Χαλίλ Γκιμπράν: 25 φράσεις – μαθήματα ζωής

1. Να είσαι ευγνώμων για τις δύσκολες στιγμές. Σου έδειξαν πόσο δυνατός μπορείς να είσαι.

2. Η καλοσύνη είναι αρετή των δυνατών των ανθρώπων
3. Δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια
4. Είναι οι μικρόψυχοι άνθρωποι εκείνοι που προσπαθούν να εξευτελίσουν τους άλλους.
5. Το κακό που κάνουν άλλοι σε εσένα είναι πιο εύκολο να το ξεχάσεις, από το κακό που κάνεις εσύ σε άλλους.
6. Μπορεί να ξεχνάς εκείνους που σε έκαναν να γελάσεις, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσεις εκείνους που ήταν δίπλα σου στις πιο σκοτεινές στιγμές.
7. Τα απλά πράγματα στη ζωή είναι και τα πιο συναρπαστικά.
8. Η αγάπη είναι ζωή. Και η ζωή αγάπη.
9. Πάντα να βάζεις αγάπη στην δουλειά σου.
10. Για να καταλάβεις την καρδιά και το μυαλό ενός ανθρώπου, δες τι σε εμπνέει να κάνεις.
11. Η αληθινή αγάπη ποτέ δεν είναι κτητική.
12. Προσπάθησε να αντιμετωπίζεις τους κακούς τρόπους των ανθρώπων με ευχάριστο τρόπο.
13. Η αγάπη συνδέει τα πάντα μέσα σε μια απόλυτη αρμονία.
14. Δες την θετική πλευρά της ζωής.
15. Δεν βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι στην πραγματικότητα. Τα βλέπουμε σύμφωνα με το ποιοι είμαστε εμείς.
16. Η αληθινή αγάπη δημιουργείται όταν δυο άνθρωποι βρεθούν κοντά πρώτα στο πνεύμα.
17. Αφήστε χώρο στις σχέσεις σας.
18. Αν προσεύχεσαι όταν βρέχει, θυμήσου να προσευχηθείς και όταν έχει λιακάδα.
19. Όταν δίνεις ολόκληρο τον εαυτό σου, τότε δίνεις πραγματικά.
20. Η αληθινή ομορφιά πηγάζει από μέσα μας.
21. Τα παιδιά σου δεν σου ανήκουν. Είναι γιοι και κόρες της ίδιας της ζωής.
22. Κάθε σχέση πρέπει να είναι ελεύθερη από δεσμά.
23. Να είσαι ευγνώμων για τα καλά και τα άσχημα στη ζωή σου. Και τα δύο σου δίδαξαν κάτι.
24. Η στάση σου απέναντι στη ζωή, θα καθορίσει και την στάση της ζωής απέναντί σου.
25. Ο φίλος που βρίσκεται μακριά καμιά φορά είναι πιο κοντά σου από εκείνον που ζει στην διπλανή πόρτα.

Ο Γκιμπράν Χαλίλ Γκιμπράν ή Χαλίλ Γκιμπράν ή «ο άνθρωπος από τον Λίβανο», όπως είναι γνωστός στο παγκόσμιο κοινό, υπήρξε ποιητής, φιλόσοφος και καλλιτέχνης.
Read more: http://enallaktikidrasi.com/2014/11/khalil-gkiibran-25-fraseis-mathimata-zois/#ixzz3KkgWz3sO

Το παλιό μου παλτό - Σάκης Μπουλάς

Το παλιό μου παλτό

Στίχοι: Sunny Μπαλτζή
Μουσική: Λάκης Παπαδόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Χρήστος Δάντης

Έχω πέσει και κλαίω στο παλιό μου παλτό
που το είχα ξεχάσει στο πατάρι κλειστό
μες στις τσέπες του είχε ψιχουλάκια από σνακ
και στη φόδρα του θέση για τον δρόμο κονιάκ

Τόσες κρύες στιγμές στη καρδιά μου ζεστές
μέσα στο σινεμά και στους δρόμους μετά
μου 'μαθε τα ταξίδια να αλητεύω εν ψυχρώ
να περνάω καλά και με χάλια καιρό
το παλιό μου παλτό

Κι έσβηνε το τσιγάρο στο υγρό πάνω χώμα
σ' ένα υπόστεγο κάτσαμε και γίναμε λιώμα
και μια νύχτα τρελή σ' ένα άδειο βαγόνι
μείναμε ως το πρωί και έξω έριχνε χιόνι

Πώς περάσαν τα χρόνια τι είναι αυτά που φορώ
ποιο σατέν ποιο μετάξι θα με βγάλει χορό
το παλιό μου παλτό το χαρίζω σε 'σένα
να προσέχεις μικρή μου γιατί μοιάζει σ' εμένα
γιατί μοιάζει σε 'μένα

Κι έσβηνε το τσιγάρο στο υγρό πάνω χώμα
σ' ένα υπόστεγο κάτσαμε και γίναμε λιώμα
το παλιό μου παλτό το χαρίζω σε 'σένα
να προσέχεις μικρή μου γιατί μοιάζεις σ' εμένα.

Από την εκπομπή της ΝΕΤ,"ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΜΑΣ",του Σπύρου Παπαδόπουλου,στις 14/1/2012.

«Ακούω την αγάπη...»

Γιατί όταν υπάρχει η αγάπη, κυριαρχεί παντού και καμιά σκέψη του λογοκράτη νου δε σε ταλανίζει... Αλλά αφήνεσαι... Και κολυμπάς ακέραιος μέσα στη θάλασσα της απεραντοσύνης... Επειδή την αγάπη, μόνο με τις αισθήσεις τη ζεις... Άλλον δρόμο δεν έχει... Και τότε όλες οι αισθήσεις σου μεταμορφώνονται, όλη η ύπαρξή σου ανθίζει και ανασταίνεται το φως μες την καρδιά σου... Όμως για ν’ ακούσεις την αγάπη, οφείλεις ν’ αφήσεις ανέστιο κάθε εγωισμό, μικρό και μεγάλο, κάθε μικρότητα και στενότητα του νου, που σ’ εγκλωβίζει στη χώρα του θανάτου... Να ξεπεράσεις κάθε φόβο... Να ξεπεράσεις τον ίδιο σου τον εαυτό... Ώστε να τον συναντήσεις και πάλι... Για να συναντήσεις και το πρόσωπο του άλλου... Ν’ αδειάζεις για να χωρέσεις τον άλλον... Κι’ όμως τους βλέπεις, τους ζεις, τους συναντάς καθημερινά. Υπ-άρχουν ανάμεσά μας... Άνθρωποι ανίκανοι ν’ αγαπηθούν, άνθρωποι ανίκανοι ν’ αγαπήσουν, άνθρωποι ανίκανοι να ζήσουν... Κλεισμένοι μέσα στη φαινομενική τους «ασφάλεια», αρκεί να αισθάνονται πως βρίσκονται πάντα εντός των ορίων της απάνθρωπης δουλείας τους... Αρκεί να πιστεύουν πως δεν κινδυνεύουν ν’ απομακρυνθούν από τα μικρά τετραγωνικά του μικρού, ανήλιαγου κελιού τους... Περιχαρακωμένοι μέσα στη μικρή ζωούλα τους, δέσμιοι στην αυταπάτη που τους απομακρύνει από την αληθινή ζωή, εγκλωβισμένοι στο τεράστιο «εγώ» τους, που μέρα με τη μέρα θεριεύει, ένα «εγώ» που στενεύει ολοένα την ύπαρξη, ώσπου να πνίξει στο τέλος και τους ίδιους... Άνθρωποι μισοί... Νεκροί... Κι’ ας έχουν μια υποψία ζωής... Δε ζουν... Απλώς υπ-άρχουν... Αγρυπνώ κι’ αισθάνομαι τη θάλασσα... Κι’ «ακούω την αγάπη...». Ακούω τα λόγια του αγαπημένου μου π. Λιβύου, του αέναα χαμένου στο Λιβυκό πέλαγο... «Κάνε αυτό που λέει και ζητά η καρδιά σου ακόμη κι’ αν φαντάζει “αμαρτία”. Να θυμάσαι, ότι όλοι αυτοί που θα σε κρίνουν και θα σε καταδικάσουν, ποτέ δεν σε ρώτησαν τι κάνεις, πως ζεις, πως περνάς... Ήταν πάντα Απών!!!... Παρών μονάχα την ώρα που ο δήμιος χρόνος θα τερματίζει τη ζωή που δεν έζησες και κάτω απο τη μαύρη κουκούλα του θα γελά με περίσσια ηδονή για άλλο ένα θύμα των ενοχών, του φόβου και της ανασφάλειας. Γιατί εσύ δεν είναι ότι δεν πόθησες να ζήσεις, αλλά ότι φοβήθηκε να ρισκάρεις... Μήτε στην κόλαση κάηκες, μήτε στον παράδεισο θ’ ανθίσεις!!!».[2]Γιατί, «Αν τη ζωή δεν την ευχαριστιέσαι, δεν είναι που σε τρώει η θλίψη και η μιζέρια. Είναι που ξοδεύεις άδικα την ανάσα του Θεού...». Άδικα πήγε και η ζωή σου, η εγκλωβισμένη στα «πρέπει» σου... Και δεν έζησες τα «θέλω» σου... «Ξοδεύοντας άδικα την ανάσα του Θεού...». Η αγάπη είναι αρχοντιά. Είναι ευθύνη. Είναι θυσία. Είναι ζωή και θάνατος μαζί. Κι’ αν θες ν’ αγαπήσεις, αν θες ν’ αγαπηθείς, απογυμνώσου από κάθε εγωισμό, ζήσε την ομορφιά της έκ-πληξης... Τόλμα... Ρίσκαρε... Λάθεψε... Έτσι μονάχα θ’ αληθεύσεις... Και τούτες δεν είναι παρά μονάχα λίγες σκέψεις... Ή μάλλον συναισθήματα... Για όλους εκείνους που ξέρουν, που δε φοβούνται, που ρισκάρουν ν’ αγαπούν...

Μαρία Χατζηαποστόλου

On the Road - Η ταινία

Με αφορμή την προβολή της ταινίας από το Nova μέσα στον μήνα Αύγουστο ένα δείγμα για τις κριτικές πάνω στην δημιουργία του Βάλτερ Σάλες. Ο Σάλες επέμενε πάνω στο βιβλίο το οποίο απέδωσε πολύ καλά δίνοντας την ατμόσφαιρα της μεταπολεμικής Αμερικής και τον αυτοσαρκασμό των μπήτνικ. Ωστόσο αυτή η προσπάθεια θα μπορούσε να έχει καλύτερο αποτέλεσμα αν επέμενε περισσότερο στη σκιαγράφηση των χαρακτήρων και δεν τους έτρεχε διαρκώς πάνω στις ράγες της διήγησης του βιβλίου. 

