Το φουμάρισμα
του υπεράνθρωπου


Συγνώμη ζήτησε ο Μαικλ Φελπς, οκτώ φορές Ολυμπιονίκης στο Πεκίνο για την εμφάνιση φωτογραφίας του σε αμερικανική εφημερίδα να φουμάρει από νεροσωλήνα που χρησιμοποιείται από τους χρήστες της ινδικής κάνναβης. Εκ των πραγμάτων αναγκάστηκε να παραδεχθεί την πράξη του επικαλούμενος το νεαρό της ηλικίας του (23 ετών) και υποσχόμενος ότι δεν θα επαναληφθεί ξανά στο μέλλον. Η φωτογραφία τραβήχτηκε στις αρχές Νοεμβρίου στη διάρκεια ενός πάρτι και παρά την κατάθεση συγνώμης αποτελεί αδιάσειστο στοιχείο για τη WADA να κινήσει αυτόματα τις διαδικασίες του κανονισμού. Τούτο σημαίνει πως είναι δυνατό να του επιβληθεί αυτόματα ποινή τετραετούς αποκλεισμού και να μη συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς αγώνες του 2012, είναι πραγματικά μια πρόκληση για τους εμφανιζόμενους ως αδέκαστους ιθύνοντες της Διεθνούς Ομοσπονδίας που έχουν αποδεκατίσει με τα ευρήματα του ντόπινγκ ολόκληρες ολυμπιακές ομάδες.
Είμαστε όλοι περίεργοι να δούμε πως θα διαχειριστούν το πρόβλημα οι Αμερικανοί που έφθασαν στην προηγούμενη Ολυμπιάδα να ζητήσουν από τους Κινέζους συγκεκριμένη ώρα διεξαγωγής των αγωνισμάτων της Κολύμβησης έτσι ώστε να ικανοποιηθούν οι χορηγοί του Φελπς μέσω της τηλεοπτικής μετάδοσης. Φυσικά από ένα λάθος δεν ζητάει κανείς να εξοντωθεί ένας υπεράνθρωπος με συγκομιδή μεταλλίων και ρεκόρ που δεν έχουν προηγούμενο, ούτε απαιτεί να τον μεταχειριστούν ως εξιλαστήριο θύμα σε ένα διεθνές κύκλωμα που εκπέμπει μπόχα και δυσωδία. Η εικόνα του όμως προδιαθέτει πως ο υπεραθλητής που υποστήριζε ότι λαμβάνει έως 10.000 θερμίδες την ημέρα έχει κάπου κλονιστεί και θέλησε να αρπάξει την ευκαιρία να ξεδώσει καπνίζοντας με το «νεροσωλήνα». Ανθρώπινη στιγμή και οι περισσότεροι θα το δουν με κατανόηση. Ερωτηματικό αν ισχύει το ίδιο και με τους Αμερικανούς οι οποίοι εκ συστήματος εμφανίζονται ως αμείλικτοι τιμωροί στις περιπτώσεις ντοπαρίσματος. Μεγαλοψυχία εναντίον μικροψυχίας. Ανεξαρτήτως αυτού η μοίρα των μεγάλων από την κόκα του Μαραντόνα μέχρι τη φούντα του Φελπς κάπου διασταυρώνεται άκρως επικίνδυνα.

Σαπουνόπερα

για αυτοδυναμία

Του Λάζαρου Τσουμένη

Η μεθόδευση της Νέας Δημοκρατίας να ισχύσει ο νέος εκλογικός νόμος από τις επόμενες εκλογές και όχι από τις μεθεπόμενες, προκειμένου να εξασφαλίσει το πρώτο κόμμα το μπόνους των 50 εδρών αποσκοπεί σε μια πλασματική αυτοδυναμία. Επικαλείται μάλιστα η κυβέρνηση με δηλώσεις κορυφαίων στελεχών την ανάγκη να υπάρξει ομαλή και απρόσκοπτη διακυβέρνηση της χώρας μετά τη διεξαγωγή των εκλογών, λαμβάνοντας προφανώς υπό τις παρούσες συνθήκες ως δεδομένη την αδυναμία επίτευξης αυτοδυναμίας εν μέσω όξυνσης της οικονομικής κρίσης.

Από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ η πρόταση απορρίφθηκε ασυζητητί και καλώς έπραξε η αξιωματική αντιπολίτευση σεβόμενη όπως δήλωσε τους θεσμούς, της διενέργειας δηλαδή των προσεχών εκλογών με τον ισχύοντα εκλογικό νόμο, όπως προβλέπεται από την κείμενη νομοθεσία. Επίσπευση ισχύος του νόμου Παυλόπουλου προϋποθέτει τη συμφωνία τουλάχιστον 200 βουλευτών, ήτοι πρέπει να υπάρξει κοινή γραμμή Ν.Δ και ΠΑΣΟΚ. Εύλογο θεωρείται ότι το ΠΑΣΟΚ δεν «τσίμπησε» ευελπιστώντας στην αυτοδυναμία, διαφορετικά θα ήταν υποχρεωμένο να αποδεχθεί μια ανοικτή συνεργασία που θα του στοίχιζε και εκλογικά.

Περισσότερο ενδείκνυται η πρόταση για να οδηγηθούμε σε πολιτικά συμπεράσματα. Πρωταρχικής σημασίας το γεγονός ότι για πρώτη φορά επισήμως η κυβέρνηση αποδέχεται την περίπτωση πρόωρων εκλογών και εξίσου σοβαρό ότι φοβάται την περίπτωση που βγει αποδυναμωμένη η ίδια και το ΠΑΣΟΚ από τις κάλπες, έτσι ώστε να είναι αναπόφευκτη η επιδίωξη μιας μετεκλογικής συνεργασίας. Έχοντας αυτό κατά νου σπεύδει εκ των προτέρων να προλειάνει το έδαφος ώστε να υποκλέψει τις έδρες για το πρώτο κόμμα, είτε είναι η ίδια (όπως εκτιμά), είτε το ΠΑΣΟΚ. Γι αυτό πετάει το δόλωμα μήπως και «τσιμπήσει» η αξιωματική αντιπολίτευση.

Αποδεικνύεται πάντως και μια νοοτροπία διατήρησης του δικομματικού συστήματος εξουσίας, με τεχνητά μέσα και με όποιο τίμημα είναι δυνατό να αποβεί σε βάρος των σχεδιασμών για διεύρυνση των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που έχουν τη δυνατότητα πρόσβασης στην εξουσία. Προφανώς η Νέα Δημοκρατία δεν είναι δυνατό να το αγνοεί. Στην περίπτωση λοιπόν που δεν ισχύσει ο νόμος Παυλόπουλου και δεν επιτευχθεί αυτοδυναμία, τι ακριβώς σχεδιάζει να πράξει η κυβερνώσα παράταξη;

Τι είναι εκείνο που τη φοβίζει, τι θέλει να αποφύγει και αγχώνεται με το στόχο της αυτοδυναμίας παραπέμποντας σε σπαραξικάρδιες σαπουνόπερες; Από την απάντηση στο ερώτημα θα εξαρτηθεί και το πρόγραμμα που έχει κατά νου η κυβέρνηση στο δρόμο για τις κάλπες, όπου οι δημοσκοπήσεις της δίνουν μια σταδιακή ανάκτηση της επιρροής αλλά το ΠΑΣΟΚ είναι εκείνο που θα προσπαθήσει να πείσει με τον «αέρα» του πρώτου νικητή.