Εφυγε από τη ζωή η Πόλυ Πάνου

Σίγησε η Βέμπο του λαϊκού τραγουδιού 

Η Πολυτίμη Κολιοπάνου -όπως ήταν το πραγματικό της όνομα- γεννήθηκε στην Αθήνα στις 28 Οκτωβρίου 1940, μεγάλωσε όμως στην Πάτρα. Ο «νονός» του καλλιτεχνικού της ονόματος ήταν ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, ο άνθρωπος που την ανακάλυψε στην Πάτρα και έμελλε να της αλλάξει τη ζωή.
Η ιστορία της ξεκινά όταν μαθήτρια ακόμα του δημοτικού, κάνει σκασιαρχείο από το σχολείο και πηγαίνει στα Ψηλαλώνια της Πάτρας, για να ακούσει τα καινούργια τραγούδια της εποχής. Στην ηλικία των 10 ετών εντυπωσιάζει με τις φωνητικές ικανότητες, όταν στο μαγαζί όπου εμφανιζόταν ο Σταύρος Τζουανάκος, ανέβηκε στο πάλκο και τραγουδά το «Συλβάνα, Συλβάνα μου τρελή πεθαίνω για ένα σου φιλί».
Αργότερα, κρυφά από τους γονείς της, συμμετέχει σ' ένα διαγωνισμό ταλέντων της πόλης, στον οποίο τραγουδά το τραγούδι «Μητέρα» του Φώτη Πολυμέρη και διακρίνεται ανάμεσα σε 260 παιδιά, παίρνοντας το πρώτο βραβείο . Οι εφημερίδες τότε, γράφουν για τη «μικρή Πατρινοπούλα, το παιδί θαύμα που πήρε το πρώτο βραβείο».

Η Πόλυ Πάνου με τον Γιάννη Σταματίου το χειμώνα του 1965 στο κέντρο «Βεντέτα» πρώην «Τζίμυ του Χοντρού».

