού με καλής ποιότητας εγχώρια προϊόντα και να προχωρήσουμε στην ανασύσταση νέων καλλιεργειών που μπορούν να καταστούν ανταγωνιστικές στο διεθνές περιβάλλον.

Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2009


Ανασχηματισμός με ίδια πολιτική;



Ο αναμενόμενος ανασχηματισμός της κυβέρνησης πέρασε χθες το κατώφλι της υλοποίησής του αφήνοντας ανάμικτες εντυπώσεις. Θετικές από μια πλευρά αφού ο πρωθυπουργός επιχείρησε να ανατρέψει την ασφυκτική λαϊκή δυσαρέσκεια θυσιάζοντας τον υπουργό Εθνικής Οικονομίας κ. Αλογοσκούφη και τοποθετώντας στη θέση του έναν άνθρωπο της αγοράς όπως είναι ο κ. Παπαθανασίου, και αρνητικές από την άλλη αφού αφήνει εκτεθειμένα τα νώτα του προς τους Ευρωπαίους όπου αποκόπτεται ως ένα βαθμό από τις διασυνδέσεις του απερχόμενου υπουργού. Ουσιαστικά το κλειδί του συγκεκριμένου υπουργείου βρίσκεται στην οικονομική πολιτική που θα εφαρμοστεί τούτη τη δύσκολη περίοδο και δεν νομίζουμε ότι προς την κατεύθυνση αυτή θα υπάρξουν αισθητές περιπτώσεις διαφοροποίησης.
Αξιοπρόσεκτη μετακίνηση θεωρείται και τη τοποθέτηση του κ. Σπηλιωτόπουλου στο υπουργείο Παιδείας με τους υφιστάμενους υφυπουργούς ενώ απομακρύνεται ο κ. Στυλιανίδης σε μια κίνηση που προϊδεάζει ότι ο κ. Καραμανλής επιθυμεί να διαμορφώσει ένα περισσότερο οικείο πρόσωπο προς τη νεολαία και τους φορείς που την πλαισιώνουν, να τους προσεγγίσει και να φέρει σε πέρας τον διάλογο τουλάχιστον για την διαδικασία εισόδου των νέων στα Πανεπιστήμια. Προκάλεσε πάντως κάποια έκπληξη η απομάκρυνση του κ Στυλιανίδη ειδικά στους κυβερνητικούς κύκλους οι οποίοι τον θεωρούσαν επιτυχημένο γιατί κατάφερε έστω και με αντιδράσεις να εφαρμοστεί η μεταρρύθμιση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, φαίνεται όμως πως τα τελευταία γεγονότα του πριόνισαν την καρέκλα.
Υπό άλλες συνθήκες, εάν δηλαδή είχαμε έναν πιο ήπιας μορφής ανασχηματισμό τα πρόσωπα της ημέρας θα ήταν ο κ. Λιάπης που απομακρύνεται, ο κ. Δένδιας (βουλευτής Κέρκυρας) που αναλαμβάνει το Δικαιοσύνης, ο κ. Χατζηγάκης που μετακινείται στο Αγροτικής Ανάπτυξης και ο κ. Σαμαράς, που επανέρχεται σε κυβέρνηση μετά από μια 15ετία, με το δημοφιλές υπουργείο Πολιτισμού. Αυτές σε γενικές γραμμές είναι οι αλλαγές κλειδιά με τις οποίες η Νέα Δημοκρατία θα επιχειρήσει να ανακτήσει το χαμένο έδαφος.
Προδιαθέτουν πάντως και για το τοπίο που στήνεται για την επόμενη μέρα αν λύσουμε κάποιους θεατούς και αθέατους γρίφους ειδικά σε ότι αφορά τους συσχετισμούς δυνάμεων που διαμορφώνονται.

