Πρεμιέρα ανατροπών στη Σούπερ Λίγκα

Του Λάζαρου Τσουμένη

Δημοσιεύτηκε στις 31.08.2010

Όσοι τυχόν ανέμεναν να ξεδιψάσουν ποδοσφαιρικά σε μια αυγουστιάτικη πρεμιέρα της Σούπερ Λίγκα μπορεί να έπεσαν έξω ως προς την ποιότητα του θεάματος, σίγουρα όμως θα αποζημιώθηκαν με το παραπάνω από την ανατροπή των λογικών προβλέψεων με τις μικρές ή μεγαλύτερες εκπλήξεις που έδωσαν την εικόνα ότι τουλάχιστον στη φάση αυτή δεν δικαιούται κανείς τον τίτλο του φαβορί. Εκείνο που έπαιξε ρόλο ήταν ο βαθμός ετοιμότητας κάθε ομάδας στην έναρξη του πρωταθλήματος σε συνδυασμό με τη διάθεση των ποδοσφαιριστών να δικαιώσουν την αξία τους στο χρηματιστήριο των μεταγραφών γεγονός που έκανε αρκετούς από τους δευτεροκλασάτους να εξισωθούν ή και να υπερβούν τα βαρύγδουπα ονόματα των μεγάλων ομάδων.
Είναι γεγονός πλέον ότι το ελληνικό πρωτάθλημα κυριαρχείται από ξένους ποδοσφαιριστές, αρκετοί από αυτούς είναι νεοφερμένοι ή έχουν αλλάξει ομάδες, το ίδιο έχει συμβεί και με τους περισσότερους προπονητές, όλα αυτά εξηγούν κατά βάση την εικόνα που παρουσίασαν οι ομάδες. Τούτο βέβαια σε καμία περίπτωση δεν μειώνει την ολική ανατροπή των προβλέψεων που έφερε με την πλάτη στον τοίχο τους τρεις εκπροσώπους τους κέντρου ΠΑΟ, Ολυμπιακό και ΑΕΚ σε αντίθεση με τα τρίποντα που κέρδισαν οι τρεις της Θεσσαλονίκης αλλά και οι δύο θεσσαλικές ομάδες που πραγματοποίησαν το καλύτερο δυνατό ξεκίνημα.
Τα αποτελέσματα της πρώτης αγωνιστικής ενός πρωταθλήματος βέβαια δεν ενδείκνυνται για να οδηγηθεί κανείς σε ασφαλή συμπεράσματα. Εξαρτάται από τον προγραμματισμό των προπονητών και το πότε θέλουν να βρίσκεται η ομάδα στην καλύτερη φόρμα. Ωστόσο αποτελούν ένα καλό δείγμα που αυξάνει το ενδιαφέρον. Όπως θετικά κεντρίζει τη διάθεση η πρωτοβουλία των επαγγελματιών ποδοσφαιριστών κατά της βίας στα γήπεδα ενώ στον αντίποδα βρίσκεται η υποδομή με τους κάκιστους αθλητικούς χώρους που έχουν καταντήσει χωράφια για… όργωμα!