Έναν χρόνο μετά από το διαγωνισμό, βρίσκεται στην Πάτρα για εμφανίσεις ο νεαρός τότε και ταλαντούχος Γρηγόρης Μπιθικώτσης.
Η τραγουδίστρια του συγκροτήματός του, τους είχε εγκαταλείψει και ο Γρηγόρης έψαχνε εναγωνίως τραγουδίστρια να την αντικαταστήσει.
Τότε, τυχαία, σε ένα κουρείο της γειτονιάς της, έμαθε για τη μικρή Πολυτίμη με το «χρυσό λαρύγγι» όπως την αποκαλούσε και ο ίδιος.
Έτσι ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης τη βρήκε, την άκουσε να τραγουδά τα «βαριά» του Τζουανάκου, τραγούδια ανατολίτικα αλλά και Πολυμέρη και αμέσως τότε της ζήτησε να τον ακολουθήσει.
'Γρηγόρη μού' φερες τη Βέμπο του λαϊκού τραγουδιού'. . .
Ταξίδεψαν μαζί στη Πάτρα, στο Αγρίνιο και μετά στην Αθήνα, στα δισκογραφικά στούντιο της Columbia, ενώ η Πόλυ Πάνου ήταν πάντα με τη συνοδεία της μητέρας της, παρά την αντίθετη γνώμη του πατέρα της.
Ο τότε παραγωγός της Columbia, και αφού ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, εντυπωσιασμένος από τη σπάνια φωνή της, είχε μεσολαβήσει για να γίνει η ακρόαση, του είπε: «Γρηγόρη μου, μού 'φερες μια Βέμπο του λαϊκού τραγουδιού!».
«Εγώ, πριν απ' όλα, για τον εαυτό μου τραγούδησα, τραγουδούσα, τραγουδάω. Σ' εμένα έδινα και δίνω πάντα λογαριασμό. Χωρίς τρακ, χωρίς τίποτα. Είχα, κι έχω πάντα, μεγάλο, πολύ μεγάλο πάθος. Το αγάπησα πολύ το λαϊκό τραγούδι. Και μπήκα μέσα κι έδωσα όλον μου τον εαυτό. Του Γρηγόρη Μπιθικώτση, το χαρτί που μου 'δωσε, εγώ δεν το 'καψα. Δεν υπήρχε περίπτωση να το κάψω!», είχε δηλώσει πριν από χρόνια σε συνέντευξή της, η σπουδαία τραγουδίστρια.
Το πρώτο τραγούδι που ηχογράφησε, το έγραψε ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης και είχε τίτλο «Πήρα τη στράτα την κακιά» (1952). Ακολούθησε το «Να πας να πεις της μάνας μου» (1956) του Γιώργου Ζαμπέτα.
Η Πόλυ Πάνου ήταν η πρώτη που τραγούδησε τα «Παιδιά του Πειραιά», που αργότερα έγινε μεγάλη επιτυχία και ήταν ο ίδιος ο Χατζιδάκις που την κάλεσε στο τηλέφωνο και της είπε: «Έχω, Πόλυ, γραμμένο ένα τραγούδι για σένα».
Η σημαντική αυτή ερμηνεύτρια τραγούδησε πολλά από τα καινούργια τραγούδια όλων των κορυφαίων λαϊκών συνθετών της δεκαετίας του '50. Ήταν η εποχή άλλωστε ανάδειξης μίας νέας γενιάς. Η Πόλυ Πάνου θα αναδειχτεί παράλληλα με τον Στέλιο Καζαντζίδη, τον Πάνο Γαβαλά, την Καίτη Γκρέυ και τη Γιώτα Λύδια. Ο Βασίλης Τσιτσάνης, ο Απόστολος Καλδάρας, ο Γιώργος Μητσάκης, ο Θόδωρος Δερβενιώτης και ο Μπάμπης Μπακάλης θα της γράψουν τα καινούργια τραγούδια με τα οποία θα αναδειχτεί στη δισκογραφία και στο πάλκο. Πολλά απ' αυτά θ' αντέξουν να τραγουδιούνται μέχρι και σήμερα.
Το "Μες στην πολλή σκοτούρα μου", και το "Παίξε Χρήστο το μπουζούκι" του Βασίλη Τσιτσάνη, "Φέρτε μια κούπα με κρασί", "Οτι βρέξει ας κατεβάσει" του Απ. Καλδάρα, "Σβήσε το φως να κοιμηθούμε" του Γιάννη Παπαϊωάννου, "Πάρε το δαχτυλίδι μου", "Καυγαδάκι" του Μητσάκη, "'Αλλα μου λεν τα μάτια σου", "Ένα σφάλμα έκανα" του Δερβενιώτη, "Εσένα δε σου άξιζε αγάπη", "Τα αδέλφια δε χωρίζουνε", "'Ασε πρώτα να ξεχάσω" του Καλδάρα, "Τα λιμάνια" του Τσιτσάνη και πολλά άλλα, υπήρξαν σταθμός στην καλλιτεχνική της πορεία.

Στο ιατρικό ανακοινωθέν του νοσοκομείου Υγεία αναφέρεται: «H Πολυτίμη Πάνου, ετών 73, απεβίωσε σήμερα Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2013 στο νοσοκομείο ΥΓΕΙΑ μετά από πολύμηνη και άνιση μάχη με τον καρκίνο».

Πηγή: Ethnos.gr 

Το Καλντερίμι - Πόλυ Πάνου

Σώπα μη μιλάς - Αζίζ Νεσίν

ΣΩΠΑ !!! ..Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή, κόψ' τη φωνή σου, σώπασε επιτέλους κι αν ο λόγος είναι αργυρός, η σιωπή ειναι χρυσός.
Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί, έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα, μου λέγαν: «σώπα!».
Στο σχολείο μου κρύψανε την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε: «εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!»
Με φίλησε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
«Κοίτα μην πεις τίποτα, σσσ...σώπα!»