Λ.Τ.

Προσεγμένη αλλά εντελώς άψυχη και προβληματική σεναριακά διασκευή στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Τζακ Κέρουακ, για την οποία φαίνεται να επινοήθηκε ο χαρακτηρισμός «ευγενής αποτυχία»... - ΣΙΝΕΜΑ

...Ο δρόμος είναι το τερέν στο οποίο ο Βάλτερ Σάλες μπορεί να δώσει ταινίες που καρφώνονται στη μνήμη. Το απέδειξε με τον υποψήφιο για Οσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας «Κεντρικό σταθμό» (την ιστορία μιας ηλικιωμένης γυναίκας που μαζί με ένα αγόρι διασχίζει την ερημιά της Βραζιλίας) και, κυρίως, το απέδειξε με τα «Ημερολόγια μοτοσικλέτας», εκείνο το λυρικό road movie στη Λατινική Αμερική που μας θύμισε ότι ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα προτού ακόμη γίνει σύμβολο της επανάστασης έκανε τη δική του επανάσταση για να βρει τον εαυτό του. Και το αποδεικνύει ξανά σε αυτή την αγαπησιάρικη περιπλάνηση που στάζει τζαζ, αμερικανικό τοπίο και πολλή μελαγχολία... - Το Βήμα

Από το Athens magazine

«Οι μόνοι άνθρωποι που υπάρχουν για μένα είναι οι τρελοί, αυτοί που τρελαίνονται να ζήσουν, τρελαίνονται να μιλήσουν, τρελαίνονται να σωθούν, που ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα...»

Δεν υπάρχει πιο γοητευτική ιστορία από αυτό το ταξίδι ενηλικίωσης (ή πεισμωμένης άρνησης για ενηλικίωση) που χαρτογράφησε ο Τζακ Κέρουακ στο θρυλικό «On The Road» μυθιστόρημά του. Στην ουσία κατέγραψε την αυτοβιογραφική του ιστορία μέσα από το alter ego του Σαλ Πάρανταϊς, ενός νεαρού συγγραφέα που έχασε την έμπνευση και το κέφι του για ζωή μετά το θάνατο του πατέρα του - μέχρι που γνώρισε τον αμοραλιστή, ηδονιστή, γοητευτικό τυχοδιώκτη Ντιν Μοριάρτι και ξεκίνησαν ένα εσωτερικό και κυριολεκτικό ταξίδι δρόμου που θα άλλαζε τα πάντα.

Οι αρχικές προθέσεις του Βάλτερ Σάλες για το πώς επιλέγει να μπει στη μυθολογία του βιβλίου είναι γεμάτες υπόσχεση. Με δαιμονισμένη ενέργεια στην κάμερά του βουτάει στη μέση των σκηνών, προσπαθώντας να νιώσει την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα της underground 40s Νέας Υόρκης και να μας συστήσει παραζαλισμένα και γοητευτικά τους 20άρηδες ανήσυχους ήρωες που θα έγραφαν ιστορία ως η εμβληματική μεταπολεμική Beat Γενιά. Ιδρωμένη τζαζ, ωμή ακατέργαστη ποίηση, πειραματισμοί με ναρκωτικά, το σεξ ως η απόλυτη απελευθέρωση από την κατεστραμμένη γενιά των ενηλίκων. Τα ονόματα είναι αλλαγμένα (όπως και στο βιβλίο του Κέρουακ) αλλά ξαφνικά σε βρώμικα, εργένικα διαμερίσματα ζωντανεύουν οι πρώτοι στίχοι του Αλεν Γκίνσμπεργκ και σε απομονωμένα εξοχικά σπίτια κατοικεί η τρέλα του Γουίλιαμ Μπάροουζ.

Μετά από λίγη ώρα όμως, όταν το φιλμ βγαίνει στο δρόμο, όταν οι ήρωες έχουν χάσει την πρώτη «εξωτική» λάμψη του ασυμβίβαστου τυχοδιωκτισμού τους, η ταινία μένει από λάστιχο. Αυτή η ίδια ενέργεια μοιάζει με παραπέτασμα σκόνης που σηκώνεται από τους χωματόδρομους και κρύβει την πραγματική εικόνα, το πραγματικό συναίσθημα, τους πραγματικούς χαρακτήρες. Τρέχουμε με ατμό, όχι πραγματική βενζίνη. Δεν μας νοιάζει που δεν κρατάμε το χάρτη, αλλά η άσκοπη περιπλάνηση δεν κρύβει τίποτα το γοητευτικό. Από τα underground clubs της Νέας Υόρκης μέχρι τα δωμάτια ξενοδοχείων στο Ντένβερ και από τα μπουρδέλα του Μεξικού μέχρι τον ίδιο τον δρόμο του κεραυνού που διασχίζει την έρημο, ο Σάλες κάνει αυτό που απέφυγε με τέτοια δεξιοτεχνία στα «Ημερολόγια Μοτοσικλέτας»: περιηγείται τουριστικά. Δεν νιώθουμε, κοιτάμε απλά αφηρημένα έξω από το παράθυρο.

Υπάρχει πολύς λόγος ότι το καστ των ηθοποιών δε θα έπρεπε να απαρτίζεται από σταρς. Δεν προσυπογράφουμε αυτή την άποψη. Ο Σαμ Ράιλι κάνει ότι μπορεί, κι αν δεν επαναλαμβάνει τη συγκλονιστική ερμηνεία του ως Ιαν Κέρτις στο «Control», δεν είναι λάθος του. Το ίδιο ισχύει και για τον Γκάρετ Τζον Χέντλουντ ο οποίος παραμένει να αποτυπώνει ως καρικατούρα την ωμή σεξουαλική γοητεία του Ντιν Μοριάρτι, αδυνατώντας να πατήσει σ' ένα σενάριο που θα προχωρούσε το ρόλο λίγο πιο βαθιά. Οι Κίρστεν Ντανστ, Βίγκο Μόρτενσεν, Εϊμι Ανταμς, Στιβ Μπουσέμι έχουν πολύ μικρά περάσματα και παραμένουν χάρτινοι, δεν τους γνωρίζουμε ποτέ. Ομως η Κρίστεν Στιούαρτ στο ρόλο της Καμίλ βουτάει τολμηρά στην κόντρα-εφηβική, μετά-Twilight περσόνα που της δίνεται η ευκαιρία να παίξει. Οι δικές της στιγμές προδίδουν τη θλίψη πίσω από την ισοπεδωτική «επανάσταση», την ανάγκη για κάτι παραπάνω, τη λαχτάρα να πατήσεις το γκάζι σ' έναν ανοιχτό, ανεξερεύνητο δρόμο, αλλά, στο τέλος, να φτάνεις σε κάποιον, οποιοδήποτε, προορισμό.

«Πηγαίνεις κάπου ή απλά πηγαίνεις;» είναι η πρώτη ατάκα της ταινίας. Η απάντηση, είναι δυστυχώς και η κριτική της.

FLIX

Νίκος Καββαδίας - Federico Garcia Lorca

Μια ρεαλιστική απεικόνιση της εκτέλεσης των 200 κομμουνιστών, των έγκλειστων στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου, από τους Γερμανούς (1/5/1944), της ομαδικής σφαγής των κατοίκων του Διστόμου Βοιωτίας απ' τους ναζιστές και ταγματασφαλίτες (10/6/1944). Ο θάνατος του μεγάλου Ισπανού ποιητή Λόρκα από τους φρανκιστές (Αύγ. 1936) τον συγκλονίζει: «Κι απάνω στη φοράδα σου δεμένος σταυρωτά... / μέσα από τα διψασμένα της χωράφια τ' ανοιχτά...». Ο ποιητής της θάλασσας Ν. Καββαδίας είναι περισσότερο γνωστός απ' τα ποιήματα της θάλασσας, παρά απ' τη δράση του...

Μετά την είσοδο των Ναζί στην Αθήνα, ο Νίκος Καββαδίας βρέθηκε στις γραμμές του ΚΚΕ.Εντάχθηκε στο ΕΑΜ, αρχικά στο ΕΑΜ Ναυτικών και αργότερα στο ΕΑΜ Λογοτεχνών -Ποιητών. Στην περίοδο της Κατοχής ο Νίκος Καββαδίας δημοσίευσε και τα αντιστασιακά του ποιήματα με πρώτο το «Αθήνα 1943», ενώ το 1944 δημοσίευσε το ποίημα «Στον τάφο του ΕΠΟΝίτη». Το 1945 δημοσίευσε το «Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα», και το ποίημα «Αντίσταση». Λίγο πριν από το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 έδωσε μια μεγάλη συνέντευξη στο περιοδικό «Πανσπουδαστική» όπου αφιέρωσε και το ποίημα του «Σπουδαστές».

Στίχοι: Νίκος Καββαδίας
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Εκτέλεση: Γιάννης Κούτρας

Ανέμισες για μια στιγμή το μπολερό
και το βαθύ πορτοκαλί σου μεσοφόρι
Αύγουστος ήτανε δεν ήτανε θαρρώ
τότε που φεύγανε μπουλούκια οι σταυροφόροι

Παντιέρες πάγαιναν του ανέμου συνοδειά
και ξεκινούσαν οι γαλέρες του θανάτου
στο ρογοβύζι ανατριχιάζαν τα παιδιά
κι ο γέρος έλιαζε, ακαμάτης, τ'αχαμνά του

Του ταύρου ο Πικάσο ρουθούνιζε βαριά
και στα κουβέλια τότε σάπιζε το μέλι
τραβέρσο ανάποδο, πορεία προς το βοριά
τράβα μπροστά, ξοπίσω εμείς και μη σε μέλει

Κάτω απ' τον ήλιο αναγαλιάζαν οι ελιές
και φύτρωναν μικροί σταυροί στα περιβόλια
τις νύχτες στέρφες απομέναν οι αγκαλιές
τότες που σ' έφεραν, κατσίβελε, στη μπόλια

Ατσίγγανε κι αφέντη μου με τι να σε στολίσω;
φέρτε το μαυριτάνικο σκουτί το πορφυρό
στον τοίχο της Καισαριανής μας φέραν από πίσω
κι ίσα ένα αντρίκειο ανάστημα ψηλώσαν το σωρό.

Κοπέλες απ' το Δίστομο, φέρτε νερό και ξύδι
κι απάνω στη φοράδα σου δεμένος σταυρωτά
σύρε για κείνο το στερνό στην Κόρδοβα ταξίδι
μέσα απ' τα διψασμένα της χωράφια τα ανοιχτά

Βάρκα του βάλτου ανάστροφη
φτενή δίχως καρένα
σύνεργα που σκουριάζουνε σε γύφτικη σπηλιά
σμάρι κοράκια να πετάν στην έρημην αρένα
και στο χωριό να ουρλιάζουνε τη νύχτα εφτά σκυλιά.

