Πόλεμος νεύρων για να διασπαστούν οι αγρότες

Του Λάζαρου Τσουμένη

Είναι μεγάλη όπως φαίνεται η απόσταση που χωρίζει το Δεκέμβρη των μολότωφ από τον Γενάρη των τρακτέρ. Χάος απίστευτο. Σε πολιτική βάση αναφερόμαστε. Επί ημέρες καιγόταν το κέντρο της Αθήνας, η χώρα βίωνε μια πρωτόγνωρη κατάσταση πανικού και συγκρούσεων που απασχόλησαν τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, βγήκαν πιστόλια και αυτόματα, καταστράφηκαν καταστήματα, μαθητές – φοιτητές και δάσκαλοι διαδήλωναν στους δρόμους με αφορμή την αποτρόπαια πράξη δολοφονίας του 15χρονου Αλέξανδρου από ειδικό φρουρό. Επί μέρες ατέλειωτες τα κεντρικά μέσα ενημέρωσης με το σιγοντάρισμα πολιτικών παραγόντων επέρριπταν την κύρια ευθύνη της αναταραχής στην Αστυνομία η οποία είχε βεβαίως το δικό της μερίδιο αλλά τηρούσε και τις διαταγές της κυβέρνησης για αμυντική στάση.

Στην περίπτωση των αγροτικών διεκδικήσεων το… βιολί άλλαξε άρδην. Όλοι τώρα επείγονται να ταξιδέψουν, να παραλάβουν εμπορεύματα, να κάνουν εξαγωγές και δίκαιο έχουν αφού απαιτούν να αποσυρθούν οι αγρότες από τους κεντρικούς δρόμους. Επιχειρούν όμως κάποιοι στα πλαίσια του πολιτικού παιχνιδιού να επιρρίψουν το αποκλειστικό μερίδιο ευθύνης στους αγρότες όπως βολεύει την κυβέρνηση, την εκάστοτε κυβέρνηση πιο συγκεκριμένα. Εφαρμόστηκε έτσι η πλέον ενδεδειγμένη συνταγή του «διαίρει και βασίλευε» όπου τα τρακτέρ αποκτούν ξαφνικά κομματική ταυτότητα και ορισμένοι ιδιοκτήτες τους αντιλαμβάνονται ότι πριν από αγρότες είναι και… ψηφοφόροι. Άνοιξαν λοιπόν τα Τέμπη, έφυγαν και από τον Ισθμό, λιγόστεψαν τα μπλόκα, κάποιοι άλλοι επιμένουν. Ίσως αντιλαμβάνονται πως τα 500 εκατ. ευρώ θα λιγοστέψουν στο… δρόμο μέχρι το λογαριασμό τους, η πλειοψηφία επίσης γνωρίζει πως πρέπει να επιμείνει σε πιο ουσιαστικές διεκδικήσεις.

Εκείνο που έχει σημασία είναι να δώσουμε βάση στις διεκδικητικές μορφές αγώνα, να αναλύσουμε πως μπορεί να υπάρξει συγκερασμός και αποτελεσματικό μέτωπο διεκδίκησης. Με την πολυδιάσπαση και τις παλινδρομήσεις που μεθοδεύονται από τους κυβερνητικούς κύκλους το αγροτικό κίνημα αφήνει εκτεθειμένα τα νώτα του στην κριτική των αστικών κέντρων ακόμα και εκείνων τα οποία αν δεν επιβιώσουν οι αγρότες ως οικονομική δύναμη είναι καταδικασμένα να αφανιστούν από τον οικονομικό χάρτη, ή να αλλάξουν άρδην τη δομή τους, πράγμα πολύ δύσκολο. Στην πραγματικότητα η κεντρική εξουσία είναι εκείνη που δείχνει να έχει χάσει την ατσαλάκωτη ψυχραιμία της και να ταρακουνιέται ακριβώς επειδή η συμπεριφορά των αγροτικών κινητοποιήσεων φθάνει πια στα όρια της. Είναι κι αυτή μια σημαντική αλλαγή των καιρών που έρχονται…