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.
Ο λόγος του μεγάλου, η σιωπή του μικρού.
Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
«Τι σε νοιάζει εσένα;», μου λέγανε,
«θα βρεις το μπελά σου, σώπα!».
Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
«Μη χώνεις τη μύτη σου παντού, κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα!»
Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά, και τα 'μαθα να σωπαίνουν,
η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική και ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε: «Σώπα».
Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες, με συμβουλεύανε:
«Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα!»
Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμία ζηλευτή,
με τους γείτονες, μας ένωνε όμως, το «Σώπα!».
«Σώπα!» ο ένας, «σώπα!» ο άλλος, «σώπα!» οι επάνω, «σώπα!» οι κάτω,
«σώπα!» όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
«Σώπα!» οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας... Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του «Σώπα!». Και μαζευτήκαμε πολλοί,
μια πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!
Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ εύκολα,μόνο με το «Σώπα!».
Μεγάλη τέχνη αυτό το «Σώπα»!
Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου
και κάν' την να σωπάσει.Κόψ'την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απ' το βραχνά να μιλάς,
χωρίς να μιλάς να λες «έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς»
Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς!
Και δεν θα μιλάς,θα γίνεις φαφλατάς,θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.
Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ' την αμέσως.Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις. Κόψε τη γλώσσά σου.
Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου,
γιατί νομίζω πως θα 'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο,
με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει:
ΜΙΛΑ!

Αζίζ Νεσίν  (πηγή: Σκέψεις Σοφών) 

Pablo Neruda: Αργοπεθαίνει...

Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει. 

Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο "ι" αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια, που μετατρέπουν ένα χασμουργητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές. 

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του. 

Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για την τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή. 

Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει. 

Αποφεύγουμε το θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής. 

Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας. 

Pablo Neruda (Μετάφραση από τα ιταλικά: Βασίλης Χατζηγιάννης).

Απεβίωσε σε ηλικία 92 ετών η Άννα Χρυσάφη

Η Άννα Χρυσάφη, μια από τις σπουδαιότερες ερμηνεύτριες του ελληνικού ρεμπέτικου και λαϊκού τραγουδιού έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών, σε ηλικία 92 ετών.
Γνωστή ως βασίλισσα του πάλκου, η Άννα Χρυσάφη σημάδεψε τον χώρο του λαϊκού τραγουδιού. Ήταν η πρώτη ντίβα που ερμήνευε όρθια στο πάλκο τις επιτυχίες της και η πρώτη που κατάφερε να φέρει την καλή κοινωνία σε λαϊκό εξοχικό κέντρο, στο θρυλικό Ροσινιόλ των Σεπολίων, που έδωσε και το όνομά του στην περιοχή. Υπήρξε η πρώτη ρεμπέτισσα που τόλμησε να εμφανιστεί στη μεγάλη οθόνη, στην ταινία του ελληνικού κινηματογράφου «Ο Πύργος των Ιπποτών» του 1952, ερμηνεύοντας το «Μια γυναίκα, δύο άντρες, κομπολόι δίχως χάντρες» του Γιώργου Μητσάκη.
Η Άννα Χρυσάφη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1921. Οι γονείς της ήταν πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία και στην οικογένειά της υπήρχαν πολλοί μουσικοί. Ξεκίνησε την καριέρα της το 1949 και η πρώτη της μεγάλη επιτυχία ήταν τα «Πεταλάκια» του Μανώλη Χιώτη. Άλλη μια μεγάλη επιτυχία ερμήνευσε ήταν το τραγούδι «Δεν μπορεί κανείς να ξέρει» του Μάνου Χατζιδάκι, στη ταινία «Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος».
Συνεργάστηκε με όλα τα μεγάλα ονόματα του λαϊκού και ρεμπέτικου τραγουδιού, όπως οι Βασίλης Τσιτσάνης, Μάρκος Βαμβακάρης, Γιάννης Παπαϊωάννου, Σωτηρία Μπέλου, Απόστολος Καλδάρας, Τάκης Μπίνης κ.ά. και χάρισε τη φωνη της σε τουλάχιστον 400 επιτυχίες. Από τις πιο γνωστές: «Το παρελθόν θυμήθηκα» του Στράτου Καμενίδη, «Στο Τούνεζι στην Μπαρμπαριά» του Βασίλη Τσιτσάνη, «Μες στης Πόλης το χαμάμ» του Ανέστου Δελιά, «Πάρε το δαχτυλίδι μου», «Όπου Γιώργος και μάλαμα», «Πάλιωσε το σακάκι μου» του Γιώργου Μητσάκη, «Το κορίτσι απόψε θέλει» του Γιάννη Τατασόπουλου και «Λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω» του Σταύρου Τζουανάκου.
Τα τελευταία χρόνια ζούσε, με τον σύζυγό της Φώτη, στους Αγίους Αναργύρους και τα καλοκαίρια στο εξοχικό τους στην Ανάβυσσο.
ertopen