Ελάτε μ' εναν πόθο. ( Μάνος Κατράκης & Χορωδία )

Η αρχαία τραγωδία είναι αλληλένδετη με τα ιστορικά ποιοτικά της στοιχεία

Ο Π.Σ. «Το Βαρούσι» με τη συμπλήρωση 30 χρόνων ζωής πραγματοποίησε επίσκεψη στο Δίον Πιερίας για την παράσταση «Ιππόλυτος» του Ευριπίδη

Μετά την Επίδαυρο ο Πολιτιστικός Σύλλογος «Το Βαρούσι» διευρύνοντας του ορίζοντές του έβαλε πλώρη για την παρακολούθηση παραστάσεων αρχαίου ελληνικού θεάτρου και στο Δίον της Πιερίας. Η προσέλευση μελών και φίλων του συλλόγου που ανταποκρίθηκαν στη διοργάνωση της εκδρομής ήταν αρκετά ικανοποιητική και τούτο έδωσε το έναυσμα στον πρόεδρο κ. Γιώργο Κλειδωνόπουλο να αναφερθεί κατά τη διάρκεια του ταξιδιού στην επέτειο των 30 χρόνων από την ίδρυση του συλλόγου ο οποίος είχε δρομολογήσει την παρουσία του στα πολιτιστικά πράγματα με μια εκδήλωση – συναυλία αφιερωμένη στον Βασίλη Τσιτσάνη καθώς συνέπεσε το 1984 ο θάνατος του μουσικοσυνθέτη (ομιλητής ο αείμνηστος καθηγητής της γαλλικής γλώσσας Γιώργος Ταμβακάς, συμμαθητής του Τσιτσάνη). Έκτοτε ο σύλλογος ανάπτυξε πλούσια και πολύπλευρη δραστηριότητα η οποία όχι μόνο δεν περιορίστηκε στα στενά όρια της παραδοσιακής συνοικίας της πόλης, αλλά τον κατέταξε και μεταξύ των πλέον δραστήριων.

Η εκδρομή στο Δίον προέβλεπε την επίσκεψη στο Μουσείο και στον αρχαιολογικό χώρο, όμως το χρονικό περιθώριο, κάτι περισσότερο της μιας ώρας, αποδείχθηκε ότι δεν αρκούσε παρά για μια σύντομη επίσκεψη στο Μουσείο (είσοδος 3 ευρώ) και για έναν καφέ – αναψυκτικό πριν την παράσταση. Ανεξαρτήτως τούτου έχει σημασία να βρεθεί κανείς στο Δίον για να απολαύσει όλο αυτό το μαγευτικό τοπίο ανάμεσα στον  Όλυμπο και το Αιγαίο πέλαγος, μέσα σε καταπράσινους τόπους και ακόμα περισσότερο κάτω από τη λάμψη του αυγουστιάτικου φεγγαριού.

Το έργο «Ιππόλυτος» του Ευριπίδη που παρακολουθήσαμε από το Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Λυδίας Κονιόρδου ήταν κατά σύμπτωση το ίδιο που είχε επιλέξει ο Δημήτρης Ροντήρης πριν από 60 χρόνια για να το παρουσιάσει στην αρχαία Επίδαυρο η οποία στο μεταξύ είχε αναστηλωθεί. Παρουσίαση και ανάλυση του έργου έγινε από τη φιλόλογο κ. Νίκη Τρέλη, οπότε υπήρχε μια καλή γνώση τόσο του βαθύτερου ψυχικού κόσμου που διερευνά ο Ευριπίδης, όσο και της πολιτικής θέσης του συγγραφέα που έχει κατά νου την αχαριστία που επέδειξαν οι Αθηναίοι προς τους κατοίκους της Τροιζήνας, την οποία κατέστρεψαν, καίτοι είχαν ευεργετηθεί από αυτούς.

Λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου: Πιστός οπαδός της Άρτεμις, ο Ιππόλυτος απαξιώνει τις χαρές του έρωτα και αρνείται να αποδώσει τιμές στην Αφροδίτη. Για να τον τιμωρήσει η θεά του έρωτα πλέκει το δίκτυ της καταστροφής του εμπνέοντας στη μητριά του, Φαίδρα, σφοδρό έρωτα για τον πρόγονό της. Η Φαίδρα εξομολογείται, μέσω της παραμάνας της το πάθος της για τον Ιππόλυτο, αλλά εκείνος την αποκρούει με αγανάκτηση. Η Φαίδρα αποφασίζει να δώσει τέλος στη ζωή της, αλλά προκειμένου να σώσει την τιμή της, αφήνει ένα γράμμα για τον Θησέα, με το οποίο κατηγορεί τον Ιππόλυτο πως την πρόσβαλε. Ο Θησέας βρίσκει τη γυναίκα του νεκρή και διαβάζοντας το γράμμα μαθαίνει πως αιτία του θανάτου της είναι ο Ιππόλυτος, που τάχα τόλμησε να την πειράξει. Ο Ιππόλυτος δεσμευμένος με όρκο, αποσιωπεί τα κίνητρα της Φαίδρας και αφήνεται στην οργή του Θησέα, ο οποίος ζητεί από τον Ποσειδώνα την τιμωρία του γιού του. Όταν η αλήθεια βγαίνει στο φως, είναι πια αργά. Η Άρτεμη αποκαθιστά την τιμή του αδικοχαμένου πιστού της, αλλά ο Ιππόλυτος, θανάσιμα τραυματισμένος, πεθαίνει στα χέρια του απαρηγόρητου Θησέα.

Τους βασικούς ρόλους ερμηνεύουν:  Αφροδίτη: Μάρθα Φριντζήλα, Ιππόλυτος: Νίκος Κουρής, Θεράπων: Φαίδων Καστρής, Τροφός: Λήδα Πρωτοψάλτη, Φαίδρα: Λυδία Κονιόρδου, Θησέας: Θέμης Πάνου, Άγγελος: Μιχάλης Σαράντης, Άρτεμις: Φανή Αποστολίδου.

Κορυφαίες: Ευγενία Αποστόλου, Ελένη Κούστα, Δήμητρα Λαραντζάκη, Γεωργία Τσαγκαράκη. Χορός Ανδρών: Δημήτρης Γκοτσόπουλος, Θάνος Λέκκας, Έκτορας Λιάτσος, Κωνσταντίος Μαγκλάρας, Κωνσταντίνος Μπιμπής, Βασίλης Παπαγεωργίου, Βαγγέλης Πιτσιλός, Μιχάλης Σαράντης.

Χορός Γυναικών: Σοφία Αντωνίου, Δάφνη Δαυίδ, Ευγενία Ζκέρη, Ευαγγελία Καρακατσάνη, Κατερίνα Λάττα, Έλενα Μεγγρέλη, Δομνίκη Μητροπούλου, Κατερίνα Πατσιάνη, Μαρίνα Σάττι.

Μουσικοί επί σκηνής: Τζιχάν Τούρκογλου (σάζι, λαουτο, ιδιόφωνα), Στέφανος Τορτόπογλου (χειριστής sampler), Σολίς Μπαρκής (κρουστά, ιδόφωνα).

Η παράσταση δίνει την ευκαιρία να παρακολουθήσει ο θεατής συνταρακτικές καταστάσεις, δυνατούς διαλόγους και τραγικό φινάλε. Ωστόσο η σκηνοθεσία της Λίας Κονιόρδου επηρεασμένη προφανώς από μοντέρνους σκηνοθέτες ελάχιστα πράγματα διέσωσε. Ο Νίκος Κουρής στο ρόλο του Ιππόλυτου ήταν εκείνος που πραγματικά ξεχώρισε με την ερμηνεία του, την κίνηση, την εκφραστικότητά του. Ο Αγγελιοφόρος Μιχάλης Σαράντης στο άγγελμα του θανάτου του Ιππόλυτου και σε κάποιο βαθμό οι χοροί πρόσθεσαν καινούργια στοιχεία στην παράσταση, όπως στην έναρξη με το λευκό άλογο. Ανεξάρτητα από τις κριτικές που έχουν διατυπωθεί από τις στήλες των αθηναϊκών εφημερίδων, εκείνο που αξίζει για άλλη μια φορά να επιμείνουμε διότι εκφράστηκε κατά την επιστροφή από το Δίον (ειδικά από την πλευρά συμπολιτών φιλολόγων) είναι η αναγκαιότητα να ξεχωρίσουμε κάποια στιγμή τα ποιοτικά στοιχεία των αρχαίας τραγωδίας όπως τα δίδαξαν οι κορυφαίοι Έλληνες τραγωδοί και πέρα από τους όποιους πειραματισμούς, να τα διατηρήσουμε ανέπαφα από τις όποιες επιρροές στο χρόνο και στο χώρο.

Λ.Τ.

Η μεσαία τάξη ψυχορραγεί στα νύχια των νέων μαυραγοριτών

Η μεσαία τάξη ψυχορραγεί στα νύχια των νέων μαυραγοριτών

Η κατάσταση της οικονομίας τα δύο τελευταία χρόνια φέρνει την Ελλάδα μεταξύ 22 κρατών στην τρίτη χειρότερη θέση πριν από το Νότιο Σουδάν και το Ιράν. Η θέση της Ελλάδας στα Βαλκάνια είναι κάτω από εκείνη της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας. Μέσα σε δύο χρόνια οι λεγόμενοι «επιτηδευματίες», από ένα εκατομμύριο το 2009, μειώθηκαν στο μισό το 2011.
Κάθε μέρα, χίλιες οικογένειες μένουν την τελευταία διετία χωρίς ρεύμα. Το 2012, τα συνεργεία έκοψαν το ρεύμα σε 300.000 ρολόγια. Το 40% αυτών δεν επανασυνδέθηκαν ποτέ. Το 40% των παιδιών -και το 90% κάτω των δύο ετών- δεν έχουν καμία συλλογική φροντίδα. Οι λιανικές πωλήσεις έχουν συρρικνωθεί κατά 40% τα τελευταία πέντε χρόνια. Ο τζίρος της βιομηχανίας μειώθηκε 5% μέσα σε ένα χρόνο. Μεγάλες επιχειρήσεις, όπως «Αλλατίνη», η καπνοβιομηχανία Γεωργιάδης, η Χαρτοποιία Θράκης Diana, η ΑΓΝΟ, η Pepsico-ΗΒΗ, η ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ, έκλεισαν. Πολλές μεγάλες επιχειρήσεις, όπως η Βιοχάλκο που πήγε στο Βέλγιο, αεροπορικές εταιρείες, όπως οι British Airways και η Coca Cola, έφυγαν από την Ελλάδα.(...)