Μετανάστες και Πρόσφυγες

Του Ιωάννη Ρίζου

Δημοσιεύτηκε στις 27.08.2010
Πρόσφυγες είναι οι άνθρωποι, που δε μπορούν ή δε θέλουν να επιστρέψουν στις χώρες τους, εξ αιτίας δικαιολογημένου φόβου δίωξης με βάση τη φυλή, το θρήσκευμα, τις πολιτικές τους πεποιθήσεις , την εθνικότητα τους ή τη συμμετοχή τους σε μια ορισμένη κοινωνική ομάδα.
Είναι απαραίτητο να διευκρινίσουμε πως μετανάστης και πρόσφυγας είναι διαφορετικές έννοιες. Χρειάζεται, ασφαλώς, θάρρος και κουράγιο για να γίνεις μετανάστης. Χρειάζεται πολύ, πάρα πολύ, θάρρος και κουράγιο για να είσαι πρόσφυγας.
Ο πρώτος έχει δρόμο επιστροφής, ο δεύτερος όχι!
Φανταστείτε πως έχετε ζήσει όλη σας τη ζωή ειρηνικά ,ανάμεσα σε φίλους και συγγενείς.
Έπειτα, χωρίς προειδοποίηση, τα πάντα αλλάζουν. Το σπίτι σας καταστρέφεται. Ξεφεύγοντας από τις βόμβες και τις σφαίρες , τρέπεστε σε φυγή, σώζοντας μόνο τη ζωή σας. Έπειτα , αν σταθείτε τυχερός, βρίσκεσθε σε έναν ξένο τόπο, μόνος , μπερδεμένος, αλλά ασφαλής.
Είστε Πρόσφυγας!
Οι Έλληνες έχουμε νωπές ,πολύ νωπές , τέτοιες εικόνες στη μνήμη μας. Είναι εικόνες από την καταστροφή της Μικράς Ασίας και του Πόντου, από τους διωγμούς στην Κωνσταντινούπολη, από τον εμφύλιο, από τη διχοτόμηση της Κύπρου.
Εικόνες που η βιαιότητά τους σοκάρει, αλλά δυστυχώς, πολλές φορές, δε συνετίζει.
Υπάρχουν και στη χώρα μας «άνθρωποι» που δε βρίσκουν χρόνο να σκεφθούν τον πόνο του πρόσφυγα, που δε βρίσκουν στάλα αγάπης και καλοσύνης γι’ αυτά τα κυνηγημένα πλάσματα.
Οπωσδήποτε δε φταίμε εμείς ή ,εν πάση περιπτώσει, δε φταίμε μόνον εμείς, γι’ αυτό που τους έτυχε.
Η πατρίδα τους φταίει , ούτε συζήτηση. Αλλά ο δικός μας φόβος για μελλοντική ανεργία και φτώχεια. Η δική μας αίσθηση ανασφάλειας. Που ασφαλώς είναι υπαρκτά και ίσως λογικά, ως ένα σημείο, μήπως, όμως, εν τέλει , είναι και υπερβολικά;
Μήπως είναι , μερικές φορές και σκόπιμα ή και κατευθυνόμενα; Υπάρχουν Ιστορικά ή Λογοτεχνικά κείμενα που αποδίδουν, πολύ καλά , το αρνητικό κλίμα που υπήρχε για τους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας και του Πόντου στην Ελλάδα την μετά το 1922. Θλιβερές μνήμες και εικόνες. Υπάρχουν απαίσιες θύμησες και εικόνες απέναντι στους πρόσφυγες Κύπριους του 1974. Το κλίμα ήταν τότε αρνητικό ή και άκρως αρνητικό, στην περίπτωση του εμφυλίου.
Χρόνια μετά ζούμε όλοι αρμονικά σε αυτή τη χώρα και κανείς δε σκέφτηκε να κατηγορήσει αυτούς του Πρόσφυγες για την ανεργία, την ανασφάλεια, τη φτώχεια. Αντίθετα, γνωρίζουμε και αναγνωρίζουμε, πλέον, ότι έδωσαν στη χώρα μας μεγάλη αναπτυξιακή ώθηση. Μόνον που , το παράδοξο είναι πως, Ελάχιστοι, ευτυχώς , από αυτούς ,τους άλλοτε πρόσφυγες, δε βρίσκουν λίγη αγάπη, λίγη καλοσύνη, γι’ αυτούς τους νέους κυνηγημένους, τους νέους πρόσφυγες, που ζητάνε ασφάλεια στην αυλή τους. Όπως , κάποτε, ζητούσαν και πήραν οι ίδιοι και τα παιδιά τους!
Δεν είναι τραγικό ;
Χρειάζεται πολύ, πάρα πολύ , θάρρος και κουράγιο για να είσαι πρόσφυγας. Τι του στέρησε αυτού του ανθρώπου η πατρίδα του και βρίσκεται εδώ; Τι προϋποθέσεις όφειλε να διαμορφώσει η χώρα που τον φιλοξενεί , για να μπορέσουν όλοι να ζήσουν και αυτός μαζί , αρμονικά, χωρίς να χάσουν την πολιτισμική τους ταυτότητα ; Τι έσπρωξε; Τι σπρώχνει , επιτέλους, έναν πατέρα ή μια μητέρα να πάρουν στην αγκαλιά τους το παιδί ή τα παιδιά τους και να βαδίσουν μέσα σε άγνωστες χώρες μερόνυχτα. Νηστικοί, φοβισμένοι, απροστάτευτοι. Χιλιάδες χιλιόμετρα με κρύο, με βροχές ή καύσωνες;
Τι τους έσπρωξε να περάσουν από χιονισμένα βουνά ή ταραγμένες θάλασσες ώσπου να φτάσουν κάπου;
Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Με ένα ,δύο, τρία, πέντε παιδιά, άρρωστα, νηστικά,, άυπνα και πάνω από όλα φοβισμένα;
Τι θα περίμενε λοιπόν ο καθένας μας, αν ήταν στη θέση τους; Πως θα ήθελε να του συμπεριφερθούν οι άγνωστοι εκείνοι;
Υπάρχει, ασφαλώς, η Ύπατη Αρμοστεία , που πρέπει να φροντίζει, έτσι ώστε ,να λυθούν αυτά τα προβλήματα. Έργο της είναι η διεθνής προστασία των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων των προσφύγων. Φτάνουν τα έξη , περίπου, χιλιάδες στελέχη της να βοηθήσουν τα δεκαεφτά εκατομμύρια εκτοπισμένους ανθρώπους, εντός και εκτός της χώρας τους, που ζητάνε άσυλο ή είναι πρόσφυγες επαναπατρισθέντες στις πέντε Ηπείρους;
Ένα βλέμμα στον ταραγμένο , τον πολύ ταραγμένο, δυστυχώς, κόσμο μας δίνει την απάντηση και μας δείχνει, πιστεύω, το χρέος μας.
Ο Ιωάννης Ρίζος είναι κ.ε.δ.π Δ/ντής Σχολείου-Συγγραφέας

