Στη ρωγμή του χρόνου

Του Λάζαρου Τσουμένη

Δημοσιεύτηκε 20.03.2011

Ήταν τέλη του Ιούνη 2008 όταν ο στιχουργός Μανώλης Ρασούλης έμελε να εμφανιστεί για τελευταία φορά στα δικά μας μέρη προσκαλεσμένος για μια συναυλία από το caf? bar Αέρινο στην Καλαμπάκα. Ο κόσμος που έχει αγαπήσει τα κομμάτια του πήγε να τον ακούσει, να τραγουδήσει και να χορέψει επιτυχίες όπως «Εκδίκηση της γυφτιάς», «Τα δήθεν», «Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η αγάπη μένει» ενώ στο διάλειμμα που μεσολάβησε σε μια συνομιλία που είχαμε άφησε ανοικτό το ενδεχόμενο να επιστρέψει για μια ακόμα συναυλία. Είχε γοητευτεί από τη γρανιτένια όψη των βράχων και στη σύντομη διαμονή του εξάντλησε το χρόνο για να γνωρίσει τη μεταφυσική ομορφιά των μοναστηριών. Είχε πάντως προηγηθεί εμφάνιση του Ρασούλη στα Τρίκαλα στο «Δάμων και Φειδίας» της πλατείας Βουβής τη δεκαετία του ’90.
Ο Ρασούλης θεωρούνταν ένας κατ’ εξοχήν πολυτάλαντος δημιουργός του οποίου οι γνώσεις εκτείνονταν πολύ πέρα από τα όρια της μουσικής καθώς ξεψάχνιζε την ιστορία, τη φιλοσοφία, τις θρησκείες, την πολιτική. Θεωρούσε μεγαλύτερο πνευματικό δάσκαλο όλων των εποχών τον OSHO και ασκήθηκε πάνω στη φιλοσοφία του. Ειδικό βάρος έδινε σε εθνολογικά ζητήματα, όπου οι αιρετικές όσο και ενδιαφέρουσες θεωρίες του ανατάρασσαν τα λιμνάζοντα ύδατα πάγιων αντιλήψεων, εύλογες και οι εναντίον του αντιδράσεις από εκφραστές του κατεστημένου.
Υποστηρίζει σε ένα από τα άρθρα του ότι Άραβες και Εβραίοι αλλά και Χριστιανοί έχουν ένα κοινό παρονομαστή: τον μονοθεϊσμό έστω σε παραλλαγές.
Ενδεικτικά αναφέρει: «Λέμε ότι και οι Παλαιστίνιοι και οι Εβραίοι έχουν την ίδια καταγωγή: Αιγύπτιοι σαν πολίτες Κρητικοί σαν συνείδηση. Ή μάλλον οι Παλαιστίνιοι είναι εντελώς Κρήτες αποδεδειγμένα και οι Εβραίοι - αποδεικνύεται έτσι τώρα - είναι οι οπαδοί του φαραώ Ακενατών ο οποίος υιοθέτησε το κρητικό μοντέλο ζωής, ανατρέποντας χιλιάδων χρόνων στιλ στην κραταιά ιμπεριαλιστική Αίγυπτο, εξορισμένοι από τους στρατηγούς και ιερείς του Άμμωνα…». Και κλείνει: «Η μνήμη λέμε είναι το παν για την ανθρώπινη υπόσταση. Η μνήμη είναι το θησαυροφυλάκιο, η πράξη το κλειδί της πύλης».