Τουρκικοί τσαμπουκάδες στο Αιγαίο



Την ώρα που ο πρωθυπουργός ήταν.. απασχολημένος με το κόψε –ράψε του ανασχηματισμού και η υπουργός Εξωτερικών προσπαθούσε να χαμογελά αμήχανα μπροστά στην ανυπαρξία ελληνικής πολιτικής στη Μέση Ανατολή, και πριν καλά σβήσει ο απόηχος των δηλώσεων του προέδρου της Δημοκρατίας κατά την επίσκεψη στο Νοτιοανατολικό Αιγαίο, ήρθαν οι Τούρκοι να παραβιάσουν προκλητικά τον ελληνικό εναέριο και θαλάσσιο χώρο. Έφθασαν μάλιστα στο σημείο να παρενοχλήσουν ελληνικό ελικόπτερο που διεξήγαγε έρευνες για τον εντοπισμό αγνοουμένων λαθρομεταναστών.

Και τι έκανε για να αντιμετωπίσει την κατάσταση η κυβέρνηση; Έσπευσε, να… ενημερώσει του πρέσβη των Αμερικανών στην Ελλάδα και εκείνος με τη σειρά του υποσχέθηκε να μεταφέρει τις διαμαρτυρίες στην κυβέρνησή του. Κατά τον τρόπο αυτό καθιστούμε τις ΗΠΑ σε ρόλο διαιτητή τον οποίο επιδιώκουν διακαώς προκειμένου να παριστάνουν τους ρυθμιστές των διεθνών εντάσεων αποκομίζοντας προς όφελός τους τα ανάλογα κέρδη.

Η ουσία είναι ότι με τα οπλισμένα τουρκικά Φάντομ να κυκλοφορούν στον εναέριο χώρο μας, υποχρεώνοντας τα ελληνικά μαχητικά να δίνουν σκληρές εικονικές αερομαχίες για να τα απωθήσουν και με την ένταση να μεταφέρεται και στη θαλάσσια περιοχή, δημιουργείται άμεσος κίνδυνος θερμού επεισοδίου όπως λίγο έλλειψε να συμβεί προ ετών όταν Έλληνας πιλότος έχασε τη ζωή του εμβολισμένος από τουρκικό μαχητικό. Φαίνεται καθαρά πως οι Τούρκοι στρατηγοί προτιμούν να παίξουν το δικό τους πόκερ αφήνοντας τον Ερντογάν να παριστάνει τον μεσολαβητή στη Μέση Ανατολή μεταξύ Ισραήλ και Χαμάς (και καλά κάνει αφού η ελληνική διπλωματία είναι ανύπαρκτη σε σημείο να έχει υπερφαλαγγιστεί και από τον πρόεδρο μιας άλλοτε αποικιοκρατικής χώρας όπως η Γαλλία).

Επείγει συνεπώς για την Ελλάδα να αναλάβει πρωτοβουλίες προς πάσα κατεύθυνση και κυρίως προς τις ευρωπαϊκές χώρες κυρίως εκείνες οι οποίες από τη μια πλευρά φέρουν αντιρρήσεις για την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και από την άλλη αδιαφορούν για τους «τσαμπουκάδες» των γειτόνων όταν θέλουν να παίξουν με τη φωτιά εκβιάζοντας χώρες και λαούς. Όσο για τους Αμερικανούς, αυτοί έχουν τους δικούς τους λογαριασμούς και δεν νομίζουμε πως θα ιδρώσει το αυτί τους από τις ελληνικές χλιαρές διαμαρτυρίες.

Τρίτη 6 Ιανουαρίου 2009

Τα Media στο Μεταίχμιο Εποχών και Τεχνολογιών






Η πολύπλευρη κρίση των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, οι όροι για την επιβίωσή τους και οι κίνδυνοι που προδιαγράφονται – Δημοσιογραφία αντιπαροχής, η διασφάλιση κανόνων συμπεριφοράς και ελευθερίας διακίνησης ιδεών.