Στο στερνό φως που βασιλεύει

Του Λάζαρου Τσουμένη

Δημοσιεύτηκε στις 29.08.2010

Μια μολυβιά στο ημερολόγιο θα σημάδευε την τελευταία Κυριακή του Αυγούστου, θα επικύρωνε το ψυχορράγημα του καλοκαιριού ως προς την επίσημη εκδοχή του. Ωστόσο, υπό το δόγμα των κλιματικών αλλαγών και την αβεβαιότητα των καιρικών φαινομένων δεν είμαστε βέβαιοι για την εποχή που διανύουμε. Ίσως το μικρό καλοκαιράκι να συνεχιστεί και τους επόμενους μήνες, δεν αποκλείεται ωστόσο να μας εγκαταλείψει ξαφνικά και με συνοπτικές διαδικασίες να περάσουμε σε ψυχρότερες διακυμάνσεις του υδραργύρου. Δεδομένης της οικονομικής καχεξίας οι περισσότεροι θα προτιμούσαν να συμβεί το πρώτο από τη στιγμή που ο «μαύρος χρυσός» θα κοστίζει για θέρμανση όσο και ο… κίτρινος.
Μετά βεβαιότητας ωστόσο, με το πέρασμα στο Σεπτέμβρη τερματίζεται η εποχή της ραστώνης και μπαίνουμε σε ταχύτερους ρυθμούς, τουτέστιν νοερά και μόνο θα ανατρέχουμε στις εικόνες που αποτυπώσαμε το περασμένο καλοκαίρι, ανεξάρτητα από το περιεχόμενο των διακοπών ή το βαλάντιο που διαθέταμε. Εκείνο που έχει σημασία είναι όσα θα απομείνουν στο δίχτυ της μνήμης θα την κεντρίζουν σαν ένα διαρκές και ακούραστο εκκρεμές κόντρα στο χρόνο. Πιασμένα με μια κλωστή έτσι που το ένα να αναδύει το άλλο και φευγαλέα να συνταιριάζουν το ενσταντανέ με κρυμμένα συναισθήματα, καταχωνιασμένα στο βάθος της ανθρώπινης ύπαρξης.
Κι να συμφωνούμε ας κρατήσουμε κάτι από την υποθήκη του ποιητή: «Σφυρίζουν τα καράβια τώρα που βραδιάζει στον Πειραιά / σφυρίζουν ολοένα σφυρίζουν / μα δεν κουνιέται κανένας αργάτης / καμμιά αλυσίδα δεν έλαμψε βρεμένη στο στερνό φως που βασιλεύει / ο καπετάνιος μένει μαρμαρωμένος μες στ' άσπρα και στα χρυσά. / Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει / παραπετάσματα βουνών αρχιπέλαγα γυμνοί γρανίτες... / το καράβι που ταξιδεύει το λένε - ΑΓΩΝΙΑ 937».