Η επανάσταση των σιωπηλών, του Γιώργου Γραμματικάκη

Οι Σειρήνες όμως έχουν ένα όπλο πιο φοβερό και από το τραγούδι: τη σιωπή τους. Και πιθανότερο, παρόλο που δεν έτυχε ποτέ, θα ήταν να γλιτώσεις από το τραγούδι τους, παρά από τη σιωπή τους.[Φραντς Κάφκα, Η σιωπή των σειρήνων]

Η επανάσταση που οραματίζομαι θα είναι μια επανάσταση των σιωπηλών. Δεν θα έχει σημαίες αναπεπταμένες, συνθήματα και ιδεολογικές διακηρύξεις. Θα είναι μια επανάσταση βουβή, που θα στηρίζεται απλώς στην αλληλεγγύη των βλεμμάτων. Θα ξεκινήσει από την απόλυτη, την οργισμένη σιωπή, και θα αποδώσει στον άνθρωπο ό,τι στερήθηκε, ό,τι ονειρεύθηκε, ό,τι ζήτησε με κραυγές -πριν επιλέξει τη σιωπή.

Γιατί αυτή η σιωπή είναι η απόγνωση και η προσδοκία του. Δεν είναι αποδοχή, μήτε μοιρολατρία. Η σιωπή είναι το μέτρο της διαψευσμένης του ζωής, η πίκρα για τις επαγγελίες που ακυρώθηκαν, η οργή για την υποκρισία και το ψέμα. Η σιωπή είναι το ανώτερο στάδιο της πολιτικής ωριμότητας. Αν οδηγήσει στην επανάσταση, θα είναι μια επανάσταση αληθινή, αφού για πρώτη φορά δεν θα δεσμεύεται από τα λόγια της, θα δεσμεύεται μόνον από τα αισθήματά της.
Η επανάσταση των σιωπηλών δεν απευθύνεται λοιπόν σε ορισμένες τάξεις κοινωνικές, ούτε υπόσχεται ευημερία και δικαιώματα. Υπόσχεται μόνον μια άλλη γλώσσα: Την ξεχασμένη γλώσσα της ειλικρίνειας και της ευθύνης. Δεν επιδιώκει την εξουσία, αφού όπως απέδειξε η Ιστορία αυτό οδηγεί στη βία και τον εκφυλισμό. Επιδιώκει, όμως, να αποδώσει στον άνθρωπο την εξουσία της ζωής του, να απαντήσει στη βουβή απόγνωση της σιωπής του. «Η επανάσταση», σχολίασε ο μέγιστος των θεωρητικών της, «συνιστά μια πνευματική αναταραχή, μέσω της οποίας μια ομάδα ανθρώπων επιδιώκει να θέσει νέα θεμέλια για την ύπαρξή της».
Σε αυτήν λοιπόν την επανάσταση, που αναζητά αιωνίως τα θέμελιά της, δεν έχουν ίσως θέση οι ποιητές, μήτε οι φιλόσοφοι. Εχουν όμως θέση οπωσδήποτε οι άνεργοι. Ο φιλόσοφος προσπαθεί να καταλάβει τον κόσμο, ο ποιητής δημιουργεί τον δικό του. Ο άνεργος όμως τον στερείται εξ ορισμού. Η ανεργία αποτελεί τον παραλογισμό ενός πολιτισμού, που δεν παύει να επαίρεται για τις κατακτήσεις του. Ο παραλογισμός αυτός, αλλού μεταφράζεται στην πρόκληση της χλιδής, στον άνεργο σε ταπεινώσεις που δεν τελειώνουν. Ο άνεργος κατέφυγε στη σιωπή, επειδή κουράστηκε να ακούει για επενδύσεις και για τη μείωση της ανεργίας· που εξαιρεί ωστόσο πάντοτε τον ίδιο. Ο άνεργος είναι πια σιωπηλός, όχι επειδή θέλει να κρύψει την οργή του, αλλά επειδή δεν αντέχει να μιλήσει άλλο.
Η σιωπή -που κρύβει την απόγνωση- χαρακτηρίζει ακόμα όσους νοιάζονται αληθινά για τα δεινά του περιβάλλοντος. Δεν είναι οι οικολόγοι: Οι οικολόγοι φλυαρούν χωρίς μέτρο, και αναζητούν διαρκώς άλλοθι στον εαυτό τους και την «ανάπτυξη». Στην επανάσταση των σιωπηλών, θα συμμετέχουν οι άλλοι: Οσοι γνωρίζουν ότι η ανάσα της φύσεως είναι το ίδιο σπουδαία με τη δική τους ανάσα, ότι τα τραύματά της αποτελούν τραύματα στο δικό τους σώμα και την ψυχή. Αν σήμερα η μόνη προσδοκία τους είναι η επανάσταση των σιωπηλών, είναι επειδή κουράστηκαν να καταγγέλουν: την ασίγαστη μανία καταστροφής σε παραλίες και δάση, τις απάνθρωπες πόλεις που στεγνώνουν τις ψυχές, τη θυσία του αιώνιου και του αναγκαίου στο εφήμερο και το ταπεινό. Η επανάσταση των σιωπηλών δεν υπόσχεται νόμους και διατάγματα, που θα αποβλέπουν στην «προστασία» του περιβάλλοντος. Θεωρεί, αντίθετα, ότι είναι ο άνθρωπος που πρέπει να προστατευθεί. Εκείνος -που σήμερα σιωπά με απόγνωση- και οι επίγονοί του. Το περιβάλλον είναι ανάγκη να παραμείνει όσο γίνεται υπερήφανο και ανέγγιχτο, επειδή μόνον έτσι ανθεί πράγματι η ζωή. Αλλιώς, θα πληθαίνουν οι απομιμήσεις και τα ομοιώματά της.