Στο φιλμ «Πολίτης Κέην» (Citizen Kane, 1941) του ιδιοφυή Όρσον Ουέλς o μεγιστάνας των μέσων μαζικής ενημέρωσης, Charles Foster Kane, πεθαίνει λέγοντας την αινιγματική λέξη "Rosebud" («Ροδανθός»). Ένας ρεπόρτερ θα αναλάβει να ανακαλύψει το νόημα της συγκεκριμένης λέξης. Μόνο οι θεατές της ταινίας θα διακρίνουν στο φινάλε της ταινίας τη λέξη γραμμένη πάνω στο φλεγόμενο παιδικό έλκηθρο του μεγιστάνα, σε έναν συμβολισμό της χαμένης παιδικής αθωότητας.
Στη διαδρομή του γραπτού λόγου η εποχή της αθωότητας ξεκινά μέσα στο
18ο αιώνα όταν το Βιβλίο νίκησε την Απολυταρχία. Τον 19ο αιώνα, στη μονομαχία με την Αντίδραση (αυτοκρατορική, μοναρχική, αστική) κέρδισε η Εφημερίδα. Τον 20ο αιώνα, στην αναμέτρησή της με το μονοπωλιακό κράτος η οπτικοακουστική θα αναδειχθεί θριαμβεύτρια.
Ακολουθεί το επόμενο βήμα η ψηφιακή τεχνολογία, η απεικόνιση του καινούργιου αιώνα, η virtual reality. Ένα ιλιγγιώδες ταξίδι στα σύνορα του διαστήματος. Πολυμέσα, internet, ιστοσελίδες, ψηφιακό ραδιόφωνο, blogs. Αμφίδρομη επικοινωνία, ταχύτατη ροή πληροφόρησης είναι τα μεγάλα ατού. Μέχρι ποιου σημείου μπορεί να διατηρήσει το Μέσον την ευελιξία και ανεκτικότητα ή τι γίνεται στην περίπτωση που εμφανιστούν (αν δεν εμφανίστηκαν ήδη…) οι πάσης φύσεως εφιάλτες, η επιβολή μεθόδων όρων που στιγματίζουν τη μορφή της πληροφόρησης; Γνώση ανεξάρτητη θέλουμε ή ελεγχόμενη - αυτοελεγχόμενη από ποικιλόμορφες εξαρτήσεις, από οικονομικά και όποια άλλα συμφέροντα;
Χαρακτηριστικά ο διευθυντής της «Le Monde Diplomatique» Ιγνάσιο Ραμονέ διεκτραγωδώντας την… ομοιομορφία των ΜΜΕ και τον πειθαναγκασμό των εφημερίδων στη ροή της τηλεόρασης αποφαίνεται ότι ο αναγνώστης δεν βρίσκει πια στις στήλες μια διαφορετική ανάλυση, πιο βαθύτερη, πιο απαιτητική από αυτές που προτείνει το τηλεοπτικό δελτίο με αποτέλεσμα να χάνει το ενδιαφέρον του. Ακόμα χειρότερα γίνονται τα πράγματα από τη στιγμή που ο παραδοσιακός αναγνώστης – μελετητής μιας εφημερίδας, αποκαμωμένος από τις συνθήκες της σύγχρονης ζωής αποφεύγει να κουράζεται προκειμένου να ενημερωθεί.
Εδώ έρχεται το καίριο ερώτημα του Ραμονέ να «θέσει τον δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων»: Απέναντι σε όλες τις τεχνολογικές εξελίξεις και σε συνδυασμό με τα σημερινά προβλήματα μπορεί να αποτελέσει λύση ο δημοσιογράφος; Αν καταφέρουμε να δώσουμε μια απάντηση, η δημοσιογραφία δεν θα πεθάνει ποτέ, αποφαίνεται.
Πριν καιρό, στα Χανιά, ο σκιτσογράφος και διευθυντής του περιοδικού «Γαλέρα» Γιάννης Καλαϊτζής, σε ημερίδα με θέμα «Ο Πολιτισμός των ΜΜΕ και ο Πολιτισμός της αμφισβήτησης» αφού επισήμανε ότι «ένα μεγάλο μέρος των ΜΜΕ δεν είναι απλά η τέταρτη εξουσία, είναι η εξουσία και μόνη, και αυτό είναι αντιδημοκρατικό», εκτίμησε ότι «τα ΜΜΕ δεν μπορούν να αλλάξουν, γι αυτό και θα καταστραφούν. Ο τρόπος που λειτουργεί αυτό που λέμε δημόσια ενημέρωση οδεύει προς την καταστροφή. Σε 10 έως 15 χρόνια, αυτό το είδος δεν θα υπάρχει». Προφανώς, όπως υποστήριξε άλλος ομιλητής αν ο 20ός αιώνας ξεκίνησε με τα μονοπώλια της ενέργειας και του αυτοκινήτου, ο νέος αιώνας εκφράζεται μέσα από τα μονοπώλια των ΜΜΕ και με την επιβολή μιας ομογενοποιημένης πολιτιστικής αντίληψης.