Από την Οδύσσεια στο Ασκληπιείο

Του Λάζαρου Τσουμένη

Δημοσιεύτηκε στις 28.08.2010

Μπροστά στο ενδεχόμενο μιας αρχαιολογικής ανακάλυψης, που θα λάβει παγκόσμιες διαστάσεις εφόσον επαληθευτεί, δηλώνει πως βρίσκεται το ζεύγος των καθηγητών Θανάση Παπαδόπουλου, αρχαιολόγου και Λίτσας Κοντορλή-Παπαδοπούλου. Προ ημερών ανακοίνωσαν ότι στην βόρεια Ιθάκη έχουν φέρει στο φως «κτιριακό σύμπλεγμα σε δύο επίπεδα τα οποία επικοινωνούν με κλιμακοστάσια». Στα ανατολικά του συγκροτήματος εντοπίστηκε υπόγεια κρήνη η οποία είναι κτισμένη με αντίστοιχο τρόπο όπως στην Τίρυνθα και τις Μυκήνες, οι οποίες κατασκευάζονταν ώστε να εξυπηρετούν την ύδρευση ακόμα και σε περίοδο πολέμου. Χρονολογείται μάλιστα από εκτιμήσεις Γερμανού καθηγητή υδρολογίας γύρω στον 13ο αιώνα προ Χριστού. Βρισκόμαστε άραγε μπροστά στην ανακάλυψη του βασιλείου του Οδυσσέα και της Πηνελόπης, του μοναδικού ανάκτορου από τα ομηρικά έπη που δεν έχει ανακαλυφθεί; Θα το διαπιστώσουμε. Η πορεία των αρχαιολογικών ερευνών αργά ή γρήγορα θα έχει κατάληξη, εκείνο που έχει σημασία είναι ότι κάποιοι άνθρωποι αναζητούν μεθοδικά και επίμονα το νήμα της αρχαίας ελληνικής ιστορίας. Διότι σε τελική ανάλυση, η Οδύσσεια είναι το στίγμα του πρώτου περιπετειώδους ταξιδιού στην ανθρώπινη ιστορία και από τότε ποτέ δεν έπαψε ο κόσμος ολόκληρος να αναζητεί τη δική του Ιθάκη.
Ασφαλώς στο άκουσμα της είδησης ανάμικτα είναι τα αισθήματα ενός Τρικαλινού που διαπιστώνει ότι σε όλη την Ελλάδα αναζητούν αρχαία ευρήματα αλλά στον τόπο αυτό ελάχιστοι ενδιαφέρονται πραγματικά. Παρότι έχουν γίνει αναφορές για τους αρχαίους θησαυρούς που κρύβει το υπέδαφος, μόνο αποσπασματικές προσπάθειες έχουν αναληφθεί προκειμένου να «αναστήσουμε» το αρχαίο Ασκληπιείο και τις πολιτείες που άνθισαν στους αρχαίους χρόνους. Εν τούτοις τα υπάρχοντα ευρήματα μαρτυρούν ότι παρόμοιες ανακαλύψεις από το παρελθόν όχι απλά θα άλλαζαν, αλλά θα αναδείκνυαν σε πολλά επίπεδα την πορεία του τόπου τα μελλοντικά χρόνια.