Στην επανάσταση των σιωπηλών συμμετέχουν και όσοι είδαν το διαφορετικό κόσμο, που έπλασαν μέσα τους, να διαψεύδεται και να συντρίβεται. Μήτε μετάνιωσαν όμως, επειδή ο κόσμος τους είχε αξίες και ήθος, μήτε αλλάζουν. Στην επανάσταση των σιωπηλών, είναι σημαιοφόροι χωρίς σημαίες, πεζοπόροι χωρίς προμήθειες. Διαθέτουν την τιμιότητα του βλέμματος και μια παράδοξη αξιοπρέπεια. Ο κόσμος όμως που έπλασαν -που είχε αξίες και ήθος- είναι πάντοτε εκεί. Και απαιτεί το σεβασμό από όσους μιλούν εξ ονόματός του. Αυτοί οι σημαιοφόροι -χωρίς σημαίες- στην επανάσταση των σιωπηλών είναι η εγρήγορση και η συνείδησή της.
Όσοι άλλωστε κατέφυγαν στη σιωπή δεν έπαυσαν να ονειρεύονται: τη δίκαιη συγκρότηση του κοινωνικού ιστού, την αύρα μιας παιδείας ουσιαστικής, την ενίσχυση των δημιουργικών δυνάμεων που εν είδει μικρής φωτιάς υπάρχουν στον καθένα. Αντί όμως να κερδίσουν τη μοναδικότητά τους, έγιναν αριθμοί και αποδέκτες. Αριθμοί σε πίνακες στατιστικής και σε μετρήσεις θεαματικότητας· αποδέκτες σε επίπλαστες ανάγκες και όμηροι μιας ανεξέλεγκτης προόδου. Κι ενώ τα στοιχεία και οι εξαγγελίες των πολιτικών μιλούν για τη διαρκή άνοδο του εθνικού εισοδήματος, εκείνοι αισθάνονται ότι το βιοτικό τους επίπεδο -με την έννοια του βίου, της ζωής- διαρκώς μειώνεται.
Αυτός άλλωστε -εγώ ή εσείς- που οραματίζεται την επανάσταση των σιωπηλών, δεν ενδιαφέρεται αν επικριθεί ως ρομαντικός, μήτε αν καταταχθεί από τους εχέφρονες στους υπέρμαχους μιας ουτοπίας, από τις πολλές που γνώρισε η Ιστορία. Οι επικριτές της επανάστασης των σιωπηλών, συχνά φορτωμένοι με διπλώματα και κοινωνιολογικές περγαμηνές, αγνοούν την αξία της σιωπής, το εν δυνάμει επαναστατικό της περιεχόμενο. Τι άλλο όμως ήταν η εξέγερση του Πολυτεχνείου -για να αναφερθούμε στην επικαιρότητα- από μια κραυγή σπαρακτική, μια στιγμή επαναστάσεως ύστερα από χρόνια σιωπής; Η σιωπή υπήρχε από νωρίς στις διαψευσμένες προσδοκίες των νέων ανθρώπων, σερνόταν στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα και τους δρόμους της Αθήνας, μιλούσε με μουσικές και αθέατα δάκρυα. Η βία επιτάχυνε την έκφρασή της, τα τανκς προσπάθησαν να καλύψουν την απειλή της.
Όσοι λοιπόν αμφισβητούν την επανάσταση των σιωπηλών, δεν μέτρησαν ποτέ την αξία της σιωπής, δεν έτυχε ποτέ να αντιληφθούν την εκρηκτική της δύναμη. Μήπως όμως και ο έρωτας δεν είναι ως επί το πλείστον σιωπή, μήπως μέσα στη σιωπή δεν πλάθει ο δημιουργός το έργο του;
«Οι επαναστάσεις είναι τρελές εμπνεύσεις της Ιστορίας», έγραψε ένας σπουδαίος επαναστάτης, που δολοφονήθηκε μάλιστα από τους πρώην συντρόφους του στην εξορία. Η επανάσταση των σιωπηλών δεν θα είναι απλώς μια τρελή έμπνευση της ανθρώπινης ιστορίας. Θα είναι ίσως η συνέχεια και η αποθέωσή της.