Η εξέλιξη των Μέσων
Σε μια συζήτηση στρογγυλής τραπέζης που διοργάνωσε το «ΒήμαΙδεών», ο Νίκος Δεμερτζής, καθηγητής στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, εκτίμησε ότι ο γραπτός τύπος βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπος με τέσσερις προκλήσεις: α) κατοχύρωσης της ανεξαρτησίας του από την πολιτική και οικονομική εξουσία, β) αξιοπιστία, η οποία επηρεάζεται από τη χαμηλή ποιότητα του ηλεκτρονικού Τύπου, γ) να ξαναβρεί ο γραπτός Τύπος το νήμα της κοινωνικής υπευθυνότητας και δ) η αναγκαιότητα του επαγγελματία δημοσιογράφου να είναι πολύ-εκπαιδευμένος.
Από τα τέσσερα σημεία θεωρούμε σοβαρότερο το πρώτο, χωρίς να θέλουμε να υποβαθμίσουμε τα υπόλοιπα, δεδομένου ότι σύμφωνα με έρευνα του Δημήτρη Καμάρα, 9 στους 10 δημοσιογράφους εφημερίδων στην Ελλάδα παραδέχονται πως η εξουσία παρεμβαίνει στη δημοσιογραφία, ο ίδιος μάλιστα θεωρεί σοβαρό το ζήτημα της επαγγελματικής ηθικής καθώς δεν υπάρχουν κανόνες συμπεριφοράς και κώδικες ηθικής. Αναπόφευκτα οδηγούμαστε στη δημοσιογραφία της κρυφής κάμερας που απέχει από την ερευνητική.
Διαχέεται, ενίοτε δικαίως και άλλοτε σκοπίμως, η αίσθηση πως έχουμε ξεπέσει στη δημοσιογραφία της αντιπαροχής, της κατά παραγγελία καταγγελίας, της δημοσιογραφικής εργολαβίας που αξιοποιεί το έλλειμμα αξιών της ελληνικής κοινωνίας, παράλληλα η εξουσία επιδιώκει να επηρεάζει κάποιους δημοσιογράφους δίνοντας ρόλους και θέσεις. Ως μέτρο πρόληψης σε ορισμένα μεγάλα ευρωπαϊκά συγκροτήματα κυρίως Βρετανίας και Σκανδιναβίας έχει θεσπιστεί ειδική θέση (Πρες Ομπουτσμαν) ώστε να κατοχυρώνεται η ποιότητα της ενημέρωσης έναντι εκείνων που την υποσκάπτουν.
Αλλά κι αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν κάποιοι που εκλαμβάνουν την πληθώρα των Μέσων ως συνώνυμο του πλουραλισμού, στην πραγματικότητα τούτο δεν ανατρέπει τον κανόνα της «ομοιομορφίας», παρά σε ελάχιστες εξαιρέσεις. Όταν προ διετίας είχαμε μια συνομιλία – συνέντευξη με τον συγγραφέα Βαγγέλη Ραφτόπουλο και τον ρωτήσαμε κατά πόσον η αφθονία τίτλων βιβλίων που κυκλοφορούν στις μέρες μας καθρεφτίζει και τον δείκτη ευημερίας και προόδου της γνώσης, η απάντησή του ήταν ότι όλα αυτά εντάσσονται στη μεθόδευση της παγκοσμιοποίησης, ώστε μέσα σε μια τεράστια γκάμα παραγωγής βιβλίων να συγχέεται ο αναγνώστης σε ότι αφορά τα κριτήρια επιλογής των καλυτέρων. Μοιραία αξιόλογες εκδόσεις χάνονται στο σωρό. Ενδεικτικά κάτι αντίστοιχο τείνει να καταστεί κανόνας στην αλληλένδετη σχέση ενημέρωση – επικοινωνία – ψυχαγωγία με αποτέλεσμα ο αναγνώστης να εξαρτά την αγορά της κυριακάτικης εφημερίδας του από το DVD ή το CD που περιέχει παρά από την ουσία και το δημοσιογραφικό περιεχόμενο.