Ο Βάσκος, τα Τρίκαλα και η μαζική άθληση

Του Λάζαρου Τσουμένη

8.06.2010
Το είχαμε επισημάνει με αφορμή την περυσινή προσπάθεια του Στέλιου Βάσκου, θα το επαναλάβουμε και τώρα. Αναντίρρητα του αξίζουν θερμά συγχαρητήρια για την τιτάνια προσπάθεια που έφερε σε πέρας και πρέπει να τύχει της ανάλογης τιμής γιατί απέδειξε για μια ακόμα φορά ότι ο αθλητισμός δεν είναι λόγια και ρεκλάμες αλλά οργανωμένη δουλειά και ψυχικά αποθέματα.
Εκείνο όμως στο οποίο πρέπει να προβληματιστούμε και να θέσουμε ερωτήματα έγκειται στη διαφορά μεταξύ του πρωταθλητισμού και της υπερπροσπάθειας σε διαζευκτική θέση με το επίπεδο της ερασιτεχνικής αντίληψης και της αναγκαιότητας του μαζικού αθλητισμού. Είναι γεγονός ότι από τη δεκαετία του ’80 η αναγκαιότητα της μαζικής άθλησης έθεσε κάποιες βάσεις που έφεραν καρπούς στους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας, οι άνθρωποι έσπευσαν σε γήπεδα και γυμναστήρια να βελτιώσουν τη φυσική και κατ’ επέκταση την ψυχολογική τους κατάσταση. Συνέβαλαν σε αυτό οι προτροπές της Πολιτείας και η πλαισίωση των αθλητικών χώρων με καθηγητές φυσικής αγωγής που δεν είχαν σε τίποτα να ζηλέψουν από τους επιστήμονες άλλων ειδικοτήτων έτσι ώστε να απομυθοποιήσουν λανθασμένες αντιλήψεις και να απλοποιήσουν την άσκηση για να προσαρμόζεται στις δυνατότητες του καθενός.
Σταδιακά όμως το φαινόμενο όπως άνθισε άρχισε να μαραζώνει. Είτε για λόγους οικονομικούς, είτε συγκυρίας και συνθηκών ζωής, (προσθέστε και τους χορηγούς) άρχισε να εμφανίζεται και το φαινόμενο του ανταγωνισμού όπου το σύνθημα αγωνιζόμαστε για τον αθλητισμό και όχι για τη νίκη υποκαταστάθηκε από τις βλέψεις για διάκριση, καλύτερους χρόνους, αναρωτιέται κανείς γιατί πρέπει σε λαϊκούς αγώνες να υπεισέρχεται ο παράγοντας του ανταγωνισμού.
Εκείνο που έχει σημασία είναι να επιστρέψει η αντίληψη της πραγματικής μαζικής άθλησης, να δημιουργηθούν κατάλληλοι αθλητικοί χώροι και να οργανωθούν φορείς που θα δίνουν την ευκαιρία στον εργαζόμενο, τον σπουδαστή, τον μαθητή, ακόμα και στον συνταξιούχο να γυμνάζεται για να βελτιώνει την υγεία του.
Τούτο πιστεύουμε αποτελεί το στοίχημα της επιτυχούς προσπάθειας του Τρικαλινού πρωταθλητή, διότι δεν νοείται με πόλη με τόσο λαμπρό παρελθόν να μην οργανώνεται πολύπλευρα για να διασφαλίσει ένα καλύτερο μέλλον.

Ένα βιβλίο – αναφορά στον Απόστολο Καλδάρα

Του Λάζαρου Τσουμένη

Δημοσιεύθηκε στις 23.11.2008