Από την Ελευθεροτυπία

Οι Σκουριές είναι μόνο η αρχή

Τώρα που οι παρανομίες της ELDORADO γίναν νόμιμες με τη βούλα της Βουλής των Ελλήνων, ας κοιτάξουμε ξανά τα δεδομένα και τις προοπτικές. Ισχυριζόμουν πριν από λίγα χρόνια ότι ολόκληρη η βόρεια Ελλάδα προορίζεται να γίνει -και κατά τα φαινόμενα θα γίνει, γρήγορα μάλλον παρά αργά- ένα απέραντο εξορυκτικό πεδίο - και ένα ακόμα πιο απέραντο πεδίο απόθεσης μεταλλευτικών αποβλήτων.
Μια Ειδική Οικονομική Ζώνη, με κινεζικές προδιαγραφές ως προς τους εργασιακούς και περιβαλλοντικούς κανόνες. Οι Σκουριές δεν θα είναι παρά μόνον η αρχή. Και κρίνοντας από τις μεθοδεύσεις του ξεκινήματος, μπορούμε εύκολα να φανταστούμε ποιες θα είναι και οι αντίστοιχές τους στη συνέχεια.
Ηρθε μόλις πριν από λίγες μέρες και το ατύχημα (η αβαρία) στο τύπου Σκουριών ορυχείο χαλκού-χρυσού στο Mount Polley του Καναδά, όπου 5 εκατ. κυβικά μέτρα μεταλλευτικών αποβλήτων σκόρπισαν και μόλυναν με τοξικά και βαρέα μέταλλα όλη τη γύρω περιοχή, για να ξαναθυμηθούμε πόσο επικίνδυνο είναι το ευγενές σπορ της χρυσοθηρίας. Και αυτά στον Καναδά παρακαλώ, όχι στην Γκάνα, τη Νιγηρία ή την Κίνα.
Αλλά δεν είναι μόνο ο χρυσός και ο χαλκός που κυνηγούν οι εξορυκτολάγνοι. Μην σας διαφεύγουν και οι σπάνιες γαίες. Για τις οποίες πολύς λόγος γίνεται τελευταία εδώ σε μας και προβάλλεται η απαρίθμηση των χρήσεών τους - στις οποίες στηρίζεται, βεβαίως βεβαίως, η παραπέρα ανάπτυξη του θαυμαστού τεχνικού μας πολιτισμού.
Πολλούς ψύλλους στ' αυτιά θα πρέπει να μας βάλουν οι σχετικές διαφημίσεις. Γιατί αυτό που δεν πολυλέγεται, και μάλλον αποκρύπτεται, είναι ότι η εξόρυξη για τις σπάνιες γαίες είναι ακόμα περισσότερο περιβαλλοντοκτόνος από ό,τι η εξόρυξη για το χρυσό. Για το λόγο αυτό, μόνο στην Κίνα και στην υποσαχάρια Αφρική γίνεται σε ευρεία κλίμακα εξόρυξη για σπάνιες γαίες. Η θυσία ανθρώπων και περιβάλλοντος εκεί είναι οι πυλώνες στους οποίους στηρίζεται ο θαυμαστός δικός μας τεχνικός πολιτισμός.

Η Ευρώπη (η Ε.Ε.) λαχταράει να έχει στη διάθεσή της σπάνιες γαίες που θα εξορύσσονται εντός των ορίων της, για να μην τις εισάγει. Το σημαντικά αρνητικό πρόσημο από περιβαλλοντική σκοπιά τέτοιων εξορύξεων εν τούτοις αποτρέπει την προσπάθεια. Αν όμως βρισκόταν μια χώρα που με μεγαλοψυχία θα θυσιαζόταν και θα δεχόταν να διαθέσει ένα μεγάλο κομμάτι της για την παραπέρα ανάπτυξη του τεχνικού μας πολιτισμού, τότε μάλιστα. Και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι θα έλεγαν τότε τα καλύτερα λόγια για τη συμβολή αυτής της χώρας σε έναν τόσο σημαντικό σκοπό. Θα έπρεπε, βέβαια, η χώρα αυτή να διαθέτει στο υπέδαφός της σπάνιες γαίες.
Η σπανιότητα που δίνει το όνομα στην ομάδα αυτή των χημικών στοιχείων δεν είναι όμως σπανιότητα παρουσίας, αλλά περισσότερο συνδέεται με το πολύ μικρό ποσοστό συμμετοχής των σπάνιων γαιών στα φέροντα πετρώματα. Σπάνιες γαίες υπάρχουν σχεδόν παντού, σχεδόν σε όλα τα πετρώματα και σε όλες τις χώρες της Ε.Ε. Τα αποθέματα πάντως σε δυνητικά προσκτήσιμες σπάνιες γαίες δεν έχουν υπολογιστεί για τις διάφορες χώρες της Ε.Ε., και είναι τελείως αυθαίρετο να θεωρηθεί η Ελλάδα ως δήθεν η πιο ευνοημένη χώρα από την άποψη αυτή, μια θεώρηση που την προβάλλουν και θα συνεχίσουν να την προβάλλουν όσοι προετοιμάζουν το έδαφος για νέα ELDORADO.
Προσέξτε, δε, το εφιαλτικό σενάριο της συζητούμενης στα σοβαρά εκμετάλλευσης (εξόρυξης με βυθοκόρο προφανώς) όλης της παράλιας ζώνης και των παράκτιων υποθαλάσσιων αποθέσεων μεταξύ Χαλκιδικής και Αλεξανδρούπολης - η παραλία μιας ΕΟΖ, που λέγαμε· εξάλλου, οι άλλες παραλίες θα έχουν ευγενώς διατεθεί σε άλλου τύπου επενδυτές. Οι άνθρωποι δεν έχουν το Θεό τους. Και ένα παιδί της πρώτης δημοτικού θα έβλεπε το καταστροφικό του πράγματος. Αλλά μήπως ένα παιδί της πρώτης δημοτικού δεν είδε ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός, όταν όλοι οι άλλοι τον κολάκευαν για τα πλουμιστά του ρούχα;
Να γρηγορούμε και να προσευχόμαστε απλώς;

Του ΣΑΡΑΝΤΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ, ομότιμου καθηγητή Γεωλογίας ΑΠΘ

(Από την Ελευθεροτυπία)

Συμβαίνει τώρα για πρώτη και τελευταία φορά μετά από 13,4 δισ. χρόνια

Κάνοντας τη βόλτα μου στο ίντερνετ, διαρκώς πέφτω σε τίτλους άρθρων όπως “Συμβαίνει κάθε 1500 χρόνια” ή “Συμβαίνει κάθε 50.000 χρόνια” και συνήθως αναφέρονται σε κάποιο περιοδικό φαινόμενο το οποίο λαμβάνει χώρα στις μέρες μας.

Και κάθε φορά αναρωτιέμαι… μα ποιο είναι το σπουδαίο ακριβώς σε ένα γεγονός που επαναλαμβάνεται κάθε 1000 ή 100.000 χρόνια;
Είμαι σίγουρη πως κάθε μέρα επαναλαμβάνεται ένα γεγονός που έχει συμβεί πριν δέκα, χίλια ή ένα εκατομμύριο χρόνια. Και τι να κάνουμε τώρα…

Θυμάμαι την τρέλα της ημερομηνίας 21/12/2012 που έκλεινε ένας κύκλος 50.000 ετών ή κάτι τέτοιο σύμφωνα με το ημερολόγιο των Μάγιας και άλλοι περίμεναν να καταστραφεί η Γη, άλλοι ότι θα αλλάξουμε διαστάσεις (!) και άλλα όμορφα και ρομαντικά σενάρια. Τελικά βέβαια, όπως θα το καταλάβατε κι εσείς, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν συνέβη. Είμαστε ακόμα εδώ και πληρώνουμε τους φόρους μας, ή τουλάχιστον προσπαθούμε.

Όμως υπάρχει κάτι που πιστεύω ότι είναι πραγματικά σπουδαίο. Κάτι που σπάνια θα το δείτε να μνημονεύεται. Είναι ένα γεγονός που συμβαίνει τώρα, για πρώτη φορά μετά από 13,4 δισεκατομμύρια χρόνια, όσο χρονολογείται δηλαδή το σύμπαν μας. Είναι κάτι που θα συμβεί για πρώτη και τελευταία φορά.

Είσαι Εσύ, είμαι Εγώ, είναι όλα αυτά που ζούμε σήμερα. Μα πάνω απ’ όλα είσαι Εσύ. Σε τόσα δισεκατομμύρια χρόνια, δεν έχει υπάρξει ποτέ κάποιος σαν εσένα, με το ίδιο δαχτυλικό αποτύπωμα, με την ίδια ίριδα, με την ίδια φωνή, με τα ίδια συναισθήματα και με τις ίδιες εμπειρίες. Σκέψου το… Θα ζήσεις μέχρι τα 90 ή τα 100 σου και μετά… τσαφ! Μέχρι να τελειώσει κι αυτό το σύμπαν δεν θα ξαναυπάρξει κανένας πια σαν κι εσένα.

Για την ηλικία του σύμπαντος και για το μέγεθός του, είσαι ένας κόκκος άμμου που μέχρι να γίνει αντιληπτός,  έχει κιόλας εξανεμιστεί… Κι όμως αυτός ο κόκκος άμμου δεν θα ξαναϋπάρξει ποτέ.

Κανείς δεν σε ήξερε πριν και το πιο πιθανό είναι ότι κανείς δεν θα σε θυμάται λίγο αργότερα.

Σου υπολείπονται από αυτή την απίθανη εμπειρία που ονομάζεται ζωή, 40 – 50 ή 60 χρόνια, ανάλογα με την ηλικία σου.

Δεν αξίζει να τα ζήσεις ευτυχισμένα;

Δεν αξίζει να ρουφήξεις τη ζωή με όλο σου το είναι;

Δεν αξίζει να ζήσεις έτσι ακριβώς όπως γουστάρεις χωρίς να δίνεις δεκάρα για το πως σε θέλουν οι άλλοι;

Δεν αξίζει όταν κλείσεις τα μάτια σου να πεις “Μα τι υπέροχο ταξίδι ρε γαμώτο…!”

Σκέψου το…

Της Κατερίνας Τσίλη 

Εναλλακτική Δράση

Read more: http://enallaktikidrasi.com/2014/07/symvainei-gia-proti-kai-teleytaia-fora-meta-apo-134-disekatommyria-xronia/#ixzz39l0i69Ug

Μια αρχαία ελληνική συμβουλή για ισχυρούς και αλαζόνες ηγέτες

Μια αρχαία ελληνική συμβουλή για ισχυρούς και αλαζόνες ηγέτες

Ένας αετός κυνηγούσε κάποτε έναν λαγό με τόσο μεγάλη ταχύτητα και επιδεξιότητα που όλα έδειχναν ότι το άτυχο ζώο δεν θα αργούσε να πέσει στα νύχια του. Κατατρομαγμένος, απελπισμένος και κουρασμένος από το τρέξιμο ο λαγός συνάντησε ξαφνικά στον δρόμο του ένα μικροσκοπικό σκαθάρι και προσπέφτοντας στα πόδια του είπε:

“Σε παρακαλώ, προστάτεψέ με από τον αετό και βοήθησέ με να γλιτώσω τη ζωή μου.”