Τοπικά και περιφερειακά
Φυσιολογικά ότι ισχύει σε ευρύτερο επίπεδο είτε με τον ένα τρόπο, είτε με τον άλλο, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό θα επιδράσει σταδιακά και στις εκτός κέντρου κοινωνικές ομάδες και στα μέσα ενημέρωσης που διαθέτουν. Ήδη σταθερά κάνουν αισθητή την παρουσία τους τα πρώτα ηλεκτρονικά site περιφερειακών εφημερίδων και ηλεκτρονικών μέσων, οι ψηφιακές ραδιοφωνικές εφαρμογές και τα blogs ως προπομποί της νέας ηλεκτρονικής εποχής. Τουλάχιστον ο περιφερειακός Τύπος παράλληλα με τον εκσυγχρονισμό και τον εμπλουτισμό της ενημέρωσης αξιοποιώντας την εξειδίκευση στην τοπική ειδησεογραφία έχει διασφαλίσει ένα συγκριτικό πλεονέκτημα..
Στα τοπικά μέσα ουσιαστικά η κοινωνία στοιχηματίζει με τον εαυτό της αν θα διατηρήσει και κατά πόσο θα σεβαστεί την ελεύθερη διακίνηση ιδεών, το δικαίωμα του κάθε ατόμου να ενημερώνει και να ενημερώνεται, να εκφράζει και να εκφράζεται, να διαθέτει σεβασμό και αυτοσεβασμό απέναντι στην κάθε άποψη έστω κι αν διαφωνεί με αυτή, και να συμβάλει με την πολιτική της βούληση στην απαλλαγή από τους υπερβολικούς δικονομικούς βραχνάδες που προκαλεί η σύγχρονη μάστιγα της ποινικοποίησης και η μόδα αγωγών. Στα επόμενα χρόνια η αναδιάταξη του καταμερισμού εργασίας και των παραγωγικών δυνάμεων, η διοικητική και χωροταξική αναδιάρθρωση θα απαιτήσουν νέες προσαρμογές και ποιοτικά βήματα που οφείλουν να διασφαλίζουν το θεμελιώδες δικαίωμα στο δημοσιογράφο να παρεμβαίνει δυναμικά και αντικειμενικά. Προ πάντων με σεβασμό στην προσωπικότητα, στην ενεργητική κριτική - διάλογο απέναντι στην εκάστοτε εξουσία η οποία επιδιώκει να του αναθέσει τον άχαρο ρόλο των δημοσίων σχέσεών της ή σε άλλη περίπτωση να τον μετατρέψει σε προαγωγό ή delivery των επιλογών της. Εξυπακούεται όμως ως απαράβατος όρος της ανεξάρτητης έκφρασης για τον δημοσιογράφο αποτελούν η διασφάλιση ενός αξιοπρεπούς επιπέδου διαβίωσης και η διαρκής καλλιέργεια της μόρφωσής του.