Αυτές τις μέρες κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό οίκο «Ιανός, ο μελωδός» το βιβλίο του Νίκου Χατζηνικολάου «Απόστολος Καλδάρας, αναφορά στη ζωή και το έργο του δημιουργού». Ο συγγραφέας, ανεψιός του μουσικοσυνθέτη, γεννημένος στην Αθήνα, βιολόγος και διευθυντικό στέλεχος σε φαρμακευτική εταιρεία, έφερε σε πέρας μια καταπληκτική πράγματι δουλειά καθώς μέσα από αυτή επώνυμοι του λαϊκού τραγουδιού, όπως ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο Μάκης Μάτσας, ο Βαγγέλης Κορακάκης και ο γιος του Κώστας μιλούν για τον Απόστολο. Εκείνο που καθιστά τη συγκεκριμένη έκδοση ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα είναι το εκτενές αφιέρωμα στα Τρίκαλα και στα στέκια του ρεμπέτικου μέσα από το οποίο ξετυλίγεται το κουβάρι του χρόνου από τα πρώτα χρόνια της ζωής του στα «Αραπάτικα», τη συνοικία πίσω από το δικαστικό μέγαρο όπου ήρθε σε επαφή και επηρεάστηκε από τους ξεριζωμένους της Μικράς Ασίας, (Σ.Σ. το σπίτι του βρισκόταν πίσω από τη διασταύρωση Αχιλλέως και Αβέρωφ μέχρι πριν λίγα χρόνια όταν το ισοπέδωσε –κι αυτό- η διάνοιξη του δρόμου). Εξιστορώντας τα πρώτα χρόνια της μουσικής παρουσίας του Καλδάρα στα Τρίκαλα, ο συγγραφέας βασίζεται σε εκδόσεις Τρικαλινών συγγραφέων όπως το «Μια σερενάτα στο Ληθαίο» της Μαρούλας Κλιάφα, «Τωρινά και περασμένα και τα παλιά στέκια των Τρικάλων» του Νεκτάριου Κατσόγιαννου καθώς και σε δημοσιεύματα των εφημερίδων «Αναγέννηση» και «Θάρρος».
Το βασικό μέρος της καλλιτεχνικής δημιουργίας αποτελεί ένα ψηφιδωτό, πραγματικό θησαυρό όπου ο συγγραφέας προσπαθεί να διαφωτίσει όλες τις πλευρές κυρίως μέσα από αφηγήσεις επώνυμων καλλιτεχνών, δίνοντας έτσι αντικειμενικές διαστάσεις σε πράγματα που ελάχιστοι γνώριζαν. Ειδικά για την περίοδο των ινδοπρεπών τραγουδιών και την ενασχόληση του Καλδάρα με την εμπορική πλευρά του λαϊκού τραγουδιού ο Χατζηνικολάου τα αποδίδει σε πιέσεις που δέχτηκε από τη δισκογραφική εταιρεία με την οποία συνεργαζόταν και στον ανταγωνισμό που υφίστατο με τους άλλους δημιουργούς.
Στην έκδοση εμπεριέχεται ειδικό κεφάλαιο με τις δημιουργίες του συνθέτη που ηχογραφήθηκαν από το 1946 έως το 1960 στις 78 στροφές, από το 1961 έως το 1972 στα 45άρια, τα Τραγούδια της Μικράς Ασίας, ο Βυζαντινός Εσπερινός, Τελευταία Νύχτα, στίχοι από άλλες ολοκληρωμένες δουλειές, έργα αφιερωμένα στον Καλδάρα και συνοπτική καταγραφή της δισκογραφίας. Ένα πληρέστατο πραγματικά έργο που τιμά τον συνθέτη και τα Τρίκαλα.