Το σκαθάρι λυπήθηκε τον λαγό, του έδωσε θάρρος και υποσχέθηκε ότι θα του συμπαρασταθεί. Πράγματι, όταν ο αετός πλησίασε το θήραμά του το σκαθάρι μπήκε ανάμεσα σε αυτόν και το λαγό και του φώναξε:

“Αυτό το πλάσμα είναι υπό την προστασία μου. Άσε το να ζήσει και ψάξε κάπου αλλού για την τροφή σου.”

Read more: http://enallaktikidrasi.com/2014/08/mia-arxaia-elliniki-symvoule-gia-isxyrous-kai-alazones-igetes/#ixzz39dYz01DQ

74η Πανελλήνια Ορειβατική Συνάντηση -- Ψηλορείτης

Στις κορυφές και τα φαράγγια της Κρήτης

Ο ΣΟΧΤ μετείχε με 15 μέλη στην Πανελλήνια συγκέντρωση του Ψηλορείτη – Ένα πλούσιο οδοιπορικό σε ορειβατικές, πολιτιστικές δραστηριότητες αλλά και σε εξωτικές παραλίες

Με αφορμή τη διοργάνωση της 74^ης Πανελλήνιας Ορειβατικής Συνάντησης στις 19 και 20 Ιουλίου (ανήμερα του Αη Λιός) από τους Ορειβατικούς συλλόγους Ηρακλείου και Ρεθύμνου για πρώτη φορά από το 1948 στον Ψηλορείτη (2.456 μέτρα) ο Σύλλογος Ορειβασίας Χιονοδρομίας Τρικάλων με 15 μέλη παράλληλα με τη συμμετοχή στις εκδηλώσεις κατάρτισε ένα πλούσιο δεκαήμερο «γεμάτο» από ορειβατικές πορείες, διασχίσεις, πολιτιστικές και τουριστικές επισκέψεις και φυσικά αναρίθμητες βουτιές στα καταγάλανα νερά της νότιας και βόρειας ακτογραμμής του νησιού. Με πρώτο σταθμό του ταξιδιού το Ηράκλειο είχαμε στη διάθεσή μας μερικές ώρες να γνωρίζουμε την πόλη. Κατόπιν επισκεφθήκαμε το Ενυδρείο στις Γούρνες όπου θαυμάσαμε τον πανέμορφο κόσμο της θάλασσας, αυτόν που πρέπει να προστατεύσουμε πάση θυσία. Επόμενος σταθμός η Κνωσός.

• Στην Κρήτη ο επισκέπτης που θέλει να γνωρίσει καλύτερα όλες τις πλευρές του νησιού πρέπει να ισορροπήσει ανάμεσα στην ιστορία και τους ανθρώπους, τους θρύλους και τις παραδόσεις, να ξεχωρίσει τα ίχνη που χάνονται στους αρχαίους χρόνους, να αδράξει το μίτο της Αριάδνης και τους συμβολισμούς των μύθων περιηγούμενος στα αρχαία ανάκτορα της Κνωσού, κατόπιν να ανηφορίσει προς τα Ανώγεια (στάση για καφέ και επίσκεψη στο μουσείο Ξυλούρη) και στη συνέχεια προς την Κοιλάδα της Νίδας στα 1358 μέτρα. Εκεί κοντά στο Σπήλαιο Ιδαίον Άντρον η Ρέα σύζυγος του Κρόνου είχε κρύψει το στερνοπαίδι της τον Δία για να τον γλιτώσει από τη μανία του πατέρα του.

Σε ένα γραφικό εκκλησάκι πάνω από τη Νίδα (που κάποιους μας ταξίδεψε πίσω στο χρόνο καθώς είχαμε κατασκηνώσει σε μια αντίστοιχη ανάβαση το 1994), διοργανώθηκε η Πανελλήνια Συγκέντρωση στην οποία οι Κρητικοί μας καλωσόρισαν με τσικουδιά, κρύο νερό και ζεστά χαμόγελα. Λίγο αργότερα διαπιστώσαμε πως για πρώτη φορά οι διοργανωτές (πήραν άριστα σε πολλά σημεία) άφησαν κατά μέρους μονότονες διαδικασίες δίνοντας το νόημα στο χορό και το γλέντι. 

Προηγήθηκε πλούσιο φαγητό με «σπεσιαλιτέ» οφτό (το αρνάκι ψήνεται όρθιο σε δύο αντικριστά κομμάτια), χοιρινό, πιλάφι, σαλάτα και άφθονο κρασί χωρίς τη χρήση πλαστικών πιάτων. Το γλέντι άναψε για τα καλά όταν το χορευτικό του συλλόγου Ανωγείων υπό τους ήχους της λύρας χόρεψε κρητικούς χορούς κι ανάμεσά τους έναν παραδοσιακό που ξεκινά χωρίς μουσική γιατί ανάγεται στους βοσκούς που προσπαθούσαν με τον τρόπο αυτό να μην αφήνουν να ακούγεται το κλάμα του Δία και τον αντιληφθεί ο Κρόνος. Έτσι το γλέντι κορυφώθηκε μέχρι τις 2 το πρωί κάτω από έναν διαμαντένιο ουρανό όπου τα αστέρια έμοιαζαν να θέλουν να διακοσμήσουν τη σκοτεινή νύχτα και να φωτίσουν τους τσοπάνηδες στη νυχτερινή βοσκή προς το μυτάτο.

Την επομένη, που άρχισε με αραιή συννεφιά, ο ΣΟΧΤ για την ανάβαση στην κορυφή του Τιμίου Σταυρού χωρίστηκε σε δύο ομάδες η μία ακολούθησε τη διαδρομή από τη Νίδα με κατεύθυνση στην κορυφή και η άλλη πήγε οδικώς στο Λιβαδιώτικο Αόρι στο Λάκκο του Μυγερού (καταφύγιο) όπου από τη βορειοδυτική πλευρά μέσω πλακόστρωτης στράτας πορεύτηκε προς την κορυφή. Δυστυχώς ο καιρός εκείνο το πρωί άλλαξε και στο μεγάλο υψόμετρο πυκνή ομίχλη έκλεινε το τοπίο, κρύος και ισχυρός αέρας φυσούσε από δυτικά φέρνοντας στάλες βροχής και κάνοντας αναγκαίο το χειμερινό ντύσιμο για όσους το είχσν. Παρόλα αυτά η συνάντηση των δύο ομάδων έγινε στην κορυφή και με την επάνοδο όλων στο Μυγερό ξεκίνησε η περιήγηση στην Κρήτη.

Πρώτη στάση κάναμε στα Ζωνιανά όπου η έκπληξη ήταν το Μουσείο του κ. Διονύση Ποταμιάνου (αδελφού των εφοπλιστών, ο ίδιος προτίμησε να εγκατασταθεί στην Κρήτη όπου ζει μόνιμα με την οικογένειά του). Έχει δημιουργήσει ένα μουσείο κέρινων ομοιωμάτων αναφερόμενο στους αγώνες Ελλήνων και Κρητών αγωνιστών.                                                                                                                                                                               

Αρχή από την Πρέβελη

Τη Δευτέρα με βάση το κάμπινγκ στον Πλακιά στη Νότια Κρήτη επισκεφθήκαμε την ειδυλλιακή Πρέβελη με την ασυναγώνιστη ομορφιά της, τα κρυστάλλινα νερά και πορευτήκαμε στις όχθες του ποταμού με την πλούσια βλάστηση, τους αυτοφυείς φοίνικες που συνθέτουν ένα σκηνικό εξωπραγματικό.

Την επομένη σειρά είχε το φαράγγι Ίμβρος ή Ίμπρος απόστασης επτά χιλιομέτρων που ανήκει στη Χώρα των Σφακίων ξεκινάει από το οροπέδιο Ασκύφου και καταλήγει στο χωριό Κομιτάδες κοντά στην παραλία του Φραγκοκάστελου. Μέσα από αυτό διέρχεται παλιό μονοπάτι που συνέδεε κάποτε τα Χανιά με τα Σφακιά. 

Τα κυπαρίσσια, τα σφεντάμια και πρίνοι σε μια συναρπαστική διαδρομή δεν αργούν να δώσουν τη θέση τους στο θυμάρι και το φλισκούνι και το λιγοστό δίκταμο φυλακίζοντας πρωτόγονα τις αισθήσεις. Σε κάποιο σημείο το φαράγγι στενεύει σε πλάτος δύο μέτρων ενώ υψώνονται οι βράχοι στα 300 μέτρα (!), ενώ σε κάποιο άλλο σχηματίζει μια τεράστια καμάρα γνωστή ως Ξεπητήρα.

Το Φραγκοκάστελλο ένα μεσαιωνικό κάστρο που βρίσκεται στη νότια ακτή της Κρήτης, περίπου 12 χιλιόμετρα ανατολικά της Χώρας Σφακίων. Αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της περιοχής και φημίζεται για το φαινόμενο που είναι γνωστό ως Δροσουλίτες, που παρατηρείται στον κάμπο γύρω από το κάστρο, κάθε χρόνο στα τέλη της άνοιξης. Μια στρατιά από νεκρούς πολεμιστές με αστραφτερές πανοπλίες προελαύνει προς τη θάλασσα πάνω απ΄το Φραγκοκάστελο. Λένε πως είναι ο Χατζημιχάλης Νταλιάνης με τους στρατιώτες του που υπερασπίστηκαν το κάστρο από τους Οθωμανούς.

Στο Φαράγγι της Σαμαριάς

Οδικώς περνάμε στη βόρεια Κρήτη με προορισμό τα Χανιά. Από εκεί επίσης οδικώς μια ομάδα πάμε στον Ομαλό για να κάνουμε τη διάσχιση του Φαραγγιού της Σαμαριάς πασίγνωστου για τις ομορφιές του. Εκεί ενώ η ώρα είναι 10.45 οι άνδρες της Πυρασφάλειας μας πληροφορούν ότι το τελευταίο καραβάκι από την Αγία Ρουμέλη (έξοδο του φαραγγιού) είναι στις 17.30, οπότε πρέπει να διανύσουμε μέσα στο διάστημα αυτό τα 16 χιλιόμετρα της διαδρομής.

