In tempore opportune*
(28.06.2007)

Του Λάζαρου Τσουμένη

Κι αυτοί, γαλήνιοι, το δρόμο παίρνουνε π’ άκρη δεν έχει
Χωρίς το βλέμμα τους να σκοτεινιάσει ή να λυγίσει.
Μανόλης Αναγνωστάκης


Κι έρχεται κάποτε μια μέρα, μια μέρα όπως τόσες άλλες να προστεθεί στο μετρητή του χρόνου. Μόνο που δεν είναι συνηθισμένη μέρα, ούτε ένα απλό ξεφύλλισμα του ημεροδείκτη. Είναι σαν ένα σημάδι στον τοίχο, αλλά τίποτα το αξιόλογο για τους πολλούς δεν συμβαίνει. Παραπέμπει μόνο σε κάτι από χρώμα εποχών, από τους Βιετκόγκ στις υπόγειες σήραγγες ή τους Ερυθρούς Χμερ που βγαίνουν από τους υπονόμους.
Κάπως έτσι τελειώνουν οι κύκλοι της σιωπής και αρχίζουν κάποιοι άλλοι, ενόσω ξεφυλλίζεις το άλμπουμ του χρόνου ανασκαλεύοντας τα αποτυπώματά του. Άνθρωποι σεβαστοί και αξιοπρεπείς με εγκαρτέρηση στα σκληρά χτυπήματα των καιρών. Άνθρωποι που μπορεί να μην είχαν μια δραχμή, ούτε για τσιγάρο, μήτε για ψωμί και φάρμακα, άνθρωποι που ένιωθαν για μόνο κτήμα τους την αγάπη και την ελπίδα όλων. Άνθρωποι που έζησαν ξένους και ντόπιους κατακτητές, που δεν λύγισαν σε στρατόπεδα και κακουχίες, που δεν υπέταξαν ποτέ την ψυχή τους παρά μόνο την είδαν να κουρνιάζει στα κατάβαθα όταν τους έκρουσε τη θύρα η χλεύη και το μίσος των ισχυρών.
Όταν τέτοιους ανθρώπους έχεις κατά νου, έχει αξία να πορεύεσαι καλά στη ζωή σου, να γνωρίζεις όλες τις πτυχές της, να τη γεύεσαι μέχρι την τελευταία σταγόνα. Αλλά εξίσου σημαντικό είναι να ανταπεξέρχεσαι σε όποιες καταστάσεις, όσο πολύπλοκες και δυσβάσταχτες κι αν είναι.
Αρκεί μόνο να θυμάσαι, να σημαδεύεις τα ίχνη σου μην τυχόν και συμβεί να χάσεις στη διαδρομή ότι πιο πολύτιμο έχεις, την ψυχή σου. Και να οπλίζεσαι με χαλύβδινη δύναμη και θάρρος, να προχωράς πάντα μπροστά, ότι και να συμβαίνει γύρω σου, όσες απώλειες κι αν μετράς, όσες πληγές κι ανέχειες αν γνωρίζεις. Δεν διστάζεις, παρά μόνο προχωράς μπροστά, πάντα μπροστά…

* Στον κατάλληλο χρόνο,
εν καιρώ τω δέοντι