grafida.net

Τριβόλι-Το Ελληνικό Viagra

Γνωρίζουν Έλληνες και Κύπριοι ότι το φυτικό συστατικό για την παραγωγή των σχετικών σκευασμάτων (Βιάγκρα), που υποβοηθούν τη σεξουαλικότητα ανδρών και γυναικών, είναι διάσπαρτο στην ελληνική και κυπριακή φύση; Ασχέτως αν στις δύο χώρες οι πώλησεις του Βιάγκρα έχουν εκτοξευτεί στη δεύτερη θέση μεταξύ των 27 χωρών-μελών της Ε.Ε.

Tribulus Terrestis, τριόλι, τριβόλι ή και πενταξύλια: πολλά ονόματα και «δυνατότητες»

Την απάντηση αλλά και την ενημέρωση για τον πλούτο των θεραπευτικών ιδιοτήτων των βοτάνων δίνει η δρ Κυριακή Ζαννέττου-Παντελή, η οποία για περισσότερο από 3 χρόνια έψαξε, κατέγραψε και μελέτησε πάνω από 2.000 βότανα στην Κύπρο. Εξ αυτών, τα 673 ανήκουν στην κατηγορία των φαρμακευτικών φυτών. Ολες αυτές οι πληροφορίες συμπεριλαμβάνονται στο βιβλίο της «Τα φαρμακευτικά φυτά της Κύπρου».
Στα παλιά τα χρόνια για την αντιμετώπιση διαφόρων παθήσεων, ακόμη και για τη βελτίωση των σεξουαλικών επιδόσεων, επιστρατεύονταν οι γητευτές και οι λαϊκοί θεραπευτές, που με τα διάφορα ξόρκια και χαϊμαλιά τους κατάφερναν ή να λύσουν το πρόβλημα της σεξουαλικότητας ή να αποθαρρύνουν τους «ασθενείς» σε τέτοιο βαθμό, ώστε τους οδηγούσαν σε παραίτηση από την προσπάθεια θεραπείας τους!
Αυτά συνέβαιναν μέχρις ότου ανακαλύφθηκε το «θαυματουργό χάπι», το Βιάγκρα. Πολλά έχουν λεχθεί για τις θαυματουργές επενέργειές του αλλά και πολύ λίγα για τις παρενέργειές του. Πολύ λίγοι θάνατοι έχουν αποδοθεί στη χρήση του, οι περισσότεροι έχουν αποσιωπηθεί ή αποδοθεί σε άλλες αιτίες.
«Αυτό όμως που αρκετοί δεν γνωρίζουν είναι ότι πολλά σκευάσματα και φάρμακα παρασκευάζονται αντλώντας την πρώτη ύλη τους από τα βότανα κυρίως του ανατολικού ημισφαιρίου και της Μεσογείου και τέτοια φυτά είναι διάσπαρτα στην ελληνική και κυπριακή γη».
«Στην Κύπρο οι καλλιεργητές έχουν καταλάβει τη σημασία των συγκεκριμένων φυτών και έτσι αυξάνονται συνεχώς. Τελευταία βρήκαν έναν καλό βοηθό-καθοδηγητή στην προσπάθειά τους. Ο βοηθός αυτός είναι το τμήμα Αρωματικών & Φαρμακευτικών Φυτών του υπουργείου Γεωργίας, Φυσικών Πόρων και Περιβάλλοντος της Κύπρου. Μάλιστα από φέτος ξεκίνησε ένας νέος εκθεσιακός θεσμός από τον Κυπριακό Οργανισμό Τουρισμού, που αφορά την “Ημέρα των βοτάνων”».