Επίλογος
Σε τελική ανάλυση κανείς δεν είναι μάντης για να αποφανθεί μετά βεβαιότητας για την επιβίωση των Μέσων και ειδικά του Τύπου. Το βέβαιο είναι πως η νέα ψηφιακή εποχή δίδει νέες ευκαιρίες πέρα από γεωγραφικά και πολιτικά σύνορα, ωστόσο τα συμπτώματα της κρίσης που διέρχονται τα διεθνή και εθνικά Media, είναι εμφανή. Το περιοδικό «Αντί» πρόσφατα ανέστειλε την έκδοσή του υπό το βάρος των αγωγών (εμφανίζεται ηλεκτρονική σελίδα με την ονομασία του), στη γαλλική “Le Monde” απειλούνται μαζικές απολύσεις, ενώ σημαντικές αυξομειώσεις στις κυκλοφορίες των εφημερίδων καταγράφηκαν στο πρώτο τρίμηνο του 2008, με εξαίρεση τα αθλητικά έντυπα. Συνολικά στο διάστημα από τον Ιανουάριο μέχρι και το Μάρτιο του 2008, παρουσιάζουν κάμψη σε σχέση με το αντίστοιχο χρονικό διάστημα του 2007, τόσο στην περιοχή Αθηνών - Πειραιώς, κατά 4,62%, όσο και στην περιφέρεια, κατά 5,09%. Αντιθέτως η κυκλοφορία των εφημερίδων παγκοσμίως παρουσίασε αύξηση κατά 2,57% σε έναν χρόνο (2007) και κατά 9,39% την τελευταία πενταετία, σύμφωνα με την ετήσια έκθεση ενώ τα έσοδα από τη διαφήμιση αυξήθηκαν κατά 0,86% τον περασμένο χρόνο και κατά 12,84% την τελευταία πενταετία. Προφανώς σε έναν κόσμο που μεταβάλλεται ραγδαία οι αλλαγές στα Media συντελούνται με κατά πολύ βραδύτερους ρυθμούς και ειδικά η κλασική έντυπη εφημερίδα είναι σε θέση να εξακολουθήσει να υπάρχει τουλάχιστον στο μεταβατικό αυτό στάδιο εξυπηρετώντας τις γενιές που είναι συνυφασμένες με την παραδοσιακή μορφή ενημέρωσης. Κάτι σαν τον δικό τους «Ροδανθό» που έλκει την αλλαγή των καιρών.
* Το παραπάνω κείμενο αφιερώνεται σε όλους εκείνους τους επώνυμους και ανώνυμους ανθρώπους των Μέσων Ενημέρωσης που θυσιάστηκαν στο βωμό της ενημέρωσης. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι: 2004: 53 νεκροί δημοσιογράφοι, 2005: 65 νεκροί, 2006: 58 νεκροί και 2007: 86 νεκροί.


Βιβλιογραφία:
Η Επιστήμη της Επικοινωνίας, Regis Debray, εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη
Η Τυραννία των ΜΜΕ, Ιγνάσιο Ραμονέ, εκδόσεις Πόλις
«Ελευθεροτυπία» 21.04.08 Le Monde: «Έρχεται το τέλος του «Κόσμου»
«Το Ποντίκι» 17.04.08: «Αντί». Θα λείψει σε όσους μεγάλωσαν μαζί του.
ΒΗΜΑΙδεών Μάιος 2008: «Η μετα-δημοσιογραφία και η νέα εποχή».