Η «μαύρη τρύπα» στο ΙΚΑ και τον ΟΑΕΕ

Του Λάζαρου Τσουμένη

1.10.2009
Ούτε η υπουργός Απασχόλησης αμφισβήτησε την ανάγκη που προέκυψε για σημαντική ενίσχυση της ρευστότητας δύο ασφαλιστικών ταμείων, του ΙΚΑ και του ΟΑΕΕ, προκειμένου να ανταποκριθούν στις τρέχουσες υποχρεώσεις τους, έστω κι αν αποκλίνει κατά μερικές δεκάδες δισεκατομμύρια στο ποσό της «μαύρης τρύπας». Θεωρείται, όπως διαπιστώνουμε σύνηθες φαινόμενο να καταθέτουν τα ασφαλιστικά ταμεία αίτημα για ενίσχυση από το Δημόσιο, το οποίο ιεραρχεί διαφορετικά τις προτεραιότητές του, εν αγνοία των ασφαλισμένων. Η επιχορήγηση των Ταμείων από τον προϋπολογισμό αφορά μια πτυχή, οι ευθύνες του κράτους διατρέχουν ολόκληρο το φάσμα της λειτουργίας του ασφαλιστικού, αυτό καθορίζει τη στελέχωση και την πολιτική των Ταμείων σε μια σειρά βασικών ζητημάτων που σχετίζονται με την είσπραξη των εισφορών, τη «μαύρη εργασία», την ιατρική και φαρμακευτική περίθαλψη κ.ά.
Κουβεντούλα μπορεί να γίνεται για την επιχορήγηση του κράτους στα Ταμεία, αλλά ταυτόχρονα διαιωνίζεται η ολιγωρία του μηχανισμού είσπραξης των εισφορών όπου χάνονται τεράστια ποσά. Και σαν να μη φθάνει αυτό, έρχεται το ίδιο το κράτος και επιβραβεύει τους κακούς εργοδότες μέσα από τις ρυθμίσεις των οφειλών, ενώ θα μπορούσε να αναζητήσει εγκυρότερο τρόπο για την εξυπηρέτηση όσων αντιμετωπίζουν πραγματικό πρόβλημα στην τακτοποίηση της οφειλής. Κατάντησαν έτσι, στην πρόσφατη ρύθμιση του ΙΚΑ στην οποία προχώρησε η κυβέρνηση από τα τέσσερα δισ. – ποσό στο οποίο υπολογίζονται οι ανείσπρακτες οφειλές – να συγκεντρωθεί ποσοστό 1%, της τάξης των 170 εκατ. ευρώ (!). Οι πάσης φύσεως κακοπληρωτές εξυπηρετούνται ακόμα και στην περίπτωση που ενταχθούν στη ρύθμιση, αφού πληρώνουν μια δόση, οπότε δικαιούνται φορολογικής ενημερότητας και στη συνέχει «τρέχα γύρευε».
Κάποτε πρέπει όλοι να σοβαρευτούμε. Τα Ταμεία να λειτουργούν ανεξάρτητα από πολιτικές επιρροές και το δημόσιο να προχωρήσει στη εξόφληση των δικών του οφειλών προς αυτά. Το σύστημα ελέγχου της εργασίας και είσπραξης των ασφαλίστρων να διεκπεραιώνεται μέσω μηχανογραφικού συστήματος και η ιατρική – φαρμακευτική περίθαλψη να ανταποκρίνεται στις ανάγκες των ασφαλισμένων χωρίς τσιγκουνιές ή σπατάλες. Οι συντάξεις πρέπει να απονέμονται σε ελάχιστο χρόνο και το ύψος να εξυπηρετεί τις πραγματικές ανάγκες των απόμαχων της εργασίας. Εν τέλει όλα δείχνουν πως οδεύουμε σύντομα σε μια αναζωπύρωση του ασφαλιστικού ζητήματος, τουλάχιστον να απαιτήσουμε τις καλύτερες το δυνατόν λύσεις.