Ξεκινώντας με την έγνοια του χρόνου πότε ορθώνεται ο πανύψηλος όγκος του Γκίγκελου, πότε αντικρίζουμε τον απρόσιτο όγκο της κορυφής Πάχνες (2.453 μέτρα) της υψηλότερης των Λευκών Ορέων. Η πορεία στο Φαράγγι είναι μοναδική, γίνεσαι ένα με τον κόσμο της φύσης, το δέος των πανύψηλων βράχων, η ποικιλία των δέντρων, των αρωματικών φυτών και της μορφολογίας του εδάφους ξεπερνά ακόμα και διάσημους καλλιτεχνικούς εκφραστές. Κοντά στο κέντρο της διαδρομής η παλιά Σαμαριά με τα αγριοκάτσικα που απαλλοτριώθηκε αρχές της δεκαετίας του ’60 και μαζί της τελειώνουν και τα λημέρια των κινημάτων κατέφευγαν εκεί, ειδικά στον απελευθερωτικό αγώνα κατά των Τούρκων. Όταν μετά από ώρες φθάνεις στις Πόρτες, εκεί στη στενή πύλη είναι πλέον θέμα χρόνου να καλύψεις την επόμενη διαδρομή. Φθάσαμε όλοι αισίως και πήραμε το καραβάκι για τη Χώρα των Σφακίων (11 ευρώ παρακαλώ) και από εκεί το λεωφορείο του ΚΤΕΛ για μια απόσταση 1.45 ώρα μέχρι τα Χανιά.

Σε ειδυλλιακές παραλίες

Τις δύο επόμενες ημέρες επισκεφθήκαμε τη λιμνοθάλασσα του Μπάλου μια ρηχή παραλία με άμμο που σχηματίζεται ανάμεσα στο Ακρωτήριο της Γραμβούσας και το μικρότερο ακρωτήριο Τηγάνι, ένα από τα πιο φωτογραφημένα θέματα της Κρήτης. Κλείσαμε τη μέρα με μια βουτιά στα κύματα της Φαλάσαρνας πριν απολαύσουμε  τη γευστική κουζίνα σε ένα παραθαλάσσιο ταβερνάκι του Κισσάμου. Την επομένη, προτελευταία ημέρα προορισμός ήταν η εξωτική παραλία της Ελαφονήσου, στο νοτιότερο άκρο του Ν. Χανίων, όπου η ματιά χάνεται στο απέραντο γαλάζιο.

• Αποχαιρετήσαμε την Κρήτη κάνοντας μια βόλτα στα στέκια της πόλης των Χανίων και τους τάφους των Βενιζέλων. Όσοι είχαμε ξαναπεράσει όλο και κάποιες μνήμες είχαμε φυλαγμένες για να τις ανασύρουμε και να διαπιστώσουμε πως ο χρόνος μπορεί να περνάει γρήγορα όμως δεν σβήνει τα πάντα. Μια πόλη που αναπτύσσεται ταχύτατα και συγκεντρώνει τα βλέμματα τουριστών από όλο τον κόσμο. 

Αυτό το διαπίστωσε και ο φίλος μας ο Βάιος ως απόστρατος του ναυτικού που δεν παρέλειψε να επισκεφθεί το Ιδαίον Άντρον μέσα στη νύχτα, ενώ το επόμενο απόγευμα θεάθηκε να αλλάζει μπαλιές με Γερμανίδες ποδοσφαιριστές στην παραλία του Πλακιά. Τον αφήσαμε στον Πειραιά με προορισμό το Μοναστηράκι..

Εν τέλει όλα πήγαν καλά στην εξόρμηση και επιστρέψαμε ικανοποιημένοι και ενθουσιασμένοι, αν εξαιρέσουμε την παγερή θέα των πολεμικών πλοίων στο λιμάνι της Σούδας. Βασικό ρόλο σε αυτό έπαιξαν η καλή διάθεση όλων, η προεργασία για εισιτήρια και διαμονή από τη Βιβή Τόγελου, η ακούραστη οδήγηση του Βασίλη Σιδέρη που κάλυψε αμέτρητα χιλιόμετρα πολλές φορές σε χωματόδρομο, όπως και οι ειδικές γνώσεις του Θύμιου Σαλιάχη. Καλό καλοκαίρι σε όλους και καλές αναβάσεις!

 Λ.Τ.

Ελένη, μια τραγωδία με αίσιο τέλος

Ο Π.Σ. «Το Βαρούσι» σε παράσταση αρχαίου θεάτρου στην Επίδαυρο

Την παράσταση «Ελένη» του Ευριπίδη είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν το περασμένο Σάββατο στην Επίδαυρο όσοι συμπολίτες μετείχαν στην εκδρομή που διοργάνωσε ο δραστήριος Πολιτιστικός Σύλλογος «Το Βαρούσι». Μια πολλαπλά ενδιαφέρουσα παράσταση αφενός για το περιεχόμενο του έργου που θεωρείται η μοναδική αρχαία τραγωδία με αίσιο τέλος, αφετέρου το γεγονός ότι τη σκηνοθεσία ανέλαβε ο 26χρονος Δημήτρης Καραντζάς (ο νεότερος μέχρι σήμερα σκηνοθέτης στην Επίδαυρο).

Αποτέλεσμα του διπλού αυτού συνδυασμού ήταν η προσέλευση του κόσμου να ξεπεράσει τις προβλέψεις και να φθάσει τους 4.500 θεατές οι οποίοι παρακολούθησαν μια παράσταση χωρίς μεγάλα ονόματα ηθοποιών αλλά με άποψη που είχε ως βασικό χαρακτηριστικό ότι αιωρείται ανάμεσα στην τραγωδία και τη φάρσα. Επίσης ο γεγονός ότι οι ρόλοι δεν ήταν διακριτοί, όπως για παράδειγμα τα λόγια της Ελένης λέγονταν από όλους τους ηθοποιούς και πήγαιναν από τον έναν στον άλλο, μέσα από μια  αέναη κίνηση που στο φινάλε την κάλυψε ένα σύννεφο σκόνης από το διαρκές ποδοβολητό. Επίσης τα κουστούμια ήταν καθημερινά σύνολα, η μουσική για ανεξήγητο λόγο ανύπαρκτη όπως επίσης και τα σκηνικά.

Όλα αυτά αντιμετωπίστηκαν με θετικές έως διθυραμβικές κριτικές από αθηναϊκές εφημερίδες (Τα Νέα, Η Εφημερίδα των Συντακτών) αλλά υπάρχουν και εκείνοι που έχουν τις αντιρρήσεις και προτιμούν μια κλασική εκδοχή του έργου, ειδικά στην Επίδαυρο. Έπαιξαν οι ηθοποιοί Χαρά Ιωάννου, Ιωάννα Κολιοπούλου, Αντώνης Πριμηκύρης, Δημήτρης Σαμόλης, Γιάννης Κλίνης, Άρης Μπαλής, Θύμιος Κούκιος, Ελίνα Ρίζου και Ευδοξία Ανδρουλιδάκη.

Στην υπόθεση του έργου ο Ευριπίδης επιχειρεί να αποσυνδέσει την Ελένη από τα γεγονότα που προηγήθηκαν του Τρωικού πολέμου κατατοπίζοντας ότι αυτή βρίσκεται στην Αίγυπτο οδηγημένη από τον Ερμή με εντολή της Ήρας ενώ ο Πάρις οδήγησε στην Τροία ένα είδωλό της για το οποίο πολεμούν οι Έλληνες και Τρώες και ότι τώρα η ίδια αντιμετωπίζει τη διάθεση του γιου του Πρωτέα να την παντρευτεί. Κάποια στιγμή θα φθάσει στην Αίγυπτο ο Μενέλαος καραβοτσακισμένος με τους συντρόφους του και εκεί θα μάθει από μια γριά ότι η Ελένη βρίσκεται στο αιγυπτιακό παλάτι πριν από την τρωική εκστρατεία.

*Η διανυκτέρευση των εκδρομέων έγινε στο Τολό και στην επιστροφή πραγματοποιήθηκε επίσκεψη σε αξιοθέατα του Ναυπλίου και στη συνέχεια στο αρχαιολογικό μουσείο των Μυκηνών με καταπληκτικά προϊστορικά εκθέματα. Η εκδρομή πραγματοποιήθηκε με άνετο λεωφορείο της ΥΠΕΡ ΤΟΥΡΣ Τρικάλων και με τον άρτιο συντονισμό του προέδρου του συλλόγου κ. Γιώργου Κλειδωνόπουλου ο οποίο επιμελήθηκε και την ποικίλη μουσική επένδυση της πολύωρης διαδρομής.

*Προαναγγέλθηκε τέλος η διοργάνωση εκδρομής (αυθημερόν) στις 9 Αυγούστου στο Δίον για παρακολούθηση της παράστασης του Εθνικού Θεάτρου «Ιππόλυτος» σε σκηνοθεσία Λυδίας Κονιόρδου. Μεταξύ των ερμηνευτών η Λήδα Πρωτοψάλτη και η Λυδία Κονιόρδου. 

Λ.Τ. 

Μισές αλήθειες στο αποχαιρετιστήριο από τον Σάντος...