Η δρ Κυριακή Ζαννέττου-Παντελή αναφερόμενη στο θέμα της τόνωσης της σεξουαλικής ζωής των ανθρώπων αλλά και στο ξεπέρασμα των ψυχοσωματικών ανωμαλιών, που συνοδεύουν την μειωμένη παρουσία των σεξουαλικών ορμονών στον άνθρωπο και στα δύο φύλα, τόνισε ότι «υπήρχε το βουλγαρικό φάρμακο “Τριπεστάν” και το “Τριβολίν” τα τελευταία χρόνια, που παρασκευάζονται αποκλειστικά από το φυτό Tribulus terrestis τα οποία είναι τα γνωστά μας τριόλια ή πενταξύλια»!
Εκτός από τα τριόλια ή πενταξύλια υπάρχουν και άλλα φυτικά φάρμακα που βοηθούν στον τομέα αυτό είναι το Glanolin (εκχύλισμα από σπόρους φραγκοστάφυλου) και το Primrose-oil, πρόκειται για λάδι του νυχτολούλουδου Oenothera erythrocepala). Τα αποτελέσματα των δύο τελευταίων δεν είναι τόσο εντυπωσιακά ως προς τη σεξουαλική δραστηριότητα του ανθρώπου, όμως βοηθούν αφάνταστα εξαλείφοντας τα ψυχοσωματικά συμπτώματα που συνοδεύουν τη μείωση των σεξουαλικών ορμονών.
Το φυτό το βρίσκουμε εύκολα και σε μεγάλη ποσότητα σε Ελλάδα και Κύπρο. Βλαστεί στο ίδιο περιβάλλον με το άτομο και μπορεί να χρησιμοποιηθεί είτε για προληπτικούς είτε για θεραπευτικούς σκοπούς. Η προετοιμασία του ως θεραπευτικού ροφήματος είναι πολύ εύκολη για όσους θα ήθελαν να ακολουθήσουν την εύκολη και φτηνή αυτή λύση για επίλυση του προβλήματος των σεξουαλικών επιδόσεων, χωρίς παρενέργειες για τον οργανισμό.
Τα τριόλια,«τα αγκαθερά ζιζάνια των αγρών» (σ.σ. κατά το λεξικό Μπαμπινιώτη. Στο ίδιο λεξικό συναντάμε και τις μεταφορικές έννοιες κολλητσίδα, ζιζάνιο που αποδίδεται στο άτακτο παιδί αλλά και στον κακό δαίμονα), ανθίζουν κάθε χρόνο από τον Μάη μέχρι τον Οκτώβρη. Φέρουν άνθη μικρά κίτρινα, που βρίσκονται στη βάση των ακραίων φύλλων τους. Τα φύλλα τους είναι αντίθετα, σύνθετα, πτερόσχιδα με 3-7 ζεύγη φυλλαρίων. Ο καρπός είναι στρογγυλός, επίπεδος και αποτελείται από 5 σπόρους. Ο κάθε σπόρος φέρει τρία άνισα σκληρά αγκάθια, αυτά που προσδιορίζουν και το όνομά του, τρίλοβος, ενώ το δεύτερο προσδιορίζει τη συνήθεια του φυτού-βοτάνου να απλώνει στη γη δημιουργώντας εκεί που βλασταίνει έναν μικρό χορτοτάπητα.
«Μικροί -θυμίζει η δρ Ζαννέττου- περπατώντας ξυπόλυτοι στους αγρούς πολλές φορές είχαμε την άσχημη εμπειρία να πατήσουμε τους σπόρους αυτούς. Ο πόνος ήταν τόσο οξύς, που μας ανάγκαζε να χοροπηδούμε στο ένα πόδι μέχρις ότου καταφέρουμε να αφαιρέσουμε το αγκάθι αυτό. Ετσι έμεινε η παροιμιακή φράση ετριολίστηκε ή τριολίστηκε σε σημείο που όταν κάποιος αντιδρούσε έντονα σε κάτι, να τον ρωτούν: “Τι έπαθες και τριολίστηκες τώρα;”»

