Επιστρέφοντας στην πατρίδα του ο Σάντος άφησε αιχμές για ορισμένους διεθνείς παίκτες ότι στον αγώνα με την Κόστα Ρίκα προσπάθησαν με ατομικές προσπάθειες να πετύχουν γκολ αντί να ακολουθήσουν ομαδικό παιχνίδι. Ασφαλώς τέτοια φαινόμενα πάντα υπάρχουν αν και σε άλλες ομάδες (Γκάνα με Αγιού όταν μάλιστα προηγούνταν με 2-1, Αλγερία με Φεγιουλί απέναντι στη Γερμανία) φάνηκαν πιο έκδηλα.
Όμως λέμε μισές αλήθειες όταν αφήνουμε απέξω την κριτική στον ίδιο τον Σάντος ο οποίος μετά την αποβολή του Ντουάρτε αντί να ενισχύσει τη μεσαία γραμμή και να κλείσει τον αντίπαλο στα καρέ πετυχαίνοντας ενδεχομένως και πέντε γκολ, επέλεξε να την αποδυναμώσει (!) και να ρίξει δύο επιθετικούς (Μήτρογλου, Γκέκα) πιστεύοντας άραγε πως η μπάλα θα έφθανε σε αυτούς με αεροδιάδρομο; Μόνο μετά το 70 θυμήθηκε να στηρίξει τη μεσαία γραμμή κάνοντας υπέρβαση με τον Κατσουράνη, (από μπαλιά του οποίου λίγα μέτρα πάνω από τη μεσαία γραμμή ξεκίνησε το γκολ της ισοφάρισης). Φυσικό και επόμενο ήταν Σαμαράς, Χριστοδουλόπουλος και Χολέμπας να αναλωθούν σε ατομικές προσπάθειες για να βγάλουν μπαλιές προς την περιοχή της Κ. Ρίκα. Σε όλη αυτή την επιθετική προσπάθεια της εθνικής ομάδας φάνηκε και το πρόβλημα των παικτών - κλειδιά όπως ο Μήτρογλου, ο Γκέκας που δεν είχαν παιχνίδια στα πόδια τους και ήταν και οι δύο μακριά από τον καλό εαυτό τους.
Φυσικά σε ένα αποτέλεσμα που σε έχει αναδείξει ήδη στις 16 καλύτερες ομάδες του κόσμου θα ισοδυναμεί με πόρκα - μιζέρια να ασκήσεις κριτική στον προπονητή που προσέφερε τόσα πολλά στην εθνική ομάδα και το ελληνικό ποδόσφαιρο παίρνοντας ένα πετυχημένο αλλά γερασμένο σύνολο από τον προκάτοχό του και παραδίδοντας στον διάδοχό του Κλαούντιο Ρανιέρι μια ομάδα με ταλαντούχους νέους παίκτες όπως ο Μανωλάς, ο Σωκράτης, ο Κονέ. ο Λάζαρος, ο Χολέμπας, ο Μανιάτης, ο Σάμαρης, ο Φετφατζίρης, ο Τοροσίδης, ο Μήτρογλου, ο Καρνέζης και ο Γλύκος, επίσης ο Παπαδόπουλος του Ατρόμητου, ο Κλάους, ο Φουρτούνης που έπρεπε να είχαν καλύτερης τύχης. Μέσα σε όλα αυτά πρέπει κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσουν και οι φίλαθλοι πως η όποια κριτική ομαδική ή ατομική μπορεί να περιμένει αντί να πριονίζουν το ηθικό των ποδοσφαιριστών υποκαθιστώντας τον προπονητή στα καθήκοντά του. Άλλωστε όταν επιλέγεται κάποιος να μετέχει σε ένα εθνικό αθλητικό ή πολιτιστικό σύνολο εννοείται πως είναι εκπρόσωπος όλων η όποια αποτίμηση την προσπάθειάς του θα γίνει κατόπιν. Μακριά από εμάς τα όποια φαινόμενα φανατισμού που είναι εφικτό να δημιουργήσουν φρικτές καταστάσεις όπως στην περίπτωση του Αντρές Εσκομπάρ στο Μουντιάλ του 1994. http://www.newsbeast.gr/mundial/arthro/691366/adres-eskobar-o-podosfairistis-pou-dolofonithike-gia-ena-autogol/
Λ.Τ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου