Δραπέτης του Χρόνου…
(δημοσιευμένο στις 21.09.2008)

Του Λάζαρου Τσουμένη

Ανεπανόρθωτος δραπέτης η ανθρώπινη μνήμη δεν χάνει ευκαιρία να ταξιδεύει. Με ασύλληπτη ταχύτητα, αρκεί μια αναλαμπή στην άκρη του χρόνου, μια συνάρτηση εικόνας για να επιχειρήσεις ένα άλμα στο παρελθόν σε μέρες και ιστορίες φυλαγμένες σαν το φλασκί που έκρυβε ο ταξιδευτής το δροσερό λιαστό κρασί. Σαν αθέατος κριτής παρακολουθείς εικόνες που χαράχτηκαν σε μια ασήμαντη πτυχή, ένα σκαρφάλωμα του έφηβου εαυτού σου με τα σκαρπίνια και το ολοκάθαρο πουλόβερ, εκεί στα παλιά νταμάρια που σήμερα και μόνο που τα βλέπεις σου κόβεται η ανάσα.
Αλλάζει πολύ ο άνθρωπος και το διαπιστώνεις όταν σκεφθείς όλα τα τρελά και απίστευτα που τα καταπίνει ο αδίστακτος χρόνος, ίσως αυτή η απόσταση είναι που εμποδίζει και την καλύτερη κατανόηση των γενεών μεταξύ τους. Όταν είσαι νεότερος θέλεις να προλάβεις το χρόνο, όταν περνά ο καιρός είναι ο χρόνος που σε κυνηγάει.
Carpe diem (άδραξε τη μέρα) έλεγαν οι Λατίνοι και το επαναλαμβάνει ο Ρόμπιν Ουίλιαμς στον «Κύκλο των χαμένων ποιητών» του Πήτερ Γουίερ, μια ταινία «κατάδυση του θεατή στα μεγάλης αδιαφάνειας βάθη της υπόστασής του, εκεί όπου αντικρίζει κανείς «εκείνο που τόσο θα ήθελε να είναι» να στέκεται δίπλα σε «αυτό που είναι μέχρι σήμερα». Έτσι για να θυμηθούμε και τον Γάλλο στοχαστή Εμίλ Σοριάν (1911-1995): «Έχουμε καταντήσει να εξηγούμε τα πάντα ακόμα και τα δάκρυά μας».
Ανεξάντλητο κουβάρι η μνήμη, ανακαλύπτει μέσα της βιώματα σαν απειροελάχιστες κυψέλες, που αναδύονται κάποιες στιγμές από το βάθος του ορίζοντα σαν ολόφωτοι φάροι. Ούτε όρια, ούτε φραγμοί, ούτε πέρας. Παρά μια αέναη κίνηση, σαν αυθύπαρκτη μυθική χίμαιρα που λικνίζεται έτσι ξαφνικά κάποιο σούρουπο, κάποιο ομιχλώδες ξημέρωμα, σε κάποιον παρόντα χρόνο που ακόμα κι αν δεν σου επιτρέπει να κοντοσταθείς έτσι κι αλλιώς σε έχει διαπεράσει. Σε αιχμαλωτίζει για ένα κλάσμα του χρόνου και είναι αυτό αρκετό να διανύσεις ολόκληρο φάσμα της ύπαρξής σου, αρκεί μόνο μην μπεις στον πειρασμό να αγγίξεις εκείνο που βιώνεις.