Επιστρέφοντας στην πατρίδα του ο Σάντος άφησε αιχμές για ορισμένους διεθνείς παίκτες ότι στον αγώνα με την Κόστα Ρίκα προσπάθησαν με ατομικές προσπάθειες να πετύχουν γκολ αντί να ακολουθήσουν ομαδικό παιχνίδι. Ασφαλώς τέτοια φαινόμενα πάντα υπάρχουν αν και σε άλλες ομάδες (Γκάνα με Αγιού όταν μάλιστα προηγούνταν με 2-1, Αλγερία με Φεγιουλί απέναντι στη Γερμανία) φάνηκαν πιο έκδηλα.
Όμως λέμε μισές αλήθειες όταν αφήνουμε απέξω την κριτική στον ίδιο τον Σάντος ο οποίος μετά την αποβολή του Ντουάρτε αντί να ενισχύσει τη μεσαία γραμμή και να κλείσει τον αντίπαλο στα καρέ πετυχαίνοντας ενδεχομένως και πέντε γκολ, επέλεξε να την αποδυναμώσει (!) και να ρίξει δύο επιθετικούς (Μήτρογλου, Γκέκα) πιστεύοντας άραγε πως η μπάλα θα έφθανε σε αυτούς με αεροδιάδρομο; Μόνο μετά το 70 θυμήθηκε να στηρίξει τη μεσαία γραμμή κάνοντας υπέρβαση με τον Κατσουράνη, (από μπαλιά του οποίου λίγα μέτρα πάνω από τη μεσαία γραμμή ξεκίνησε το γκολ της ισοφάρισης). Φυσικό και επόμενο ήταν Σαμαράς, Χριστοδουλόπουλος και Χολέμπας να αναλωθούν σε ατομικές προσπάθειες για να βγάλουν μπαλιές προς την περιοχή της Κ. Ρίκα. Σε όλη αυτή την επιθετική προσπάθεια της εθνικής ομάδας φάνηκε και το πρόβλημα των παικτών - κλειδιά όπως ο Μήτρογλου, ο Γκέκας που δεν είχαν παιχνίδια στα πόδια τους και ήταν και οι δύο μακριά από τον καλό εαυτό τους.
Φυσικά σε ένα αποτέλεσμα που σε έχει αναδείξει ήδη στις 16 καλύτερες ομάδες του κόσμου θα ισοδυναμεί με πόρκα - μιζέρια να ασκήσεις κριτική στον προπονητή που προσέφερε τόσα πολλά στην εθνική ομάδα και το ελληνικό ποδόσφαιρο παίρνοντας ένα πετυχημένο αλλά γερασμένο σύνολο από τον προκάτοχό του και παραδίδοντας στον διάδοχό του Κλαούντιο Ρανιέρι μια ομάδα με ταλαντούχους νέους παίκτες όπως ο Μανωλάς, ο Σωκράτης, ο Κονέ. ο Λάζαρος, ο Χολέμπας, ο Μανιάτης, ο Σάμαρης, ο Φετφατζίρης, ο Τοροσίδης, ο Μήτρογλου, ο Καρνέζης και ο Γλύκος, επίσης ο Παπαδόπουλος του Ατρόμητου, ο Κλάους, ο Φουρτούνης που έπρεπε να είχαν καλύτερης τύχης. Μέσα σε όλα αυτά πρέπει κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσουν και οι φίλαθλοι πως η όποια κριτική ομαδική ή ατομική μπορεί να περιμένει αντί να πριονίζουν το ηθικό των ποδοσφαιριστών υποκαθιστώντας τον προπονητή στα καθήκοντά του. Άλλωστε όταν επιλέγεται κάποιος να μετέχει σε ένα εθνικό αθλητικό ή πολιτιστικό σύνολο εννοείται πως είναι εκπρόσωπος όλων η όποια αποτίμηση την προσπάθειάς του θα γίνει κατόπιν. Μακριά από εμάς τα όποια φαινόμενα φανατισμού που είναι εφικτό να δημιουργήσουν φρικτές καταστάσεις όπως στην περίπτωση του Αντρές Εσκομπάρ στο Μουντιάλ του 1994. http://www.newsbeast.gr/mundial/arthro/691366/adres-eskobar-o-podosfairistis-pou-dolofonithike-gia-ena-autogol/

Λ.Τ.

Εκείνο - Τάσος Λειβαδίτης

Τα πάθη της βροχής- Κική Δημουλά

Μυρτιώτισσα: Θα ξεχάσω ποτέ;

Τον Απρίλη του 1941 ο «Έλληνας πρωθυπουργός» Τσολάκογλου παραχωρεί τα κλειδιά της χώρας στον Γερμανό φασίστα καταχτητή. Τον χειμώνα η πείνα αρχίζει να θερίζει τον πληθυσμό της Αθήνας και άλλων περιοχών. Η Μυρτιώτισσα (Θεώνη Δρακοπούλου) θα γράψει:

ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ;

Θα ξεχάσω ποτέ της σκλαβιάς το χειμώνα
με το τζάκι που πάγωσε κει στη γωνιά του,
με του λύχνου το φως που όσο πάει και χλωμιάζει
κι η ψυχή σε πηγμένο σκοτάδι βουλιάζει;


Θα ξεχάσω ποτέ της σκλαβιάς τον Απρίλη
που σερνόταν μουγκά μεσ’ στις άχαρες στράτες,
των πουλιών τις φωνές όπου ηχούσαν το δείλι
σάμπως κλάμα πνιχτό απ' ανθρώπινα χείλη;

Θα ξεχάσω ποτέ τη γυναίκα που εβόγγα
με το βρέφος απάνω στον άδειο μαστό της,
και κοιτώντας μακριά με μιαν έκφραση τρόμου
εξεψύχαγε αργά σε μιαν άκρη του δρόμου;

Θα ξεχάσω ποτέ τ' αμολόγητο δράμα,
τα κορμιά που στο κάρο τα σώριαζε η πείνα,
τα σκυλιά που απ' το σπίτι τα διώχνουν με βία,
και σε βλέπαν με μάτια γεμάτα απορία;

Για μια στάλα ψωμί που είχε απλώσει να πάρει,
νηστικό καθώς ήταν το δόλιο παιδάκι
του το 'σπασαν το χέρι οι οχτροί· τέτοιο κρίμα
θα το πλύνει ποτέ των αιώνων το κύμα;

Κι όλα κείνα τα νιάτα που πήρε το ρέμα,
τόση φλόγα που εσβήστη απ' του πολέμου τ' άχτι,
τις καρδιές πού ναι στόχος, θροφή του θανάτου,
κι απομένουν στη γης, λίγες στάλες αιμάτου;

Θα μπορέσω ποτέ, βλογημένη όταν φτάσει
κολυμπώντας στο φως, η ελεύθερη μέρα,
θα μπορέσω τις φρίκες που ζω να ξεχάσω,
να γευτώ τη χαρά και Λαμπρή να γιορτάσω;

Μυρτιώτισσα

Lego-ποίηση στιγμών και εικόνων

BY: ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ - 

To όνομα Mike Stimpson ίσως να μη λέει κάτι στους περισσότερους απο 'σας, σίγουρα όμως, όλοι σας κάποια στιγμή θα πετύχατε κάποια φωτογραφία του στη διάρκεια κάποιου σερφαρίσματος στο διαδίκτυο.

Η τρέλα του - όπως φαίνεται - είναι τα Lego, και ο τρόπος που τα χρησιμοποιεί είναι ιδιαίτερος:"αναδημιουργία κλασικών φωτογραφιών" το ονομάζει και αυτό ακριβώς είναι! Κλασικές φωτογραφίες που έχουν μείνει στο συλλογικό ασυνείδητο λόγω της σημασίας του θέματος που απεικονίζουν ή φωτογραφίες κλασικών φωτογράφων από τη γέννηση της φωτογραφίας μέχρι και σήμερα, αποτελούν την πηγή έμπνευσης του Stimpson και την αφορμή για την πρωτότυπη, δημιουργική και διαφορετική θέαση των πραγμάτων.
Το ζητούμενο αλλά και το αποτέλεσμα αυτής της έμπνευσης (ίσως και εμμονής) είναι μάλλον η οπτική των πραγμάτων μέσα από τα μάτια ενός παιδιού που όλα τα μεταφράζει στο μυαλό του σε παιχνίδια και τα αποκωδικοποιεί μέσα από αυτά. Ισως πάλι, ο φωτογράφος απλώς να θέλει με την μετουσίωση αυτή, άλλοτε να ξορκίσει μια εικόνα ή να την "μαλακώσει", και άλλοτε να την ενδυναμώσει και να την τονίσει!
Σε κάθε περίπτωση, το αποτέλεσμα είναι απολαυστικό, και τόσο πρωτότυπο που έχει δημιουργήσει τάση. Απολαύστε μερικές από τις εικόνες και δείτε την εντυπωσιακή "μετουσίωση"!!!

http://33-dandelion.blogspot.gr/2013/11/lego.html

Η μέρα που δάκρυσαν οι αντάρτες

Η Συμφωνία της Βάρκιζας υπογράφτηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1945, με την οποία οι εκπρόσωποι του ΕΑΜ δέχονται να διαλυθεί ο ΕΛΑΣ και οι μαχητές του να παραδώσουν τα όπλα τους στην κυβέρνηση του Ν. Πλαστήρα. Είχε προηγηθεί στις 11 Ιανουαρίου η υπογραφή της ανακωχής των Δεκεμβριανών, ανάμεσα στους Άγγλους και τον ΕΛΑΣ βάσει της οποίας οι δυνάμεις του υποχρεώθηκαν να εκκενώσουν την Αττική και τη Θεσσαλονίκη. Η Συμφωνία της Βάρκιζας υπογράφτηκε, αλλά δεν εφαρμόστηκε από τις κυβερνήσεις.

Ακολούθησε όργιο τρομοκρατίας, διώξεις, επιθέσεις, δολοφονίες, βασανισμοί ΕΑΜιτών και κομμουνιστών. (Αρχείο ΕΡΤ)
>>http://youtu.be/f1ij2vGc2IA

Νίκος Μπογιόπουλος μας λένε ψέματα για τα δάνεια και το εξωτερικό χρέος

Δεν είναι απλώς να διαθέτεις ευφράδεια λόγου και ταχύτητα σκέψεις αλλά κύρια πρέπει να είσαι απόλυτα ενημερωμένος στο θέμα που καλείσαι να τοποθετηθείς. Και ο δημοσιογράφος Νίκος Μπογιόπουλος στην εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου που είχε σαν αντικείμενο το εξωτερικό χρέος της Ελλάδας, έκλεψε τις εκτυπώσεις. Με πράο, απλό κατανοητό και πάνω απ' όλα τεκμηριωμένο --με επίσημα οικονομικά στοιχεία- λόγο έφερε σε αμηχανία τους υπερασπιστές της ταξικής μνημονικής πολιτικής συνομιλητές του.

Παραθέτοντας επίσημα στοιχεία του προϋπολογισμού απέδειξε ότι η βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζεται στο όνομα της μείωσης του χρέους, όχι απλώς δεν το μειώνει, αλλά αντιθέτως το μεγαλώνει και το πολλαπλασιάζει. Οσο για τα δάνεια που παίρνει το ελληνικό κράτος αυτά δεν καταλήγουν στο λαό αλλά στους τραπεζίτες. Και είναι χαρακτηριστικό κάποια νούμερα που ανέφερε. Συγκεκριμένα μας είπε ότι από το πρώτο και δεύτερο μνημόνιο τα συνολικά δάνεια που έχει πάρει το ελληνικό κράτος ανέρχονται σε 215 δις. Παράλληλα στο διάστημα στους τραπεζίτες έχουν δώσει 250 δις!!.
Λένε ψέματα, τόνισε ο Ν. Μπογιόπουλος αυτοί που ισχυρίζονται ότι το κράτος δανείζεται για να πληρώνει μισθούς και συντάξεις. Την ίδια περίοδο που οι ελληνικές κυβερνήσεις δανείστηκαν τα 215 δις ευρώ ο ελληνικός λαός πλήρωσε για τους ξένους δανειστές σε τόκους, σε χρεολύσια, σε δαπάνες εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους έ 321 δις. Δηλαδή σχεδόν 100 δις παραπάνω από όσα δανείστηκε!!!!!

Δυναμική παρουσία από τα Τρίκαλα στο Μπλόκο της Νίκαιας

Οι Τρικαλινοί στο δρόμο για το μπλόκο και στην άλλη πλευρά εργάτες από την Αθήνα

Ήταν μια μαζική και δυναμική συγκέντρωση της Κυριακής στο μπλόκο της Νίκαιας. Εκεί στην αερογέφυρα, όπου είχε δοθεί και το ραντεβού το 2013 πάνω και κάτω από την αερογέφυρα εκατοντάδες εργαζόμενοι, επαγγελματίες, βιοτέχνες, άνεργοι, συνταξιούχοι, φοιτητές και μαθητές έσπευσαν να ενωθούν με τους μικρομεσαίους αγρότες και κτηνοτρόφους αποφασισμένοι να συνεχίσουν και να εντείνουν τον αγώνα τους ενάντια στην πολιτική συγκυβέρνησης - ΕΕ που τους οδηγεί στη φτώχεια και στην εξαθλίωση.