Τρία φλιτζανάκια την ημέρα, 
τα προβλήματα κάνουν πέρα

Το βοτάνι μαζεύεται χωρίς τις ρίζες του, σε πλήρη άνθιση, μαζί με τους σπόρους του, οι οποίοι έχουν πιο έντονες ιδιότητες.
Στη συνέχεια καθαρίζεται από τις σκόνες, τοποθετείται σε μια κατσαρόλα και καλύπτεται με νερό. Πρέπει να βράσει καλά, μέχρις ότου μείνει πιο λίγο από το μισό το αρχικό νερό. Το εκχύλισμα σουρώνεται και φυλάσσεται στο ψυγείο μέχρι μία εβδομάδα. Η δοσολογία είναι τρία φλιτζανάκια του καφέ την ημέρα, το τελευταίο το βράδυ πριν από τον ύπνο.
Το ρόφημα επιδρά στους άνδρες αυξάνοντας την ανδρική ορμόνη τεστοστερόνη, βοηθά στη σπερματογένεση αυξάνοντας τον αριθμό και την κινητικότητα των σπερματοζωαρίων, αυξάνει τη σεξουαλική διάθεση.
Στις γυναίκες τονώνει την σεξουαλική διάθεση και βοηθά να ξεπεραστούν τα διάφορα ψυχοσωματικά προβλήματα, που συνοδεύουν την εμμηνόπαυση όπως: αϋπνία, υπερένταση, απάθεια, υπερευαισθησία και υπεραιμία. Το ίδιο βοηθά, σε περιπτώσεις που παρουσιάζονται τα προβλήματα αυτά σε πρόωρη αφαίρεση των μητρικών.
Το μαγιοβότανο μπορεί να παίρνεται για απεριόριστο χρόνο χωρίς παρενέργειες. Όμως συστήνεται να γίνονται μικρά διαλείμματα μετά την πρώτη δίμηνη ή τρίμηνη συνεχή λήψη του, που κανονικά αυξάνει τα επίπεδα των ορμονών και διορθώνει τη σεξουαλική διάθεση.

Της ΜΑΙΡΗΣ ΠΙΝΗ (Δημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία)Από:foreignpress-gr.com