Η εξέγερση κατά των Τούρκων και η δημιουργία του νεοσύστατου ελληνικού κράτους

Γράφει ο Λάζαρος Τσουμένης

Μια αξιόλογη μελέτη των πρώτων χρόνων της ελληνικής επανάστασης και εδραίωσης του νεοσύστατου κράτους αποτελεί η έκδοση «Από την Εξέγερση ενάντια στην τουρκική κυριαρχία στην προεδρία του Καποδίστρια». Πρόκειται για το βιβλίο: Christos Papathanassiou «Du soulement la Domination Turque a la presidence de Capodistrias» που μετέφρασε από τα γαλλικά η Μαρίνα Αθ. Λιούλιου η οποία όπως αναφέρει στο εισαγωγικό σημείωμα αποσκοπούσε να το μετατρέψει σε ένα χρηστικό εγχειρίδιο, όπως ήταν και η πρόθεση του συγγραφέα.
Το δοκίμιο είναι μοιρασμένο σε δύο κύρια κεφάλαια, το πρώτο υπό τον τίτλο «Η κατάσταση των Ελλήνων κάτω από τον τουρκικό ζυγό» (εξετάζεται η ύπαρξη «Κράτους ή Έθνους» και η θέση της Εκκλησίας κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας), και το δεύτερο «Οι πολιτικοί θεσμοί», ενώ στο δεύτερο κεφάλαιο παρουσιάζεται η «δημιουργία ενός Κράτους» 1821-1827, η «Οργάνωση του Κράτους ανατίθεται στον Κόμη Ιωάννη Καποδίστρια», η αξιολόγηση του έργου του και η διάρθρωση του νέου ελληνικού κράτους.
Ο συγγραφέας αναφέρεται στο σημαντικό ρόλο που διαδραμάτισαν οι κοινότητες οι οποίες αποτέλεσαν το συνεκτικό κρίκο για επιβίωση των βυζαντινών θεσμών, παρόλα αυτά η φλόγα της λευτεριάς έβγαλε τους «κλέφτες», ενώ το 14ο αιώνα σχηματίστηκαν φρουρές από χριστιανούς, οι «αμαρτωλοί». Σε ειδικό κεφάλαιο αναλύεται ο ρόλος της Εκκλησίας και η τακτική των Τούρκων προς τους Πατριάρχες, ο ρόλος τους εκθειάζεται από το συγγραφέα, επισημαίνει ότι «τα μοναστήρια γίνονται οι εστίες της πνευματικής ζωής και η ακτινοβολία τους εξαπλώνεται σε όλη την έκταση της αυτοκρατορίας» και ιδιαίτερα το Άγιο Όρος.
Η έκδοση παρουσιάζει περιλαμβάνει κεφάλαια για τις πρώτες προσπάθειες πολιτικής δημιουργίας ενός κράτους ή για την ανύψωση της κεντρικής διοίκησης και σε αυτό συνέβαλαν οι τρεις Εθνοσυνελεύσεις. Η πρώτη στην Επίδαυρο 20 Δεκεμβρίου 1821 που ψήφισε το Προσωρινό Πολίτευμα της Ελλάδας δημιούργησε δύο σώματα το Νομοθετικό και το Εκτελεστικό, ακολούθησε το Βυζαντινό – Ρωμαϊκό Δίκαιο και στις εμπορικές υποθέσεις εφάρμοσε τον Εμπορικό Γαλλικό Κώδικα.
Ακολούθησε η Δεύτερη Εθνική Συνέλευση στο Άστρος Κυνουρίας (1823) με την αναθεώρηση του Συντάγματος όπου κατοχυρώνεται η προστασία της Ιδιοκτησίας, της τιμής και ασφάλειας του ατόμου, κανένα ανθρώπινο ον δεν μπορεί να πουληθεί ή να αγορασθεί, αναγνωρίζεται η Ελευθερία του Τύπου. Η τρίτη περίοδος οργάνωσης του επαναστατημένου Κράτους, ακολουθεί με την Εθνική Συνέλευση που διενεργείται σε δύο φάσεις: Αρχίζει τον Απρίλιο του 1826 στην Επίδαυρο και ολοκληρώνεται τον Μάρτιο του 1827 στην Τροιζήνα. Οι διαφωνίες ανάμεσα σε εκείνους που περίμεναν βοήθεια από την Αγγλία και αυτών που προσέβλεπαν στη Ρωσία, οδήγησαν την Εθνική Συνέλευση, να πάρει σοβαρές αποφάσεις για τη δημιουργία ανεξάρτητου Ελληνικού Κράτους με άσκηση της Εκτελεστικής Εξουσίας από έναν και μοναδικό. Με διάταγμα επιλέχτηκε σαν Πρόεδρος της Ελλάδας για μια θητεία επτά ετών ο Ιωάννης Καποδρίστριας.
Παρακολουθώντας κανείς το νεοσύστατο κράτος διαπιστώνει μια κατεστραμμένη εικόνα όπου ο λαός έχει εξαντληθεί από τους πολέμους και τη φτώχεια. Το έργο του Κυβερνήτη ήταν πράγματι τιτάνιο σε όλους τους τομείς, ξεκινώντας από τον οικονομικό τομέα όπου έκοψε το πρώτο νόμισμα, το «Φοίνικα» και συνήψε δάνειο 60.000.000 φράγκων, δημιούργησε υποδομές για Μεταφορές, εκσυγχρόνισε τη Γεωργία και το Εμπόριο. Μεγάλη βαρύτητα έδωσε στο νομοθετικό τομέα, την οργάνωση δικαστηρίων , εξασφάλισε δωρεά για να κτίσει την πρώτη Παιδαγωγική Ακαδημία. Άσκησε τα καθήκοντά του με συγκεντρωτικό τρόπο εξαιτίας των καταστάσεων της εποχής, αλλά συνέβαλε όσο λίγοι στη διοργάνωση του Ελληνικού Κράτους, στη διαμόρφωση των δομών ζωής του Έθνους. Η δολοφονία του χαρακτηρίζεται και από το συγγραφέα ως άνανδρη – αισχρή πράξη που καταδικάζεται στην εθνική συνείδηση.
*Η Μαρίνα Αθαν. Λιούλιου διπλωματούχος της Γαλλικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης εργάστηκε επί 23 χρόνια ως καθηγήτρια Γαλλικών στον ιδιωτικό τομέα. Παρακολούθησε μεταφραστικά σεμινάρια Γαλλικής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης και ασχολείται πλέον με μεταφράσεις κειμένων. Όπως αποδεικνύεται καταφέρνει να προσφέρει πολύτιμο έργο μέσα από την παρουσίαση άγνωστων στο ευρύ κοινό κειμένων που έχουν συγγραφεί σε ξένες γλώσσες.

Μαρίνα Αθαν. Λιούλιου
Από την Εξέγερση ενάντια στην τουρκική κυριαρχία, στην προεδρία του Καποδίστρια
Μετάφραση από τα γαλλικά, Τρίκαλα 2009, σελ. 77