Στην συγκέντρωση δυναμικό παρόν έδωσε σημαντικός αριθμός εργαζομένων από τα Τρίκαλα κρατώντας πανό του ΠΑΜΕ και σημαίες της ΠΑΣΥ, της ΠΑΣΕΒΕ, της ΟΓΕ, του ΜΑΣ. Έφθασαν στις παράπλευρες οδούς της ΠΑΘΕ γύρω στις 11 το πρωί και πεζή μετέβησαν στο χώρο του συλλαλητηρίου, όπου είχε δοθεί το ραντεβού από όλους τους θεσσαλικούς νομούς. Ιδιαίτερος χαρακτηριστικό η μεγάλη συμμετοχή της νεολαίας η οποία έδωσε ηχηρή παρουσία προς κάθε κατεύθυνση και ειδικά προς εκείνους που επιδιώκουν να τη μετατρέψουν σε άβουλη μάζα με μισθούς – ψίχουλα και χωρίς ασφάλιση. Στους συγκεντρωμένους μίλησε ο Βαγγέλης Μπούτας, κάνοντας λόγο για τις κυβερνητικές εξαγγελίες – κοροϊδία, αλλά και για τη μεγάλη σημασία των αγώνων που προσλαμβάνουν όλο και πιο μαζικότερο χαρακτήρα.

Μερική άποψη της συγκέντρωσης 

Κατά τη σύσκεψη της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής Αγροτικών Μπλόκων που έγινε στη Νίκαια στη Λάρισα αποφασίστηκε:

• Κάθε μπλόκο να προχωρήσει σε τοπικές κινητοποιήσεις σε εφορίες και τράπεζες.
• Να ζητηθεί συνάντηση με τον υπουργό Οικονομίας Γιάννη Στουρνάρα.
• Τη Δευτέρα να συναντηθούν στη Βουλή με εκπροσώπους κομμάτων. 
• Η Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή Αγροτικών Μπλόκων να διοργανώσει αγωνιστικό γιορτασμό της επετείου του Κιλελέρ.

...Και Ελληνοφρένεια

Πάντως δεν έλειψαν και τα ευτράπελα αφού τα μπλόκα και το συλλαλητήριο επισκέφθηκε ο πρωταγωνιστής της τηλεοπτικής εκπομπής «Ελληνοφρένεια» κρατώντας για πεσκέσι στους αγρότες μια ταμειακή μηχανή. Έγινε αντικείμενο ασχολίας από τους νεότερους, συνομίλησε επί πεντάλεπτο με τον Βαγγέλη Μπούτα, αλλά άκουσε και τα εξ αμάξης για την παγερή στάση των περισσότερων καναλιών όσον αφορά την ενημέρωση για τα μπλόκα.

Λ.Τ.

Διακόπηκε η χορήγηση του διαγνωστικού τεστ για τη Φυματίωση στα Δημοτικά σχολεία!

Στην εκδήλωση για την Υγεία που διοργάνωσε το ΚΚΕ την περασμένη Παρασκευή στο Δημαρχείο εκτός από την λεπτομερή αναφορά στα γενικά ζητήματα της Υγείας από τον Βουλευτή κ. Λαμπρούλη και των ειδικότερων προβλημάτων που αντιμετωπίζει σε όλα σχεδόν τα τμήματα το Νοσοκομείο Τρικάλων που έγινε από την Βάσω Μπακάση υπήρξε μεταξύ άλλων αναφορά και σε ένα ειδικό πρόβλημα. Πρόκειται για την αναστολή του προγράμματος Mantoux στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση εξαιτίας της έλλειψης στο Νοσοκομείο Τρικάλων ακόμα και της στοιχειώδους ποσότητας για το συγκεκριμένο διαγνωστικό τεστ. Αν και γνωρίζαμε από ημερών το πρόβλημα πιστεύαμε ότι κάτι θα γίνει έστω την τελευταία στιγμή.

Για να ενημερώσουμε τι ακριβώς είναι mantoux (μαντού) αν ανατρέξαμε σε ιστοσελίδες μεταξύ των οποίων διαβάζουμε τι απαντά ο παιδίατρος Σπύρος Μαζάνης:  

«Το mantoux ή αλλιώς φυματινοαντίδραση δεν είναι εμβόλιο όπως πολλοί νομίζουν. Πρόκειται για ένα διαγνωστικό τεστ με το οποίο εντοπίζουμε αν υπάρχει στον οργανισμό του παιδιού το μικρόβιο της φυματίωσης. Το μικρόβιο μπορεί να εκδηλώσει τη νόσο της φυματίωσης ακόμη και μήνες μετά την είσοδό του στον οργανισμό. Έτσι, με το τεστ επιτυγχάνεται η έγκαιρη ανίχνευσή του -εφόσον υπάρχει- προκειμένου να ακολουθήσουν οι υπόλοιπες εξετάσεις και η αγωγή. Το mantoux γίνεται σε οποιαδήποτε ηλικία και εφόσον έχει προληπτικό χαρακτήρα μπορεί να επαναληφθεί πολλές φορές στη ζωή ενός παιδιού, ακόμη και κάθε χρόνο, εφόσον το κρίνει ο παιδίατρος. Συνήθως το τεστ γίνεται για πρώτη φορά στην ηλικία των 15 μηνών και προηγείται του εμβολιασμού ιλαράς, ερυθράς και παρωτίτιδας. Το τεστ γίνεται ενέσιμα και ενδοδερμικά στο αντιβράχιο του παιδιού και προκαλεί μια μικρή φουσκαλίτσα που υποχωρεί 1-2 ώρες μετά.

Το αποτέλεσμα “διαβάζεται” μέσα σε 48 έως 72 ώρες:

-εάν δεν εμφανιστεί τίποτα το τεστ θεωρείται αρνητικό (άρα φυσιολογικό)

-εάν η περιοχή όπου έγινε η ένεση κοκκινίσει έντονα (σαν τσίμπημα από κουνούπι) και εμφανιστεί έπαρμα (εξόγκωμα) διαμέτρου 8-10 χιλιοστών τότε το τεστ είναι θετικό και ο παιδίατρος θα αποφασίσει για τις περαιτέρω κινήσεις (ακτινογραφία θώρακα κτλ)».

Υγειονομική βόμβα

Ήρθε λοιπόν η κατάσταση και το Νοσοκομείο Τρικάλων, όπως και άλλα Νοσοκομεία δηλώνουν αδυναμία να συνεχίσουν την εφαρμογή της συγκεκριμένης ιατρικής φροντίδας. Αποτέλεσμα αυτού όπως επισήμανε και ο κ. Λαμπρούλης θα είναι να υποχρεωθούν να καλύψουν τη δαπάνη οι γονείς όσων παιδιών διαθέτουν χρήματα. Τα υπόλοιπα τι θα γίνουν; Θα είναι εκτεθειμένα στη φυματίωση σε μια περίοδο μάλιστα που η νόσος θερίζει εξαιτίας των πολλών κρουσμάτων μεταξύ των μεταναστών.

Ας πάψουν λοιπόν κάποιοι την καυχώνται για πλεονάσματα και ευρωπαϊκά προγράμματα και να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα άμεσα. Κάθε πολίτης και φορέας έχει υποχρέωση να ενεργοποιηθεί στην κατεύθυνση υπεράσπισης των κοινωνικών δικαιωμάτων, όπως της υγείας, της παιδείας, της ενέργειας, των υποδομών. Φυσικά δεν είναι το μόνο πρόβλημα παρά μια σταγόνα στον ωκεανό. Αλλά τουλάχιστον με τις ζωές και την υγεία των μικρών παιδιών δεν δικαιούται να παίζει κανείς!

Λ.Τ.

Τζένη Βάνου: «Εδώ τελειώνει ο ουρανός...»

Τζένη Βάνου: «Εδώ τελειώνει ο ουρανός...»

Φωνή καθαρή και τζαζ σαν της Ελα Φιτζέραλντ. Ασθμαίνον πάθος σαν της Εντίτ Πιαφ. Η μεγάλη φωνή σίγησε, στα 75 της, νικημένη από τον καρκίνο και τις κακουχίες του έρωτα, τον οποίο τραγούδησε ως πρωθιέρεια του ελαφρού τραγουδιού. Σε μιαν Ελλάδα που, όπως και η αψεγάδιαστη και ανεξάντλητη σε δυνατότητες φωνή τής κατά κόσμον Ευγενίας Βραχνού, έδειχνε να έχει όλες τις δυνατότητες να απογειωθεί με πάθος και να αποκτήσει διεθνή απήχηση. «Η σκλάβα», ο «Διπλός γλυκός καημός», οι «Χίλιες βραδιές», το «Σε βλέπω στο ποτήρι μου» και αργότερα το «Ερωτά μου ανεπανάληπτε κι απίθανε», το υπέρτατο «Αν είναι η αγάπη αμαρτία» έγραψαν ιστορία στις καρδιές και στις ερωτικές ιστορίες και απογοητεύσεις του Νεοέλληνα στα χρόνια που το αστικό δεν είχε εκπέσει ακόμη σε μικροαστικό και νεόπλουτο.

Εδώ Τελειώνει ο Ουρανός - Τζένη Βάνου

Στην Πράγα με τον Κάφκα

Στην Πράγα με τον Κάφκα - BHMagazino - Βλέμματα - Το Βήμα Online



Οι πόλεις, καθώς είπε ο μεγάλος αλεξανδρινός ποιητής, σε ακολουθούν τυλιγμένες με την αχλύ του μύθου τους. Και ο κατά μία άποψη Καβάφης της Πράγας, ο Φραντς Κάφκα, έβλεπε καθημερινά μια ολόκληρη ζωή αυτή την εκπληκτική πόλη τυλιγμένη στην αχλύ της γοητείας της, ζούσε τον μύθο της: «"Είναι ήδη εφτά", είπε στον εαυτό του με το τελευταίο χτύπημα του ρολογιού, "είναι ήδη εφτά κι ακόμα τόση ομίχλη"», μονολογεί ο ήρωάς του στη «Μεταμόρφωση». Αυτό το αραχνοΰφαντο, βασιλικό πέπλο της γοητείας της Πράγας τυλίγει και τον ταξιδιώτη. «Η Πράγα δεν σε αφήνει να φύγεις. Ούτε εσένα ούτε εμένα», επαναλαμβάνει μαζί με τον λογοτέχνη της αισθαντικής μελαγχολίας.