Μια λαϊκή νύχτα για τους Τρικαλινούς…

Του Λάζαρου Τσουμένη

9.07.2009
Ο Δημήτρης Μητροπάνος, ή Μητσάρας για τους λαϊκούς ανθρώπους, πέτυχε κάτι το ακατόρθωτο: Στις ζεστές από τον καυτό ήλιο κερκίδες του σταδίου, τη νύχτα της Τρίτης συνένωσε με τη χαρισματική φωνή και τη λεβεντιά του, αλλά κυρίως με την αγάπη που έχει αποδεδειγμένα εκφράσει για την ιδιαίτερη πατρίδα του, χιλιάδες Τρικαλινούς όλων των ηλικιών και τάξεων. Τόσο κόσμο το στάδιο βίωσε κυρίως στα μεγάλα ντέρμπι και τις σημαντικές αθλητικές διοργανώσεις, ίσως γι αυτό ο λαϊκός βάρδος δεν παρέλειψε να φορέσει για άλλη μια φορά το κασκόλ του Α.Ο. Τρίκαλα όταν του προσφέρθηκε από νεαρούς.
Αυτός ο συνειρμός έπαιξε ρόλο και στα λίγα λόγια που κατάφερε να πει στην εισαγωγή, εκφράζοντας τη συγκίνησή του γιατί «βρίσκομαι ανάμεσά σας» και στο γήπεδο αυτό «όπου έπαιξα κι εγώ κάποτε», πιστεύοντας πως αργότερα θα ξεπερνούσε τη συγκίνησή του. Το αντίθετο συνέβη. Αυτό ακριβώς το αίσθημα της συγκίνησης αντί να υποχωρεί, ανέβαινε όσο προχωρούσε το ρεπερτόριο, και κυριαρχούσε μέσα από επιτυχίες από το νέο δίσκο «Στη Διαπασών» όπως το «Ένα τσιγάρο για το δρόμο» αλλά και της κλασικής περιόδου με την ανεπανάληπτη σφραγίδα του στο ελληνικό τραγούδι. (Ποιοτικές αποδείχθηκαν και οι φωνές της Ελεονόρας Ζουγανέλη, του Γιώργου Καραδήμα και της Ασπασίας Θεοφίλου που διεύρυναν τα όρια εκφραστικότητας μέσα από πετυχημένες συνθέσεις νεότερων εποχών και ρευμάτων).
Αντί να πέφτει η συγκίνηση αντίθετα αυξανόταν, ιδίως από τη στιγμή που η φωνή του τροβαδούρου συνεπήρε το ρυθμό με τις παλιές αυθεντικές στιγμές του «Κάνε κάτι να χάσω το τρένο», «Άκου…», κι ύστερα γινόταν παραλήρημα στις στροφές του «Όσοι με το χάρο γίναν φίλοι/ με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη/ στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι/ πάντα γελαστοί, πάντα γελαστοί/ πάντα γελαστοί και γελασμένοι». Μέχρι το ζεϊμπέκικο επί σκηνής, σαν αποχαιρετιστήριο για την όμορφη βραδιά, που έμελε να κλείσει στο ξέσπασμα ψυχής μέσα στους στίχους του Ηλία Λυμπερόπουλου: «Δυο νύχτες ανταμώσανε πάνω στα δάκρυα μου η νύχτα που σε γνώρισα κι η νύχτα που χωρίζουμε και κλαιν τα όνειρα μου, θα πνίξουν τη καρδιά μου. Χωρίς την αγάπη σου θα ήμουνα μόνος». Νάσαι καλά Μητσάρα, για τα Τρίκαλα θα είσαι πάντα ένα σύμβολο που ενώνει.